Het is bijna tijd om aan nieuwe oorden te gaan denken want op 17 augustus verloopt de geldigheidsdatum van mijn Nepalese visum. Ik ben gisteren naar de Indische ambassade in Kathmandu getrokken voor de voorbereiding want men wil eerst nagaan of men je uberhaupt het land wil binnenlaten. Na het invullen van een formulier en de onvermijdelijke betaling mag ik volgende week terugkomen om te horen hoe het verder moet. Vreemd hoe moeilijk het geworden is om India binnen te geraken. Blijkbaar vergaat het hun economisch zo goed dat ze de wereld niet meer nodig denken te hebben. We bekijken het wel verder...

Feit is dat ik moet wachten met het bestellen van mijn vliegticket. Ongunstig want gezien de vakantieperiode in India durven die prijzen wel eens de hoogte in te gaan. Anderszijds heb ik de tijd na te denken over hoe ik van Delhi, waar ik in ieder geval moet overnachten, naar Ladakh moet reizen. Met het vliegtuig gaat het snel, is het relatief kostelijk en riskeer ik ziek te worden door het plotse hoogteverschil van 3000m. Met de jeep duurt het twee dagen, kan ik langzaam aanpassen maar word ik voortdurend zwaar dooreengeschud vanwege het feit dat er meestal geen of alleszins onberijdbare wegen zijn. Dit kan een kleine ramp worden voor maag en rug. Wel schijnt dit heel avontuurlijk te zijn. Ladakh moet een schitterende ervaring opleveren indien ik alle verhalen mag geloven. Ik heb enkele prachtige foto's gezien op de laptop van een Braziliaanse vriendin. We bekijken het wel verder.

Ladakh wordt 'klein Tibet' genoemd omwille van twee redenen: de bevolking, de cultuur en het boeddhisme zijn bijna uitsluitend Tibetaans en het landschap is heel aanverwant. Nu heb ik echter na mijn verblijf van twee en een halve maand in het klooster van Kopan en het volgen van meerdere cursussen en een retraite een redelijk duidelijk zicht op waar het Tibetaans boeddhisme voor staat. Ik vind het voor mezelf iets te religieus en te magisch en vind me nog altijd meer terug in de leringen van Thich Nath Hanh. Ik heb trouwens vernomen dat deze opnieuw zou genomineerd zijn voor de Nobelprijs voor de vrede. Ik weet echter niet of dit met de waarheid strookt.
We bekijken dat wel verder...

Dit laatste bericht heb ik vernomen van een kersvers aangekomen koppel uit Uruguay.
Deze mensen spraken mij aan omdat ze mijn bruine schoudertas uit Plum Village herkenden. Zij waren daar twee zomers geleden en werden bevriend met een Belgisch-Mexicaans koppel dat ik daar vorig jaar ook heb leren kennen! Wat is de wereld verbazingwekkend klein. Komt natuurlijk ook omdat we dezelfde interesses delen en dus dezelfde plaatsen frequenteren. Hoedanook, je maakt ontzettend veel vrienden wanneer je rondtrekt en het is een van die prachtige geschenken van het leven mensen tegen te komen waarvan je gaat houden maar die je niet aan je kan binden. Zo zag ik Mi-ae, een heel lieve Koreaans-Amerikaanse, eergisteren onverwacht terug opdagen en het deed deugd haar in mijn armen te mogen houden. Ze wilde in deze houding een foto van ons beiden en het kan ietwat verwarrend overkomen als binnen afzienbare tijd meerdere foto's van mij met verschillende vrouwen in deze houding op het net gaan verschijnen. Geen paniek, dit zijn heel normale foto's die hier veelvuldig gemaakt worden. We vormen een soort wereldwijde sangha en het wordt steeds duidelijker hoe weinig we van elkaar verschillen.

Na mijn trip naar de Indische ambassade ben ik gisteren naar de Tibetaanse dokter geweest. Ditmaal de echte, degene die enkel je bloeddruk meet en al de rest aan je pols voelt. Ik was danig nieuwsgierig geworden na alle enthousiaste verhalen die hier de ronde doen en bovendien blijf ik redelijk wat pijn voelen vanwege mijn, nu toch al meer dan drie weken geleden gebroken teen. Ik kan enkel losse slippers verdragen en dat is niet echt het schoeisel waarmee ik mezelf in de bergen rond Ladakh zie wandelen.
Volgens de vriendelijke monnik-dokter is mijn algehele conditie heel behoorlijk en zullen zijn kruidenmedicijnen mij op termijn gaan helpen. Ik had een goed gevoel bij deze innemende persoonlijkheid en mogelijk is dat al voldoende om het geneeskundig proces op gang te trekken. Tibetanen zijn vriendelijke mensen, mogelijk trek ik ooit nog eens door hun bezette land. Ik hoor ook daar vele verhalen over van vrienden die daar net van terugkomen.
We bekijken het wel verder...

Ik zit hier gezellig en vooral droog voor de computer in het 'cybercafe' van Kopan Monastery. Buiten regent het bakken water en vanwege de hoogte ( ongeveer 1500m boven de zeespiegel ) beletten de dikke, witte wolken de zichtbaarheid danig. Je kan de omringende bergen en 'Kathmanduvalley' niet meer zien maar dat missen we ook niet. Natte voeten krijg je hier overal want het water dringt niet snel door de betegelde en geasfalteerde plaatsen en paden. Het regenseizoen vraagt enige soeplesse van eenieder maar je leert er boeddhistischgewijs mee leven. Ik heb al een bloedzuiger zien rondkruipen, ook dit beestje heeft zijn bestaansrecht maar dan liefst ver uit mijn buurt. Het stoffige Nepal kan de regen goed gebruiken. Wanneer mijn paraplu opgedroogd is blijven er zanderige kringen achter op het scherm.
Juli is al stevig opgeschoten, de Dalai Lama heeft zijn verjaardag gevierd en samen met zo'n 40 andere mensen kijk ik uit naar het begin van de 'Medicine Buddha Retrait' deze avond, het neusje van de zalm die vanavond te water gelaten wordt. Echt regenseizoen dus.

Na de derde cursus, 'Peaceful living, peaceful dying', die rustig kabbelend verliep, voel ik mij mentaal opperbest. Kleine agitaties komen wel eens opzetten ( naar het schijnt geheel menselijk, oef...) maar verdwijnen ook weer snel. Fysiek gaat het niet slecht maar momenteel word ik gehinderd door een gebroken kleine teen aan mijn linkervoet. Een domme val in een eetcafe over een kleine trede waar reeds meerdere mensen over gestruikeld zijn, bezorgde mij een mooie horizontale fractuur zonder verschuiving van het beentje. Gelukkig behoedde mijn sandaal mij voor meer onheil en een eventueel ingewikkeld letsel. Mij hoor je niet klagen, je ziet me enkel heel mindful rondpikkelen. Ondertussen heeft men eindelijk iets aan die trede gedaan. Positief resultaat!
Ik mag geenszins vergeten te vermelden dat er 3 ( drie, DRIE ) Belgen op een totaal van 26 personen deelnamen aan deze cursus. Dit mag je gerust uitzonderlijk noemen ware het niet dat ook de Nederlanders met zen 3-en waren. Yuki, een aangename Japanse vrouw, vertelde mij dat in haar land de Belgen als de meest Aziatische en spirituele van alle Europeanen beschouwd worden. We hebben inderdaad veel gemeen met Japanners, spijtig genoeg delen we ook de drieste reputatie samen de lijst van het hoogste aantal zelfdodingen onder jongeren aan te voeren.
Ondertussen is het mij duidelijk geworden dat ik de studieronde voor mijn afreizen voorlopig heb afgesloten. Ik ben hier voor de practische beoefening, niet voor de theoretische of meer intellectuele benadering waar de meeste cursisten mee bezig zijn. Hun vragen klinken zeer bekend en soms dien ik mij wat af te sluiten om niet al te verveeld te geraken. Tijdens de komende retraite gaat dat anders liggen: tien dagen zullen in absolute stilte en bijna voortdurende meditatie verlopen.

Ik dien hier even af te sluiten want moet dringend naar de bathroom.