Overmorgen, 23/5, keer ik terug naar Vientiane in Laos. Ik heb mijn vliegtickets daarvoor op zak. In de Laotiaanse hoofdstad wil ik, via de Thaise ambassade aldaar, opnieuw een lange-termijn visum aanvragen. Het is mijn bedoeling om omstreeks begin juni even wederom te gaan relaxen in de 'home-stay' van mijn Belgische vrienden in Udonthani. Later wil doorreizen naar Khorat (Nakhon Ratchasima) en opnieuw een poging wagen om te kunnen verblijven in het Thai Plum Village van mijn leraar. Er is veel dat ik moet verwerken en waarover ik me grondig moet bezinnen. Op dit ogenblik geloof ik, meer dan ooit, dat enkel de grote spirituele wereldleraars in staat zijn om een nieuwe 'koude oorlog' en bewapeningswedloop te counteren. De immer uitdeinende spiraal van materialistisch egoisme, die alles en iedereen in deze globaliserende wereld meesleurt, blijkt anders moeilijk te counteren.

Maar zo boven, zo beneden. We kunnen onmogelijk iets veranderen aan het grote plaatje, al zeker niet zolang we geen inzicht krijgen in al die kleine en grote tekortkomingen in ons persoonlijk bestaan. De mensheid is een ketting waarin we allen onlosmakelijk verbonden zijn en dus maar zo sterk als elke schakel die daarvan deel uitmaakt. Het vraagt moed en eerlijkheid om dit van jezelf in te zien en nederig te kunnen toegeven. Ons grote ego staat dit vaak in de weg.

Was het Mahatma Ghandi die ooit stelde: "Er is voldoende op deze aarde om te voorzien in onze menselijke behoeftes, echter niet in onze begeertes."?

Met Vesak (Vaisakha in het Sanskriet), ook wel " the thrice-sacred day" genoemd, herdenkt men tijdens de volle maan van de maand mei zowel de geboorte, de verlichting als het heengaan (Parinirvana) van de Boeddha. Blijkbaar zouden deze drie gebeurtenissen zich op hetzelfde tijdstip van het jaar voorgedaan hebben. Voor alle boeddhisten in de wereld is dit begrijpelijk een belangrijke dag maar in de boeddhistische landen van Azie wordt dit wel heel nadrukkelijk gevierd.

Na het afgelopen cultuurfestival, dat binnen het stadsbeeld van Hue tijdelijk maar prominent aanwezig was, worden deze dagen vooral de belangrijke lanen, straten en bruggen danig opgefleurd met de vijf kleuren van de internationale boeddhistische vlag (blauw, geel, rood, wit en oranje) afgewisseld met de nationale rode vlag met gele ster. Met duizenden flapperen ze in de tropische bries en dat brengt Vietnam mogelijk wat dat betreft tijdelijk op dezelfde hoogte als Thailand (hoogstwaarschijnlijk het meest bevlagde land ter wereld).
Maar je ziet niet enkel vlaggen, ook ontelbare lampions in dezelfde vijf kleuren en roze lotusbloemen in alle formaten, gemaakt uit een zijdeachtige kunststof. Van deze laatste drijven er reuzegrote exemplaren op "Perfume river", de stroom die het typische aangezicht van de stad bepaald en het historisch centrum met de citadel scheidt van het toeristisch centrum met de meeste hotels en restaurants.

Terwijl Duc mij gisteren met zijn 'motorbike' doorheen de ochtendspits naar de Quy Thien pagoda reed, had ik aan twee ogen niet voldoende. Alhoewel ik best van kleuren kan genieten, een overdaad toevoegen aan een beperkte ruimte die al uit zichzelf over een bepaald kleurpalet beschikt, komt naar mijn smaak dicht in de buurt van wat we vroeger een 'bollenwinkel' noemde. Een samenraapsel van kleursnoepjes waarin niet meteen een patroon of een visie te bespeuren valt. De Vietnamese neiging om veel belang te hechten aan het uiterlijke, vooral in de zin dat de dingen goed moeten ogen, kan in het geval van Vesak wel eens aan zijn betekenis voorbijgaan. De Boeddha hechte weinig belang aan uiterlijkheden en rituelen. Toen zijn leven tot het eindstadium kwam en hij op het punt stond het Nirvana in te treden, waren er enkele monniken die kritiek hadden op een afwezige monnik. Ze verweten deze geen passend respect te betonen voor de meester en niet met de anderen mee te willen rouwen. Deze monnik verkoos echter in eenzame afzondering te mediteren en op deze wijze de leringen van de Boeddha te verinnerlijken. De Boeddha, gelegen op zijn rechter zijde onder de Sala bomen, keurde het gedrag van deze monnik als zijnde correct. "Wie mij ziet, ziet de Dharma. Wie de Dharma ziet, ziet mij." Zijn persoon was niet belangrijk, wel de leer. Overigens, de 'Tathagata' had 45 jaar door Noord-India getrokken om deze leer te verkondigen enkel gehuld in een kleed gemaakt van aaneengenaaide lappen stof. Deze werden safraan-geel gekleurd omwille van de ontsmettende werking van de kleurstof. In de beginperiode van deze lange rondreis, die altijd te voet werd afgelegd, werden deze stukken stof nog gerecupereerd van stoffen waarin lijken gewikkeld waren alvorens ze gecremeerd werden. Later, toen de sangha meer gevestigd geraakte, werden de stoffen geschonken door lekenaanhangers.

Aangekomen aan Quy Thien pagoda was mijn verbazing groot toen we door een nieuwe poort binnenreden. Speciaal voor de viering van Vesak heeft men een mooie constructie opgetrokken, volledig uit bamboestokken gemaakt. En ook hier overal vlaggen, lampions, baniers...Wat me echter werkelijk deugd deed was de bijzonder hartelijke ontvangst door de abt en de aanwezige novicen.
Al is het hier momenteel redelijk druk, want men blijft maar nieuwe versieringen aanbrengen, voel ik de rust in mijn hart en geest langzaam terugkeren. Mijn reactie op de voeding moet ik in het oog blijven houden want het aanbod blijft uiteraard hetzelfde. Momenteel blijkt de jeuk voorlopig enkel veroorzaakt door (veel) insectenbeten. Hierdoor is zitmeditatie praktisch onmogelijk en bijgevolg beperk ik mij tot veel wandel-mediteren.
Deze namiddag omstreeks 14u brak er een hevig tropisch onweder los boven Hue, met algehele stroomonderbreking. Het is nu bijna 22u en het natuurgeweld is, alhoewel gekalmeerd, nog niet opgehouden. Even vreesde ik voor het vele werk dat de novicen in het maken en aanbrengen van de versieringen hadden gestoken, maar dat blijkt mee te vallen. Of de lampen nog allemaal functioneren zal afwachten worden. De uiteindelijke verlichting bereiken is geen gemakkelijke zaak. Zelfs de Boeddha had daar een 'queeste' van 7 jaren voor nodig.

Vaak ervaren we de obstakels die zich aandienen in ons leven als zijnde veroorzaakt door de anderen, of door omstandigheden buiten onszelf die ons lot ongunstig bepalen. Maar is dat werkelijk zo?

De afgelopen twee weken waren voor mij een turbulente periode waarin ik me somtijds stevig verstrikt of verdwaald voelde in gevoelens van verwarring en onzekerheid, zelfs van kwaadheid en teleurstelling. Helemaal aan jezelf overgeleverd overleven in een totaal andere cultuur en bovendien de taal niet voldoende machtig zijnd, betekent net iets anders dan een land als vluchtig toerist aandoen.
Toen ik uiteindelijk het dieptepunt van mijn emotionele vertwijfeling bereikt had, werd ik na een onrustige nacht wakker met een helder inzicht. Mogelijk had ik de beweegredenen en intenties van mijn omgeving niet helemaal correct ingeschat, niet altijd beseffend dat iedereen naar geluk streeft en daarvoor somtijds een andere weg wil of moet bewandelen.
Het begon me te dagen dat je, wanneer je jezelf laat overmeesteren door negatieve gevoelens, die makkelijk gaat projecteren en je bijgevolg de buitenwereld overeenkomstig gaat ervaren. Een wekenlang geblokkeerde bankrekening en het tweedaags verlies van toegang tot het internet, -feiten die extra brandstof geleverd hadden aan mijn vertwijfeling-, waren mogelijk louter te wijten aan technische mankementen. Ik besef nu ook beter hoezeer ik mezelf, en straks de gehele mensheid, daar afhankelijk van gemaakt heb.

Geheel negatief zijn deze lessen echter niet geweest. Alhoewel soms pijnlijk (echte levenslessen zijn zelden vrij van dit soort pijn), hebben ze tevens de ogen geopend van enkele van mijn dierbare Vietnamese vrienden. In moeilijke periodes besef je wie lief en leed met je wil delen. Phuoc was een van die betrokkenen die mij en zichzelf doorheen de problemen wist te leren standhouden. Haar financiele afhankelijkheid van mij gaf haar ook niet veel opties, maar uiteindelijk heb ik haar respect en vriendschappelijke erkentelijkheid kunnen voelen. Dankzij haar kan ik overmorgen terugkeren naar Quy Thien pagoda en aldus verder blijven werken aan een diep en degelijk inzicht over de relativiteit van het bestaan.
Ik wens er opnieuw voor enkele weken te verblijven, de feestelijkheden voor 'Vaisakha' (de herdenking van de Boeddha's geboorte, verlichting en intrede in het Parinirvana) mee te helpen organiseren en uiteindelijk deze prachtige plek met een goed gemoed en in vriendschap te verlaten. Het zal dan dicht komen bij de vervaldag van mijn Vietnamees visum. We zullen doorgaan!