Ben voor enkele dagen naar Danang en neem mijn laptop niet mee, zal dus niet bereikbaar zijn tenzij op mijn telefoonnummer: 01665806541.

Ik verblijf nog steeds goed en wel in Hue City. Maak er dagelijks nieuwe vrienden en voel er me thuis. Vietnam blijft Vietnam maar ik kan er vrede mee nemen. Overal in de wereld hebben mensen hun goede en mindere kanten. Ik blijf echter om diverse redenen heel veel van dit volk houden, ze schenken me trouwens ook hun vriendschap terug. Ik betaal momenteel in de mijn bekende buurt de normale prijzen. Voor hen ben ik geen modale toerist meer. Ik spreek deze dagen een klein mondje vol Vietnamees en dat wordt gewaardeerd. Ik wil deze intens moeilijke taal echter verder leren beheersen. Nodig om de Thu Phap Master te worden waarvoor ik stevig onderweg ben.
Ik oefen elke dag vele uren en krijg de typische stijl steeds beter onder de knie. Ik bereid een tentoonstelling voor, heb goede vooruitzichten op een stevige 'discount' bij de aanschaf van de nodige kaders, krijg bekijks en bewondering van zowel autochtonen als allochtonen. Spendeer veel centen aan papier, stiften en penselen, maar dat kan zich later terugbetalen. Ik krijg dagelijks inspiratie voor nieuwe uitdrukkingen en laat die vervolgens vertalen, het zijn mijn inhoudelijke wijsheden die me uiteindelijk de status van een meester zullen verlenen. Gekregen in dankbaarheid.

Ben gisteren, met de hulp van mijn goede vriend Duc, naar de tandarts geweest. Een degelijke, hygienische en professionele praktijk, evenwaardig aan onze westerse standaards. Alles bleek evenwel ok, tandsteen verwijderd, redelijke prijs betaald, de motorfiets weer op door het gigantisch chaotische verkeer en goed opnieuw thuis. De weersomstandigheden zijn echter in mineur, het regent al weken godganse dagen en nachten en het is behoorlijk koud. Nergens een spoor van verwarming. Heb mezelf een warme, bruin velours jas aangeschaft. Het soort kledingstuk dat ik in Belgie al lang tevergeefs zocht en hier gewoonweg op mij zat te wachten. Eerste model gezien, gepast en aangeschaft. Bruin lederen schoenen, een wollen sjaal, ettelijke paren sokken en een nieuwe paraplu. Een (alweer) bruin lederen schoudertas beschermt en vervoert mijn teken- en schrijfgerief. Een rieten mat, een schemerlampje, wierook en kaarsen maken mijn kamer gezellig en leefbaar. Ik ga regelmatig Lau (Vietnamese hotpot) eten met mijn oogverblindend mooie vriendinnen maar blijf daar vervolgens wijselijk af. Niet van het eten, wel te verstaan. De avonden en nachten blijven voorlopig koud en eenzaam. Maar de vrouwen van mijn 'guesthouse' verwennen mij nog altijd met verse bloemen, fris gestreken wasgoed en vele, kleine attenties. Ben telefonisch terug in contact met Chung en dat klinkt nog altijd als hemelse, evenwel onbereikbare muziek. Afwachten maar...
Iets minder goed nieuws is dat ik door vocht, aanhoudende koude en een redelijk stevige alcoholconsumptie weerom ernstige pijn in mijn linkerknie voel. Somtijds kan ik geen meter meer vooruit. Ik vrees dat ik dit latente muniscusprobleem toch eens definitief ga moeten laten behandelen. Dat worden ziekenhuiskosten die me evenwel zo zwaar kunnen opbreken dat ik de instelling niet meteen kan verlaten.
Maar, ach, het nadert kerstmis... dus: vrede op aard voor iedereen gewenst.
Ik mis jullie af en toe stevig. Al kan het mogelijk voor mij weer een eenzame kerst worden, ik wens jullie allen een warme en gezellige...

Dikke kus,
Ivo

Vandaag met Duc, mijn vaste 'motorbike driver', leeftijdsgenoot en goede vriend, naar de Thien Vien Truc Lam Pagoda gereden. Een dik uur rijden, weg van Hue City centrum, aan een snelheid van ongeveer 60-80 km per uur. Het was de stevige trip langs een gevaarlijke want druk bereden baan meer dan waard. Het klooster is historisch befaamd omwille van zijn architectuur en uitzonderlijke ligging. Omgeven door bergen en meren is het een bijzonder stille en vreedzame plek. De vriendelijke hoofdmonnik heeft me, via Duc's bemiddeling, uitgenodigd er te komen verblijven en aan boeddhistische praktijkoefening te komen doen. Ik ga daar vanaf volgende week aan beantwoorden, me tevens in het unieke kader ontdoen van mijn ongezonde verslavingen. Ik ga zulks nodig krijgen om de nodige energie op te brengen voor mijn toekomstige taken ten behoeve van het volk.

Al moet ik voor menige zaken geduld oefenen, mijn huidig leven in dit schitterende land verloopt naar wens en vooralsnog voorspoedig. Ik ben er mij van bewust dat er zich nog wel eens een onvermijdelijke terugval kan voordoen maar het zaad is geplant in vruchtbare en ontvankelijke grond. Het mag en zal groeien. De Vietnamezen zijn mijn broeders en zusters. Die maken wel eens ruzie maar vallen mekaar nooit af. Heb ze onvoorwaardelijk leren graag zien en leer elke dag iets meer van de taal. Ik ben dankbaar hier te mogen zijn.
Ik wens dezelfde levensblijheid aan ieder van jullie.

P.s. nieuwe gezegdes:
Your happiness is my reward.
Never take from a woman what she is not giving to you, so you will receive more.
I love you unconditionaly, there is no condition on love.

Ik verblijf weerom in Hue City, centraal Vietnam, en voel er mij gelukkig en terug thuis. Ben na 3 maanden afwezigheid weergekeerd met een rijkdom aan inzichten en een open geest. Een intense periode van meditatie in het woudklooster Wat Pah Nanachat in Thailand heeft me doen inzien dat ik Vietnam en het Vietnamese volk waarlijk graag zie en dat een onvoorwaardelijke aanvaarding van hun cultuur en levenswijze de enige opening tot samen leven en werken kan betekenen. De mensen rondom Chu Van An Street voelen dit en beantwoorden het met wederzijds respect en warmte. Ik ga nu eten, drinken en werken in meer verschillende gelegenheden en maak zo voortdurend nieuwe vrienden. Het klimaat is milder deze dagen, -met een temperatuur rond de 18 graden en motregen vandaag deed het mij ietwat rillen zoals op een herfstdag in Belgie-, het massatoerisme, dat de plaatselijke bevolking begrijpelijk zenuwachtig maakt, blijft beperkt en mijn vrienden van weleer beschouwen me niet louter meer als een rondwandelende portefeuille. Mijn vast adres is opnieuw in het vriendelijke guesthouse 'Minh Tam' waar het overwegend vrouwelijke personeel zich ongevraagd uitsloofd om het me naar de zin te maken. Verse bloemen op mijn kamer elke dag. Een werktafeltje, zonder ik daar hoefde om te vragen. Mijn wasgoed welriekend en gestreken aan de kapstok dezelfde dag...
Vele vrouwtjes, jong en ouder, die me hun brede glimlach en aandacht schenken.
Wat heb ik te klagen?

Deze namiddag vergeleek een gracieuze schone me met 'nonkel' Ho Chi Minh. Net als ik was hij een veel-roker, heeft hij zijn hele leven (tevergeefs in zijn geval) naar een vrouwtje gezocht en hield hij enorm van dit land en zijn volk... Ik voel de warme vrouwenliefde steeds dichterbij komen maar moet geduld oefenen en respect betonen. Na mijn hernieuwde aanpassingsperiode besef ik dat ik eerst voorrang moet verlenen aan de belangrijke zaken: ik wacht op de correcte informatie omtrent de mogelijkheid om de taal officieel te leren en me te bekwamen in de edele kunst van de Vietnamese calligrafie, Thu Phap genaamd. Een status als voltijds student kan mij betere visumvoorwaarden bezorgen en dan kan de bal beginnen rollen. De andere plannen die ik in gedachte heb, hangen daar van af.

Het voelt goed te mogen leven in het land waar mijn liefde naar uitgaat. Ik voel me, nederig geformuleerd of althans bedoeld, een wereldburger, een boeddhistisch artiest, een communist-huidige-stijl, een Belgisch Vlaming en een Vietnamees.

Your happiness is my reward. Niem vui cua ban la mon qua cua toi (echter zonder de juiste accenten, 'symbols' genaamd, die de taal haar rijkdom aan klanken geeft).
Verdomd moeilijk, maar dat is het Engels voor deze mensen ook.