Een wat vreemd verhaal: daar ik reeds enkele dagen last ondervind van een vervelend gevoel in de keel, hals en nek, besloot ik gisteren naar het medisch centrum van de Franse ambassade te gaan. Tijdens een van mijn vorige bezoeken aan Vientiane had ik de Belgische dokter, Jean-Marie Hospied leren kennen en deze heeft een praktijk in het centrum. Een check-up met echografie en een bloedonderzoek waren aangewezen.
Jean-Marie, franstalig van huis-uit, spreekt ook uitstekend Nederlands en ik heb met hem reeds meerdere interessante gesprekken kunnen voeren in het Belgische Chokdee Cafe. Hij maakte gisteren van de gelegenheid gebruik om mij uit te nodigen op een receptie ter gelegenheid van de installatie van een Belgisch consul in Vientiane, tevens gisterenavond. Nu ben ik meestal niet erg gek op dit soort recepties maar ik besloot toch om een beleefdheidsbezoekje te brengen.
Ik had nog maar net mijn beide voeten binnen toen ik voorgesteld werd aan de Belgische ambassadeur uit Bangkok, aan de Franse consul en de Duitse ambassadeur, beiden uit Vientiane. Voor de rest nog een veertigtal Belgen, meestal Franstalig, maar waarvan ik er enkele reeds kende vanuit Chokdee. De receptie verliep zeer gemoedelijk, de gesprekken waren aangenaam en de wijn en hapjes voortreffelijk. Wat ik echter niet wist, was dat Jean-Marie me uitgenodigd had op de receptie van zijn installatie als ere-consul. Weliswaar een louter ceremoniele functie, Jean-Marie blijft dokter, maar interessant om dergelijke mensen al eens ontmoet te hebben. Je weet nooit waarvoor dit in de toekomst nuttig kan blijken.

Daar ik, omwille van mijn keel-probleem, me de laatste dagen zoveel als mogelijk wil weghouden van alcohol en tabak, besloot ik niet lang te blijven. Al met al was dit best een boeiende avond geworden.
Deze ochtend mocht ik de resultaten van mijn bloedonderzoek gaan ophalen in het medisch centrum: de vriendelijke verpleegster vertelde mij, bij het overhandigen van het formulier, dat alle normen normaal zijn en er dus geen reden tot zorgen zijn. Op haar vraag of ik de dokter nog wilde raadplegen, antwoordde ik negatief. Geen noodzaak om Jean-Marie's tijd verder te benemen, evenmin om een nieuwe consultatie te betalen. Ik voel me echter wel opgelucht maar ben daarmee nog niet verlost van het lastige gevoel in de halsstreek. Ik vermoed dat een lichte blokkering van een halswervel me parten speelt, gevolg van de erbarmelijke lig- en zitpossities in de bus van Hue naar Vientiane? Feit is dat ik me nog niet direct wil wagen aan een lange busreis naar Thailand.
   

Er zijn allicht vragen over wat ik bedoel met de 'de-programmering' van de 'mind'. Mogelijk geeft volgend citaat uit: "Buddhism Explained" door Laurence-Khantipalo Mills enige duidelijkheid.

"...the prison of unknowing must be shattered. Then with unlimited transcendental insight any problem to which the mind is turned will be understood in all its details and without any uncertainty or obscurity. Such an insight is called destruction of the taints, for these 'taints' spread themselves, infect, flow into all thought, and distort perception. The first taint is that of sensual pleasure: desiring always the pleasures of sight, sound, smell, taste, touch, and thought while rejecting everything which opposes selfish pleasure, truly characterizes a tainted way of living. The second is the taint of continued existence: ever craving for life after life, the desire to go on and on, without, of course, wanting to experience the accompanying pain of birth, sickness, old age, and death. This is the unsatisfactory nature of all sensual pleasures. The third taint is really the fundamental one of unknowing, or rather, of knowing wrongly or partially, of interpreting existence in a muddled way due precisely to the presence of this veil of unknowing in the mind..."

Ik begrijp ook dat mensen mijn zoektocht als die van een rusteloze natuur ervaren. Daar wil ik niet tegenin gaan: "... a knowledge that things are somehow not right and that circumstances ever rolling on as they are experienced through this body, give no lasting peace and somehow fail to satisfy. This illness of life which is not so hard to perceive, is called in the Buddha's teaching: dukkha (unsatisfactoriness).

De echte 'peace in mind' hangt niet af van een plaats of een tijd. Wat ik thuis niet vond, zal ik hier ook niet vinden. Hier, in Azie, kan ik echter wel leven zonder direct in de kansarmoede te vallen.

Na enkele fijne dagen in HoiAn en Danang verloopt mijn visum voor Vietnam weldra. Afscheid nemen van goede vrienden heb ik altijd al moeilijk gevonden maar ik heb momenteel geen andere keuze dan het land te verlaten. Om redenen blijft mijn liefde naar Vietnam en zijn volk uitgaan. Ik verlaat het land dan ook met enige treurnis maar hoop snel terug te kunnen keren. Teveel zaken zijn nog onvervuld, hier is meer geduld en tijd voor nodig. Ditmaal was er reeds veel meer aanvaarding maar dat resulteerde niet onvoorwaardelijk. Al mogen de menselijke drijfveren van het hart overal eender blijken, culturele verschillen wuif je niet zomaar weg.

Volgende maandag, 19/3, vertrek ik weerom voor een 24-uren durende bustrip naar Vietiane in Laos. Enkel in de Thaise ambassade aldaar kan ik een interessante verblijfsvergunning verkrijgen. Het is mijn bedoeling om terug in Ubon Ratchatami enige tijd in Wat Pah Nanachat te verblijven. Ik ben eraan toe om mezelf te herbronnen, te leven volgens de 8 'precepts'. Van daaruit wil ik later doorreizen naar Rayong voor een verblijf in Wat Marp Jan.
Het Vietnamese Zen-Boeddhisme ligt me meer dan het Theravada Boeddhisme van Thailand maar het bleek onmogelijk om voor een langere tijd in een Vietnamese pagoda te verblijven. Ik kan dat aanvaarden. Tenslotte gaat het mij niet om scholen of tradities. Ik wil gewoon blijven werken aan de noodzakelijke 'de-programmering' van mijn 'mind'.