Het leven in Vietnam houdt elke dag opnieuw zoveel verwonderlijke, en somtijds kleine ergerlijke ervaringen in. Echter immer boeiend en leerrijk. Verbroederen met een totaal onbekende cultuur is minder makkelijk dan je jezelf kan voorstellen. Wederzijds respect en openheid vermogen echter veel. Vandaag heeft mijn goede vriendin Phouc (Sam) mij wederom meegenomen naar haar familie op het platteland. De eenvoudige, pure maar erg arme mensen daar zien me graag. En ik hun. Mijn kennis van de moeilijke Vietnamese taal is nog altijd ontoereikend maar met de hulp van Phuoc en wat simpele gebarentaal is veel begrip en verstaanbaarheid mogelijk.
Phuoc's moeder heeft speciaal voor mij eten gekookt. Ik was wederom de eregast in het kleine dorp met het grote hart...Phuoc's kleine broertje is mijn grote vriend.

Echter nog meer speciaal was mijn eerste contact vandaag met Ut. Deze prille twintiger is een bijzonder begaafde calligraaf die, niet ten onrechte, al enige bekendheid geniet in het land. Ben ronduit overdonderd door het kalme gemak waarmee deze jonge kerel penseel en inkt weet te hanteren. Zijn werk behoort nu al tot het hoogste niveau. En deze eenvoudige jongen, die als leek resideert in een boeddhistisch klooster, wil graag mijn leraar worden. In eerlijke ruil ga ik hem wat basisch kennis van het Engels bijbrengen. Als bewijs van zijn respect voor mij, heeft hij mij enkele vloeiende (in het tempo van gewoon geschreven taal) pareltjes geschonken, direct geschilderd met het penseel.

Enkele dagen geleden heb ik voor Phuoc een laptop gekocht, voor haar onbetaalbaar maar zeer noodzakelijk om de leraar te worden waarvoor ze over het waarlijk talent beschikt. Ut schonk mij vandaag zijn beste penseel. Zomaar, uit eerlijke erkentelijkheid. Vibraties tussen artiesten...Geven en ontvangen.
Een wonderlijke dag! Blij de gast te mogen zijn in dit wonderlijke land.