Vrijdag 19/2/'10,

Beste Dharanimmers,

Reeds twee jaar ben ik mij aan't ontdoen van mijn privébezittingen. Een eerste maal bij mijn verhuis uit Kruibeke. Een tweede bij mijn verhuis uit Bazel. Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel een mens doorheen de jaren vergaart en opstapelt. Momenteel zuiver ik mijn laatste twee kartonnen dozen uit tot ze uiteindelijk passen in één rugzak en wat handbagage. Best niet makkelijk maar wel bevrijdend. Het moeilijkst afscheid nemen ( onafgezien van mensen ) was het van de weinige souvenirs van mijn ouders, mijn vroegere schrijverijen en wat verknochte kledij. Het principe, al klinkt dit niet zo mooi, is: van datgene dat je echt nodig hebt één doublure. Ondergoed uitgezonderd!

Overmorgen vertrek ik. Bijna dagelijks komen familieleden afscheid nemen, bellen waardevolle vriend(in)en en ex-collega's mij. Met al die goede vibraties in de rug lijkt het vliegtuig naar mijn bestemming quasie zonder brandstof te kunnen opstijgen. Het wordt nu mijn verantwoordelijkheid om het goed te doen, niemand teleur te stellen. Dat ga ik dus stevig proberen. Mijn oudste zoon Ward, momenteel bezig met een sociaal waardevol project in Cambodja, leert mij een en ander voor. Noch een stevige mondinfectie, noch een acute opstoot van malaria weerhouden hem van rustig verder zijn pad te bewandelen. Ouder en wijzer wordende kinderen kunnen hun ouders ook iets leren en daarmee komt de cirkel van het leven rond.

Ik zal genieten, maar vergeten jullie dat ook niet te doen hier. Overal op de wereld is het leven even moeilijk en even mooi. Van moment tot moment.

Salutos amigos. Ivo.