Na mijn bezoek aan Ward en Nana, weerom een kleine twee weken van intense rust en spirituele praktijk in het bijzondere woudklooster Wat Pah Nanachat, een drietal dagen in het Sri Isaanhotel in Ubon Ratchatani waar ik leuke vriendschapsbanden kon smeden met een Zwistserse en twee Engelse jongedames, terug in Vientiane (Laos) en dus opnieuw volop in het lekenbestaan. Ik schrijf dit artikel aan een tafeltje in het Belgische Chokdeecafe waar het, weliswaar druk en lawaaierig, een fijn weerzien met vroegere bekenden is.

Ik ben ditmaal over Thais grondgebied van Ubon naar het noordelijke NongKhai gereisd (een 10-tal uren bus met inbegrip van een panne). Zodoende diende ik in het donker de grensformaliteiten af te handelen rond de zogenaamde Friendship Bridge. Altijd al een wat zenuwslopende bezigheid maar ditmaal nog iets meer want ik wilde op tijd inchekken in het Mixay Guesthouse en in de Laotiaanse hoofdstad sluit alles tussen 23 en 23.30u. Hetgeen waar je in een dergelijke situatie het meest bedachtzaam voor moet blijven, zijn de opdringerige tuk-tuk en taxichauffeurs. En ja hoor, toch had ik prijs. De nochtans goed overkomende man die me zijn pen leende bij het invullen van het applicatieformulier, bood me een rit aan naar het centrum van Vientiane voor 10 000 Kip. Daar zijn kennis van de Engelse taal uiterst beperkt was, liet ik hem het bedrag op zijn hand schrijven. Daarbij plaatste hij duidelijk een punt achter de 10. Al klinkt dit als een hoog bedrag, ik vond dit verdacht weinig voor de relatief lange rit. Maar goed, ik had weinig Kip op zak en bijgevolg weinig keuze. Eenmaal op mijn bestemming bleek hij ergens ongemerkt er twee nullen achter gezet te hebben en wilde hij dus 1000 000 Kip. Nu is dit wel een ongehoorde vergoeding die ik niet wilde, noch kon betalen. Daar hij behoorlijk agressief werd, nam ik hem mee binnen in het guesthouse waar ik hartelijk ontvangen werd want een graag geziene klant ben. Daar de man zag dat ik goede vrienden heb in Laos milderde hij zijn eisen en konden we overeenkomen over 100 000 Kip. Uiteindelijk was ik maar wat blij een bed onder mijn vermoeide 'busgat' te voelen. Reizen is altijd een beetje avontuur, zeker tijdens het avonduur.

Nu moet ik wel stevig opletten voor andere, wereldse verleidelijkheden. In het stevig boerende Chokdeecafe is het zowat elke avond 'vollenbak'. De Belgische keuken en bieren worden dermate gesmaakt door mensen van over de hele wereld en je maakt daar vlug kennissen. Net nog een stichtelijke babbel met een (zeldzaam) Vlaams koppel achter de rug. Zo lopen de nullen achter de kip ook de spuigaten uit. Maar goed, ik heb redenen om hier te vertoeven. Mijn (ook stevig gesmaakte) kleurtekeningen nemen alsmaar in hoeveelheid toe en de copieermachine in de fotowinkel hier biedt me een nooit geziene kwaliteit. Ik heb dus net 28 exemplaren laten maken die, al zeg ik het zelf, mooi ogen en aan een veelvoud kunnen verkocht worden. Ik verkoop ze vooralsnog niet, geef ze eerder weg als donatie (enkele aan het Thais klooster want de abt wil ze gebruiken voor hun pubicaties) maar ik spaar dit materiaal om mijn project in Vietnam te kunnen opstarten. Als artiest heb ik een onverdachte reden om daar rond te reizen en ik zal het extra geld kunnen gebruiken ter ondersteuning van de armste straatkinderen.
Volgende week wil ik onderzoeken welk visum de Vietnamese ambassade mij kan of wil aanbieden. Ik kan alle morele steun van familie, vrienden, kennissen en de universele dharma gebruiken want weet op voorhand dat mijn missie niet van de gemakkelijkste zal worden. Ik heb er echter een goed oog in want ervaar voortdurend veel warmte. In dit leven gaat alles over liefde geven en krijgen, in 'dien verstande' dat hoe meer je geeft, des te meer je krijgt.

Ik voel de onbetamelijke neiging om hier weer vele van mijn belevenissen wereldkundig te maken maar ga daar wijselijk niet aan toegeven. Ik weet zo langzamerhand hoe afschrikwekkend mijn al te lange blogartikels overkomen. Geniet allen dus maar goed van een zachte Belgische herfst.