Ondanks mijn huidige, diepe spirituele crisis -of mogelijk juist omwille daarvan- begint het me steeds duidelijker te worden dat ik eigenlijk voortdurend heel bewust leef en al mijn gedragingen, gedachten en emoties constant waarneem. Enkel weet ik nog onvoldoende meditatieve rust te vinden temidden het menselijk lawaai. Mijn zintuigen staan te gevoelig open voor afleidingen die me storen en begeerten die me opeisen.
Verblijvend in de leegte van de stad leiden mijn vijf zintuigen me voortdurend af van het pad naar alerte ontspanning. De alertheid is er wel maar niet de ont-spanning.
Ondertussen ervaar ik mijn lichaam ook steeds meer van binnenuit. Voel alsmaar duidelijker de innerlijke energiestromen maar ook de wijze waarop ik zelf verantwoordelijk ben voor de blokkeringen ervan. Het onder controle krijgen van al de ingeroeste conditioneringen blijft een moeilijke zaak wanneer ik me onvoldoende kan afzonderen. Ik zou me beter meer terugtrekken uit de oppervlakkige en rumoerige samenleving. Ben ik dan toch rijp aan het worden voor een monnikenbestaan?