..."Like Gotama (Pali), we are living in an age of political violence and have had terrifying glimpses of man's inhumanity to man. In our society too there are widespread malaise, urban despair and anomie, and we are sometimes fearful of the new world order that is emerging.
   Many aspects of the Buddha's quest will appeal to the modern ethos. His scrupulous empiricism is especially congenial to the pragmatic tenor of our own Western culture, together with his demand for intellectual and personal independence. Those who find the idea of a supernatural God alien will also warm to the Buddha's refusal to affirm a Supreme Being. He confined his researches to his own human nature and always insisted that his experiences -even the supreme truth of Nibbana (Nirwana) - were entirely natural to humanity. Those who have become weary of the intolerance of some forms of institutional religiosity will also welcome the Buddha's emphasis on compassion and loving-kindness.
   But the Buddha is also a challenge, because he is more radical than most of us. There is a creeping new orthodoxy in modern society that is sometimes called 'positive thinking.' At its worst, this habit of optimism allows us to bury our heads in the sand, deny the ubiquity of pain in ourselves and others, and to immure ourselves in a state of deliberate heartlessness to ensure our emotional survival. The Buddha would have had little time for this. In his view, the spiritual life cannot begin until people allow themselves to be invaded by the reality of suffering, realize how fully it permeates our whole experience, and feel the pain of all other beings, even those whom we do not find congenial. It is also true that most of us are not prepared for the degree of the Buddha's self-abandonment. We know that egotism is a bad thing; we know that all the great world traditions -not just Buddhism- urge us to transcend our selfishness. But when we seek liberation  -in either a religious or secular guise- we really want to enhance our own sence of self. A good deal of what passes for religion is often designed to prop up and endorse the ego that the founders of the faith told us to abondon. We assume that a person like the Buddha, who has, apparently, and after a great struggle, vanquished all selfishness, will become inhuman, humorless and grim.
   Yet that does not seem to have been true of the Buddha. He may have been impersonal, but the state he achieved inspired an extraordinary emotion in all who met him. The constant, even relentless degree of gentleness, fairness, equanimity, impartiality and serenity acquired by the Buddha touch a chord and resonate with some of our deepest yearnings. People were not repelled by his dispassionate calm, not daunted by his lack of preference for one thing, one person over another. Instead, they were drawn to the Buddha and flocked to him.
   When people committed themselves to the regimen that he prescribed for suffering humanity, they said that they 'took refuge' with the Buddha. He was a haven of peace in a violent world of clamorous egotism."...

Uit: 'Buddha' by Karen Armstrong. A paperback edition published in 2002 by Phoenix, an imprint of Orion Books Ltd, Orion House, 5 Upper St Martin's Lane, London WC2H 9EA. An Hachette UK Company.

Take your time for everything,                         The real poverty exist in the heart,
don't waste your time on anything.                    not in the wallet.

Real love needs to be handled                          Show the others your real face,
with care and patience.                                     not your facade.

We are all brothers and sisters,                        The most valueable art is the art
there are no foreigners, strangers...                   of living.

Money only serves to survive in                       The pink flowers disappeared,
this world. It has no other meaning.                   yet the yellow ones came.

You dont need to have something,                     Television is the real opium for
you need to be someone.                                    and from the people.

Even being monk, nun or priest can be             Who is able to receive with the
nothing more than a label.                                 heart will be able to give with the
                                                                          heart.

Everything is beautiful on you when                 You are more than your name,
there is nothing bad in you.                               country or race.

You are not the owner of any place on              Use fuel with respect, it comes from
earth, you are supposed to be the                      ancient life.
protector of it.

Who is able to love with care, knows               Multiply your wisdom.
how to feed people.

Every human life started with the coming         You have to master the storm
together of a female and male seed.                  in the eye.

Look around yourself and be aware that            The more you ask, the less you get.
every human being is the result of an act
of desire.

If you want to change the life of others,             You have to respect what you
just give the example.                                        want to enjoy.

Real beautyness is coming from inside.            The most beautiful present you ever
                                                                          received is your life.


Most respected: "Never give up" (the Dalai Lama) and from Celine Dion, when she spoke about Nelson Mandela: " He has the heart of a mother and the strenght of a man".
"Only a life lived for others is a life worthwhile" (Albert Einstein).
"Whatever suffering exist in this world, it all comes from desiring myself to be happy. Whatever joy exist in this world, it all comes from desiring the others to be  happy" (Shantideva).            

De gebeurtenissen van gisteren en een bijzonder hartelijke en dankbare mail, die ik zonet ontvangen heb van een Duitse twintiger waarmee ik een tweetal maanden geleden in Hue intense gesprekken gevoerd heb, brengen mij tot het trekken van enkele belangrijke conclusies.

Mijn verblijf van 4 maanden in Vietnam is over de gehele lijn genomen een moeilijke tijd gebleken. De huidige situatie van het land en zijn bevolking en mijn persoonlijke, vaak nog te emotionele wijze om daarop in te spelen, resulteren in de feitelijkheid dat ik momenteel zowel fysiek als mentaal niet in evenwicht ben.
Al (h)erken ik in eerste instantie terdege mijn tekortkomingen, -want nog niet in staat om geheel belangeloos mijn liefdevolle vriendschap en mededogen weg te schenken- het is tevens een objectieve waarneming dat het vrijwel onmogelijk was om enige ondersteuning, op welk gebied ook, terug te krijgen. Ik ben geen 'supperman', heb als thuisloze wereldburger nood aan enige menselijke warmte en vertrouwelijke vriendschap. Mijn liefde voor het land en zijn volk was duidelijk eenrichtingsverkeer.
Ik sta waarschijnlijk nog niet ver genoeg om dit aan te kunnen.

Ook vanuit mijn thuisbasis ervaar ik geen ondersteuning, op enkele vriendelijke mails van ex-collega's na. Mijn familie beantwoordt de mails niet maar ik heb redenen om te veronderstellen dat die mogelijk geblokkeerd worden. Ik denk dat 's lands overheid enkel gesteld is op onkritisch en goed geld spenderend toerisme. Al heb ik hier tevens stevig geld uitgegeven, dat ging niet uitsluitend naar diegenen die daar graag hun zakken mee vullen. Een doorn in het begerige oog?

Wat men mij nog aan loze beloftes voorhoudt, ik denk er wijs aan te doen binnen 7 dagen het land te verlaten en de nachtbus naar Vientiane of Savannakhet in Laos te nemen. Mogelijk kan ik dan later naar het woudklooster Wat Pah Nanachat in Ubon Rachathani (Thailand) gaan voor verdere persoonlijke ontwikkeling en bezinning. Een bezoekje aan mijn zoon Ward en zijn Thaise vriendin behoort ook tot de mogelijkheden.

Ondanks het feit dat ik een niet oninteressant en uitgebreid artikel over boeddhistische economie heb voorbereid en uitgeschreven in mijn notitieschrift, besluit ik tevens deze Dharanimdhara-blog voor enige tijd droog te leggen. Ik betwijfel ten zeerste of de energie die ik hierin investeer nog efficient is. Zoals een tweetal kritische reacties mij duidelijk maakten, betreft het hier mogelijk teveel een eenzijdig forum. Later er toch maar eens over denken om op facebook te gaan? Daar heb ik momenteel nog geen duidelijk zicht op.

Mijn toekomstige en zelfopgelegde stilte betekent geenszins dat ik familie of vrienden uit mijn hart sluit. Echter wel dat ik terug meer tijd moet besteden aan mijn ademhaling.

Ik wens iedereen geluk en vrede in hart en geest toe en hoop stellig dat de wereldleiders naar een oplossing zoeken voor de hongersnood in Afrika.

Metta.
Ivo

Het ziet er naar uit dat ik geen andere optie heb dan het land te verlaten binnen een tiental dagen. De relatief goede contacten met mensen die me vage beloftes maakten i.v.m. een mogelijke verlenging, blijken niet erg effectief want het blijft nog altijd bij veel gepraat zonder meer. Dagenlang zie of hoor ik dan niets meer van ze of dagen ze niet op tijdens de gemaakte afspraken. Soms, en dan mag ik al blij wezen, bellen ze me ruim later op met hun excuses.

Zo verliep het ook met Chi en haar vriend Thang, beiden afkomstig van Hanoi en momenteel op retraite in de Tu Hieu pagoda. Chi was de mysterieuze jonge vrouw die me via die vage kennis enkele dagen geleden contacteerde. Gisteren kwamen ze me bezoeken in de buurt van mijn guest house. Echter nadat ik erop had aangedrongen dat zij mij kwamen opzoeken en niet andersom want hun kunnen zich op vertrouwd domein veel makkelijker verplaatsen en ondervinden beduidend minder last van het loodzware zomerklimaat. Ik kende trouwens niet de afspraakplaats die ze eerst voorstelden en in de buurt verstaat zo goed als niemand Engels.
Het vele uren durende contact verliep echter heel aangenaam want beide twintigers bleken charmante mensen met een goede opleiding en een open geest. Mijn gepassioneerdheid werkte aanstekelijk en we besloten om samen te dineren en zo tevens Tan te betrekken in onze gedachtenwisselingen. Tan, zonder twijfel momenteel mijn beste en meest trouwe leerling, kon het meteen goed vinden met dit koppel. Met zijn gevieren fantaseerden we vrijelijk over het opstarten en uitbouwen van een boeddhistisch geinspireerd netwerk. Als mentor en meer ervaren persoon bekijk ik die zaken echter graag realistisch. Vandaag bleek duidelijk om welke redenen.
Ik had het koppel enkele van mijn werkstukken met gebalde spreuken als geschenk aangeboden (ze vroegen me of ze die via internet mogen verspreiden, waarop mijn affirmatief antwoord) en zij nodigden mij uit om vandaag naar Tu Hieu te komen voor verdere besprekingen. Momenteel kom ik niet graag meer op die trieste plek maar ik besloot hun ter wille te zijn. Vandaag moest ik redelijk dringende boodschappen doen in het centrum van de stad maar ik houd eraan op tijd op mijn afspraken te komen en was dus, met een motortaxi gebracht, om 3pm in het bamboehuisje in de pagoda. Ik heb een kwartier op hun gewacht, ondertussen pijnlijk vaststellend dat nu ook de 4 schalen, die ik gekocht had om mijn planten permanent van water te voorzien, verdwenen waren waardoor deze er meer dood dan levend uitzagen. Totaal verdroogd want niemand wil er zich over ontfermen. Ik kon er niet langer verblijven en ben onder de brandende zon weer huiswaarts gewandeld. Een uur later ontving ik een oproep van Chi met de vraag waar ik was. Ze waren ruim een uur te laat op de afspraakplaats maar ze vond het vreemd dat ik geen bericht gestuurd had.

Hoog tijd voor mijn eerste les in boeddhistische levenswijze. Wie te laat komt op de afspraak betoont te weinig respect en discipline en morst, heel arrogant, met de energie van anderen. Er zijn daarvoor bijzonder weinig geldende excuses want je dient je leven zo te organiseren dat je jezelf niet laat opslorpen door latere en egocentrische redenen. Indien er toch een geldig excuus voorradig is, moet jij, en niet diegene die wel op tijd is, verwittigen (tenzij je betrokken bent in een ongeval). Al te vaak schuiven we de redenen en oorzaken van ons eigen, onverantwoordelijk gedrag in de schoenen van de anderen, de buitenwereld.
Het koste me redelijk wat moeite om de welbespraakte Chi haar woordenstroom te onderbreken en duidelijk te maken dat ik een strenge maar rechtvaardige leraar ben. Altijd heb ik mijn leerlingen graag gezien, ze zelfs als mijn kinderen beschouwd, maar ik sta op mijn punt en tracht, binnen mijn huidige mogelijkheden, het voorbeeld te geven. Ik denk dat mijn gewezen collega's van Sint-Agnes me zelden hebben kunnen betrappen te laat voor mijn rij te hebben gestaan. Indien wel waren het meestal zij of de directeur die mij daarvan weerhielden. Dit heb ik van mijn moeder geleerd die overal eerder te vroeg dan te laat wilde zijn.
Ik heb in het verleden de vanzelfsprekendheid waarmee opvoedend personeel dit arrogant telaatkomen dagdagelijks zelf vlotjes toepast altijd als bijzonder storend ervaren. Tezamen met het brutaal onderbreken van twee mensen die met mekaar in gesprek zijn en het niet nakomen van gemaakte afspraken. Veel ergernis die kan vermeden worden want we spreken hier bijna altijd over een kettingreactie. Door jouw telaatkomen missen anderen op hun beurt hun gemaakte afspraken.
Ook Jurgen heeft me in Vietnam tot tweemaal toe stevig in de (warme) wind gezet. In een geval heb ik zelfs meer dan twee uren op hem zitten wachten. Het weze hem vergeven, ik was al heel blij voor de moeite die hij had opgebracht om mij te komen bezoeken. Wat ik wel spijtig vond is dat hij slechts enkele fragmenten uit mijn blog had gelezen en deze dus, zonder zicht op de gehele kontekst, niet altijd juist kon begrijpen. Dat gegeven heb ik echter nog in de reacties van andere mensen uit mijn thuisbasis ervaren. Niemand hoeft zich verplicht te voelen deze lange teksten allemaal te lezen maar hopelijk ziet men dan ook in dat men best voorzichtig is met het formuleren van oordelen.
Ik bemerk dat mensen zich vaak persoonlijk aangesproken voelen en dan snel in het verweer gaan. Oppervlakkig luisteren en lezen is een grote kwaal in tijden van overinformatie en overbevraging.

Bij mijn allereerste ontmoeting met Chung, enkele maanden geleden, had ik een mooi en goed gelijkend portret van haar getekend. Ze vond zichzelf hierop echter te dik afgebeeld en wilde dat ik dit veranderde, wat ik overigens geweigerd heb. Chung kon de haar voorgehouden spiegel niet in overeenstemming brengen met het beeld dat ze zichzelf voorliegt. We hebben allen de neiging om onszelf te zien zoals we dat het liefst willen en stellen onze goede voornemens vaak uit tot een latere datum. Maar uiteindelijk komen we allen, zonder uitzondering, voor het laatste oordeel te staan. Jezus Christus sprak reeds over dit gegeven maar de evangelisten, die lang na zijn leven hierover begonnen te schrijven, begrepen weinig tot niets meer van zijn oorspronkelijke leringen. Het 'laatste oordeel' betreft de, zich in razendsnel tempo afspelende, film over ons leven die we mentaal voorgeschoteld krijgen vlak voor ons heengaan. Alle impressies die gedurende ons leven, bewust of onbewust, objectief opgeslagen zijn in onze geest zullen dan de revue passeren en we zullen daar op dat moment onmogelijk nog iets aan kunnen veranderen want er rest ons geen toekomst in dit leven meer. Onze huichelarij en leugens, onze heilzame en onheilzame daden en gedachten, zullen we op dat ultieme moment moeten onder ogen zien en we zullen onszelf daarop afrekenen als een scherprechter. De algehele balans van dit haarscherp oordeel over onszelf zal onze laatste gedachten bepalen, de eerste waarmee we onze latere hergeboorte opstarten. Dit karmisch gegeven, deze volkomen natuurlijk verlopende wetmatigheid van oorzaak en gevolg, verklaart waarom sommige baby's een moeilijkere levenstart maken dan anderen, zelfs geboren binnen dezelfde omstandigheden want in dezelfde familie. De oude Tibetaanse boeddhisten hebben over dit onderwerp boeiende zaken verzameld in de 'Bardo Todol', het gekende boek dat handelt over het grensgebied tussen leven en dood (het bardo is het tussenstation tussen twee geboortes). De bekende, en binnen psychologische kringen nog vaak geciteerde, dieptepsycholoog Carl Gustaf Jung beweerde zonder meer dat de ontdekking van dit boek de belangrijkste wending aan zijn inzichten had gegeven. De andere, belangrijke boeddhistische studie over hetzelfde onderwerp, 'De zen van leven en dood' heb ik pas ontdekt na het overlijden van mijn moeder. Spijtig, want moest ik op het gepaste moment de kennis hierover gehad hebben, zou ik de zaken tijdens dat proces nog bewuster hebben kunnen aanpakken en beleven. Stervensbegeleiding is een wetenschap waar we vooralsnog bedroevend weinig mee bezig zijn.

Na de mislukte maar leerzame afspraak met Chi en Thang gisteren, is het vandaag wel gelukt om hen terug te ontmoeten. Ze waren ditmaal perfect op tijd op de afspraak en verontschuldigden zich nogmaals uitgebreid. Ze hadden Chang, een heerlijk verfrissend nieuw element meegebracht en het daaropvolgend gesprek verliep opbouwend en quasi vlekkeloos. Dit jong en energieke volk gaat mijn ideeen, geheel met mijn goedkeuring trouwens, verspreiden via YouTube. Ik ben eerstvolgend welkom in hun thuisbasis Hanoi en Chi vertelde me dat ze een echte ' Buddhist master' in mij ziet. Het gaat echter helemaal niet over mijn persoontje, wel over de werkelijke dharma.
Zowel Thang als Chang studeren economie op universitair niveau en dromen van een boeddhistisch geinspireerde wijze om in de toekomst handel te drijven. Ze wisten niet dat Sidhartha Gautama hierover duidelijk omschreven richtlijnen had onderwezen en ik wil hier graag een beknopte weerslag geven over zijn raadgevingen omtrent dat onderwerp. Later wil ik hier nog verder op ingaan want een eerlijk georganiseerde wereldhandel is essentieel om drama's, zoals de hongersnood in Afrika, effectief aan te pakken

"... the Buddha also realised that for laymen economic sufficiency was absolutely essential. He was not one to praise poverty for he himself has declared that poverty is the root of most of the evils of this world. In the Vyajjapajja Sutta (Sutra), he urges all laymen to practise four efforts. The first effort is to earn a honest living, the second is to carefully safeguard and protect one's lawful earnings, the third effort is to cultivate good friendship and lastly to establish a balanced livelihood and to see that one's expenditure does not exceed one's income. (De Boeddha zag hierbij een gezin als een afspiegeling van een bedrijf en gaf elke huisvader de raad zijn inkomen op te splitsen in 4 delen: 1/4 voor dagelijks gebruik zoals voeding en kledij, 1/4 als spaargeld in geval van rampspoed of ziekte, 1/4 als middel ter ondersteuning van behoeftige familieleden of als aalmoes voor de armsten, 1/4 in een 7 generaties lang vooruitzicht, waarover later meer).

All these are very homely teachings and they went right into the hearts of the laymen. It is not, therefore, surprising that in Buddhist lands long ago, at least when the Buddha's message was a living thing, Buddhist laymen practised their trades earnestly and acquired wealth. It is a well known fact that the merchants of India were for the most part Buddhists. This is true at least of those laymen who put up the wonderful structures at Sanchi and Amaravati and other places. There was, therefore, in the code of the Buddha, the highest praise for the honest layman who earns wealth, preserves his wealth and lawfully uses it. In these ways one realises that the Buddha insisted, on the one hand where laymen were concerned, the need to be economically self-dependent, and at the same time he insisted on the importance of safe-guarding one's moral being. If a layman does this, he no doubt secures happiness in this world. He will be a man of independent means and therefore one of self-respect...
(Fragment uit : 'The light of the dhamma. The Buddha Dhamma and the Layman' by S.F. De Silva, Esqr. Mijn excuses voor het gebrekkig gebruik van de Engelse taal. Het betreft hier een tekst die, door anderen, uit het Indisch vertaald is.)

Zowel Thang, Chang, Chi als Tan betoonden zich zeer enthousiast over deze boeddhistische ideeen omtrent economie. Het moge duidelijk wezen dat handel drijven een essentieel onderdeel vormt van de menselijke samenleving. Ik kon, ter verduidelijking, enkele concrete voorbeelden geven van de toepassing van dit gegeven. Mijn oorspronkelijk idee om ook naar Japan te reizen om dit verder te bestuderen, moest ik echter, omwille van recentelijke evoluties, bijsturen. Het blijft echter mijn bedoeling om afstuderende universitairen onderwerpen tot scriptie aan te bieden. Enkel wanneer er degelijk, wetenschappelijk opzoekingswerk gedaan wordt omtrent de raadgevingen van de Boeddha zal dit uiteindelijk leiden tot een aanvaarden in het Westen dat tussen de wijsheden van de dharma geen speld te steken valt.

Hierbij wil ik tevens Bram Bogaerts, de oudste van mijn zus, bedanken voor het doorsturen van de 'wereldmorgend.be'-tekst van de afgelaste, want verboden, toespraak van de Zwitserse socioloog en voormalig sociaal-democratisch politicus Jean Ziegler, bedoeld voor de opening van het theater- en muziekfestival Salzburger Festspiele.
In zijn, door de druk van de hoofdsponsors Nestle en Credit Suisse, verboden toespraak maakt deze gevoelige mens met het hart op de juiste plaats een bijzonder rake analyse over de wanverhoudingen op de wereldwijde financiele markten en de wijze waarop deze verantwoordelijk zijn voor het in stand houden van de hongersnood in de wereld. In het licht van voorgaande, boeddhistische ideeen over economie krijgt deze tekst nog een speciale meerwaarde. Maar des te pijnlijker ervaar ik de toegevoegde commentaren van enkele neo-liberale snotneuzen. Teveel denkgeruis, te weinig inzicht vanuit het hart. Mogelijk moeten we deze haviken maar eens, zonder valies en portefeuille, dringend naar de 'Hoorn van Afrika' sturen.
Ik blijf echter blij met de bewogenheid van mijn neef. Momenteel moet hij, geheel terecht, zijn gezin 'runnen'. Daar, en niet of ver buiten onszelf, begint het besef van universele verantwoordelijkheid.

De zaken blijken nu wel definitief in een positieve stroomversnelling te komen al kan ik ook weer niet beweren dat een en ander vanzelfsprekend verloopt. Soit.
In eerste instantie heeft de Augmentin en het gedwongen kamerarrest mijn longontsteking gunstig doen keren. Ik kan me weer onder de mensen begeven en iets makkelijker verplaatsen omdat de zon, tijdens deze vollemaan periode met verkoelende regen, zich gedeisd houdt. Nog steeds warm-vochtig, dat wel, maar een ietsepietsie draaglijker.

Ha, de heel attente en van een opvallend warme stem voorziene poetsvrouw van het Thinh Vuong guest house, stak me vandaag bij het verlaten van de kamer beide handen toe. Uiterst ongebruikelijk in Vietnam waar vrouwen een buitenlandse man niet behoren aan te raken. Ik gaf prompt een kus op haar rechterhand. Ze schoot in een giechelbui met een mengeling van gegeneerdheid en geamuseerdheid. Een schatje.

Vinh en Chung, respectievelijk mijn zogenaamde Vietnamese zoon en vrouw, blijken wegens te grote persoonlijke problemen niet voldoende opgewassen tegenover de bijhorende verantwoordelijkheden. Ik moet ze bijgevolg noodgedwongen even uit mijn gedachten zetten en ze, energiebesparend, overlaten aan een persoonlijke bezinningstijd. Bij Chung vermoed ik zelfs psychologische problemen waarvoor ze mogelijk beter professionele hulp zoekt. Indien die al voorradig is in Vietnam wel te verstaan.

In Tien, die zich alsmaar meer ontpopt als een tegelijkertijd realistische maar warmhartige persoonlijkheid, zie ik steeds meer een ware vriend en leeftijdsgenoot groeien. Hij kwam me, nochtans stevig vermoeid, geheel belangeloos bezoeken tijdens zijn tijdelijke doortocht in Hue. Daarbij liet hij als Easy Rider zijn Amerikaanse client enkele uurtjes alleen in het hotel. Een fijn gesprek tot gevolg. Hij is een volbloed leeuw van zonneteken en doet me meermaals denken aan mijn jongste zoon Senne.

Thu heeft me gisteren, nadat eerst zij en dan ikzelf de gemaakte afspraken hadden moeten verplaatsen, meegenomen naar de bijzonder voorname Chinese gelegenheid waar Duc me als eens eerder kennis mee liet maken. We hebben daar een bijzonder vruchtbaar gesprek van enkele uurtjes gevoerd. Ze is een universitair geschoolde en geengageerde communiste die vruchtbaar werk levert binnen het stedelijke bestuur van Hue City. Via haar kunnen er heel concrete plannen tot samenwerking ontstaan en kan er mogelijk zelfs een visum voor een jaar bekomen worden. Maar snel kan dat niet in orde gebracht worden en zodoende blijf ik waarschijnlijk genoodzaakt om binnenkort een drietal maanden het land te verlaten.
Zij betoonde zich verwonderd over mijn haarscherpe analyse van de huidige problemen in haar land, kreeg daarbij alles behalve gefingeerde tranen in de ogen, en vertelde mij dat ze nog nooit een buitenlander had ontmoet die zo exact verwoordde wat de bewuste intellectuelen in dit land ook opmerken. Mijn bewondering voor de figuur van Ho Chi Minh was niet in dovemansoren gevallen. Ze heeft me uitgenodigd om deze ochtend naar een soort afscheidsviering te komen van Parijse jongeren die in hun thuisland geld hadden ingezameld voor humanitaire projecten. Ik was vandaag op die afspraak. Een opbouwend gesprek met de jonge, Franse delegatieleider tot gevolg maar ook een pijnlijke ervaring onderweg.

Mijn motorrijder diende plots halt te houden voor een verkeersopstopping. Veel volk stond stil zonder aanwijsbare reden. Uiteindelijk zagen we beiden een jonge arbeider levenloos hangen over een staketsel bovenaan de gevel van een gebouw.
Het werd snel duidelijk dat deze overleden was door elektrocutie tijdens zijn  werkzaamheden dichtbij een kluwen van kabels, in vochtige omstandigheden. De beelden van de pogingen hem te ontzetten uit die gevaarlijke positie zijn stevig opgeslagen in mijn brein. Ik ben en blijf daar mogelijk te gevoelig aan. Je kan je inbeelden welk een immens verdriet dit weer zal achterlaten bij de betrokken familieleden.
Thu vertelde me achteraf dat het best mogelijk was dat die jongeman teveel gedronken had want dat dergelijke ongevallen onder die omstandigheden regelmatig voorkomen. Zou kunnen maar daar wil ik niet meteen vanuitgaan.

Eergisteren kreeg ik onverwacht bezoek van mijn goede ex-collega Jurgen Leunen. We hadden heel wat bij te praten maar dat is grotendeels enigszins eenrichtingsverkeer geworden. Zijn bezoek kwam pal middenin een voor mij turbulente periode maar gelukkig is hij een behoorlijk luisteraar (die toch ook wel eens in dagdromen verzinkt tijdens het gesprek of wiens aandacht opgeslorpt wordt door gebeurtenissen rondom) en bevestigde hij, vanuit persoonlijke ervaring, heel wat van mijn moeilijke analyses over dit land in vrije val. Maar zo egocentrisch ben ik nu ook weer niet geweest want Jurgen heeft geen enkele keer geinformeerd naar mijn recent artistiek werk en dus heb ik het hem ook niet laten zien.
We hebben onze gezamenlijke periode waardig kunnen afsluiten met een lunch in een Indisch restaurant. Ik heb hem hoogstwaarschijnlijk overladen met een veelheid aan woorden en ideeen waar hij het niet altijd makkelijk mee had. Ik hoef echter niet te twijfelen aan beider goede bedoelingen. Jurgen is een bovenstebeste kerel en mijn vroegere school, Sint-Agnesinstituut in Hoboken, mag maar wat blij zijn met zijn bijdragen als ervaren man en geengageerd leraar. Heel fijn tevens om weer even Vlaams te hebben kunnen spreken. Dat wil en mag ik nooit verleren.

In de vooravond kreeg ik een telefoontje van een jonge, Vietnamese vrouw uit Hanoi die ik nog nooit gezien of gesproken heb. Ze stelde zich voor als een vriendin van iemand die ik me vaag herinner. Deze referentie moet dermate enthousiast geweest zijn zodat de bewuste jonge vrouw mij morgen wil ontmoeten en eventueel helpen bij het opstarten van mijn project. Begint het treintje te bollen?
Mogelijk want ook vanavond tijdens mijn, op Tan's aanvraag, urenlange 'dharmatalk', had deze zijn beste vriend en geneeskundestudent uitgenodigd om daarbij aanwezig te zijn. Beiden waren zeer enthousiast, stelden interessante vragen en willen meer van dat in de toekomst. Ik had mezelf hierbij niet aangekondigd maar Tan vertelde mij dat hij met zekerheid wist dat ik deze avond zou komen. Dit bewijst me dat hij uitstekend bezig is.

Het gesprek was zodanig uitgelopen dat ik, per uitzondering, pas om 11pm (23u) aan mijn guest house aankwam. Alles potdicht afgesloten. Het heeft me heel wat moeite gekost om de immer slapende manager de deur te laten openen. Gooooood eeeeeveniiiiing Viiiiieeeetnaaaaam.......! Inmiddels is het 1.30u in de nacht. Tijd voor mijn laatste douche en enkele uurtjes slaap.  Ik hou ontzettend veel van dit land, hoe vreemd dit ook mag klinken na mijn aanhoudende klaaglethanie.