Ik verblijf weerom in Hue City, centraal Vietnam, en voel er mij gelukkig en terug thuis. Ben na 3 maanden afwezigheid weergekeerd met een rijkdom aan inzichten en een open geest. Een intense periode van meditatie in het woudklooster Wat Pah Nanachat in Thailand heeft me doen inzien dat ik Vietnam en het Vietnamese volk waarlijk graag zie en dat een onvoorwaardelijke aanvaarding van hun cultuur en levenswijze de enige opening tot samen leven en werken kan betekenen. De mensen rondom Chu Van An Street voelen dit en beantwoorden het met wederzijds respect en warmte. Ik ga nu eten, drinken en werken in meer verschillende gelegenheden en maak zo voortdurend nieuwe vrienden. Het klimaat is milder deze dagen, -met een temperatuur rond de 18 graden en motregen vandaag deed het mij ietwat rillen zoals op een herfstdag in Belgie-, het massatoerisme, dat de plaatselijke bevolking begrijpelijk zenuwachtig maakt, blijft beperkt en mijn vrienden van weleer beschouwen me niet louter meer als een rondwandelende portefeuille. Mijn vast adres is opnieuw in het vriendelijke guesthouse 'Minh Tam' waar het overwegend vrouwelijke personeel zich ongevraagd uitsloofd om het me naar de zin te maken. Verse bloemen op mijn kamer elke dag. Een werktafeltje, zonder ik daar hoefde om te vragen. Mijn wasgoed welriekend en gestreken aan de kapstok dezelfde dag...
Vele vrouwtjes, jong en ouder, die me hun brede glimlach en aandacht schenken.
Wat heb ik te klagen?

Deze namiddag vergeleek een gracieuze schone me met 'nonkel' Ho Chi Minh. Net als ik was hij een veel-roker, heeft hij zijn hele leven (tevergeefs in zijn geval) naar een vrouwtje gezocht en hield hij enorm van dit land en zijn volk... Ik voel de warme vrouwenliefde steeds dichterbij komen maar moet geduld oefenen en respect betonen. Na mijn hernieuwde aanpassingsperiode besef ik dat ik eerst voorrang moet verlenen aan de belangrijke zaken: ik wacht op de correcte informatie omtrent de mogelijkheid om de taal officieel te leren en me te bekwamen in de edele kunst van de Vietnamese calligrafie, Thu Phap genaamd. Een status als voltijds student kan mij betere visumvoorwaarden bezorgen en dan kan de bal beginnen rollen. De andere plannen die ik in gedachte heb, hangen daar van af.

Het voelt goed te mogen leven in het land waar mijn liefde naar uitgaat. Ik voel me, nederig geformuleerd of althans bedoeld, een wereldburger, een boeddhistisch artiest, een communist-huidige-stijl, een Belgisch Vlaming en een Vietnamees.

Your happiness is my reward. Niem vui cua ban la mon qua cua toi (echter zonder de juiste accenten, 'symbols' genaamd, die de taal haar rijkdom aan klanken geeft).
Verdomd moeilijk, maar dat is het Engels voor deze mensen ook.