Ik probeer een zo bewust en gedisciplineerd mogelijk leven te lijden in Hue City. Geen makkelijk streven in een drukke Vietnamese stad die ook nog eens dagelijks overspoeld wordt door massa's toeristen. Innerlijke rust vinden terwijl men voortdurend overweldigd wordt door een veelheid aan visuele en auditieve prikkels, is bepaald geen sinecure. De Boeddha's woorden indachtig moet het echter vrijwel overal mogelijk zijn de immense schoonheid en wijsheid van de Dharma te ontdekken. En dat lukt me de ene dag al beter dan de andere. Ik beschik nog over ruim twee maanden visum-geldigheid voor Vietnam en wil die, bij wijze van overleven als thuisloze reiziger, naar best vermogen volmaken. Ik hou alvast ruimschoots voldoende van dit land, de bevolking, natuurpracht en cultuur, om dit niet als een versterving te moeten beschouwen. Maar eerlijk gezegd, het valt me niet onverdeeld makkelijk mijn doelstellingen en levensbetrachtingen te verwezenlijken gezien de heersende omstandigheden. Zonder de ondersteuning van een sangha of van spirituele vriendschappen moet je jezelf stevig in de hand houden om niet te verdrinken in een bestaan van oppervlakkige consumptie of leeg vermaak. Wel prijs ik me gelukkig mijn tijd niet meer te hoeven besteden aan het verwerven van een inkomen. Als ik rondom mij kijk, besef ik welk een luxe dat dit betekent.

Om mezelf niet al teveel in moeilijkheden of verleiding te brengen, vermijd ik deze dagen vooral die gelegenheden waar ik makkelijk geaggiteerd raak door luidruchtige muziek of toeristische 'peptalk'. Mezelf afhouden van het frisse, lokale bier helpt tevens om minder veroordelend, of vanuit vooroordelen, te denken. Eigenlijk hoef ik enkel naar mezelf en mijn persoonlijk handelen te kijken. Daar vind ik genoeg stof ter bezinning voor. Al impliceert zulks een meer solitair, dagelijks bestaan van menige uren alleen op mijn kamertje. Ik beweer reeds lang dat ik feitelijk niet meer nodig heb dan een kleine plek waar ik kan studeren, mediteren en slapen. Op het kleine, geriefelijke en knusse kamertje in het Minh Tam guesthouse kan ik dit in de praktijk brengen. Het is momenteel trouwens de warmste periode van het jaar in Vietnam. Gelukkig genoeg mag ik genieten van een goed functionerende airco, want met de volle zon op mijn venster wordt het reeds vanaf de vroege ochtend bloedheet en adembenemend vochtig.

's Morgens verman ik mezelf om omstreeks 7 am op te staan. Tussen 7.30 en 8.30 houd ik zitmeditatie. Het kussen dat de moeder van een goede vriendin speciaal voor mij gemaakt heeft, doet hierbij uitstekend dienst. Daar de Vietnamezen vroeg opstaan en het daardoor op dat moment van de dag reeds behoorlijk luidruchtig kan zijn in het guesthouse, ondervind ik behoorlijk soelaas van de 'wassen' oordopjes die ik vanuit Belgie heb meegebracht. Daarna een verfrissende douche en een ontbijt met verse fruitsalade, yoghurt en Oolong thee. Terug op mijn koele kamertje, inmiddels opgefrist door Oanh, de immer goedlachse en vriendelijke 'house-keeping lady', begin ik aan mijn dagelijkse studie van de Dharma. Door de onmogelijkheid van een sangha-ondersteuning heb ik deze studie echt wel nodig. Net als kleine kinderen herhaling nodig hebben om iets bij te leren, is het essentieel voor mij om me te blijven focussen op dat wat er voor mij echt toe doet in het leven. Mijn meditaties zouden me niet ver brengen indien ik het bewustzijn, dat daaruit voortvloeit, niet in de praktijk kan omzetten.

Verder verlaat ik mijn kamer enkel voor het middag- en avondmaal. Vooral het heerlijk rustige 'Aubergine-restaurant' met zijn sobere, stijlvolle inrichting en vriendelijke personeel, vind ik een oase. Daar sluit ik mijn dag graag af om omstreeks 24 u het licht uit te doen. Helemaal niets speciaals, gewoonweg trachten waardig en eenvoudig te overleven in een land waar ik nog altijd veel van hou. Er zijn veel mensen die zich met heel wat minder moeten tevreden stellen. In contact mogen komen met de Dharma is op zich reeds een groot voorrecht.