Blijkbaar was de beslissing om mijn afreis naar Laos gisteren uit te stellen gegrond. Zoals te verwachten trok de storm, die eergisteren Vietnam trof, woensdag verder richting Laos en Thailand. Exact de richting en de dag van mijn geplande reisroute. Spijtig genoeg zijn de weersomstandigheden verantwoordelijk voor een fatale vliegtuigcrash in de omgeving van Pakxe. Een binnenlandse vlucht van Vientiane naar Pakxe is neergestort in de Mekong rivier, net voor het landen. Alle 49 inzittenden hebben het ongeval niet overleefd, onder hen verschillende Franse toeristen -waaronder een gezin met jonge kinderen-, Australiers en Koreanen. Het blijft een vraagteken waarom de piloten besloten toch bij stormachtige weersomstandigheden te vliegen. Verder onderzoek zal de juiste oorzaak van de crash moeten duiden maar het zal allicht aan een sterke windstoot te wijten zijn dat het vliegtuig van zijn landingsroute moest afwijken. Ik betreur dit feit diep, temeer daar ik kan vermoeden dat enkele van de passagiers mijn toeristische lotgenoten kunnen geweest zijn in Vietnam. Hon, goede vriendin en serveerster in het restaurant waar ik dagelijks mijn middagmaal geniet, bedacht hetzelfde en kreeg daarbij ei-zo-na tranen in de ogen. Het getuigt van de gevoeligheid en betrokkenheid van de Vietnamezen met de buitenlanders die hun job verzekeren. Wie enkel een kortstondig en oppervlakkig contact heeft met Vietnam kan deze fijne geaardheid niet meteen opmerken. Ik weet ondertussen beter.

Eergisteren, na de doortocht van de tyfoon, had ik een interessant gesprek met een Brits-Afghaanse twintiger. Nu heb ik tijdens mijn lange rondreis reeds redelijk aparte contacten mogen genieten met mensen uit o.a. Egypte, Iran, Pakistan, Bangladesh, Taiwan, India, Japan, China, Nepal, Chili, Uruguay, Mongolie..., dit was ongetwijfeld mijn eerste contact met iemand die roots en familie heeft in Afghanistan. Het werd een bijzonder gesprek dat alras ging over mijn interesse voor het boeddhisme. Niet dat ik mijn onderwerp wilde opdringen, Khaled was gewoonweg bijzonder geinteresseerd om meer te vernemen over iets dat hij amper kende. Vandaag heb ik vernomen dat hij erin geslaagd is om voor twee dagen zijn intrek te organiseren in een boeddhistisch klooster. Khaled's belangstelling bleek niet gefingeerd en ik bedacht meteen dat Afghanistan ooit een boeddhistisch land is geweest (herinner je het opblazen van historische, reusachtige boeddha-beelden door de Taliban destijds).

Elke majestueuze boom is gegroeid vanuit een minuscuul zaadje. We weten allemaal hoezeer Afghanistan al eeuwenlang wordt verdeeld door internationale belangen en excessief geweld. Mogelijk kan de vredevolle boodschap van de Boeddha herstellen wat bijzonder scheef gegroeid is. Ik maak redelijk tot uitzonderlijk boeiende ervaringen mee op mijn reis. Het was ooit mijn droom om een wereldburger te worden. En lang geleden maakte ik een groot schilderij met de wat vreemd klinkende titel: "Afghanistan, mon amour, run...run..." Deze dagen in het bezit van een fijne ex-collega met Koreaanse roots.
Al draait het nooit om mijn persoontje, ik ben wat blij dit allemaal te mogen meemaken.

Voor de volledigheid: ik heb tevens bijzondere mensen mogen ontmoeten uit Brazilie, Mexico, Portugal, Zweden, Estland, Singapore, Rusland, Canada, Tibet, USA, Bolivie, Tjechie, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Nederland, Ierland, Engeland, Turkije, Myanmar, Hong Kong, Maleisie, Indonesie, Thailand...enz. Een schier eindeloze lijst. Mogelijk misstaat ons nationaal voetbalteam niet echt op de wereldbeker voetbal in Brazilie. Al gaat het hier enkel maar om een spel, voor mij wordt het steeds duidelijker: er bestaat slechts 1 mensheid. "No matter which color of skin or eyes."