Morgen is het weeral een maand geleden dat ik nog iets op deze blog geplaatst heb en binnen 8 dagen vertoef ik exact drie maanden in Sri Lanka. Tijd is een vreemd iets want ofschoon elke dag hier voorbij lijkt te vliegen, voelen die maanden eerder als jaren aan. Echter niet ongewoon als je zoveel nieuwe indrukken, emoties en overpeinzingen door je geest ziet snelwandelen.
Al is het leven op onze planeet overal niet zo verschillend van mekaar en blijken de menselijke basisbehoeftes eerder eender, het Oosten is toch zeker ook niet het Westen. Op klimatologisch gebied bijvoorbeeld, om maar een item te vernoemen: hier is het regenseizoen op volle toeren en dat blijkt heviger dan anders. Dagelijks krijgen we bijzonder hevige onweders met bijhorende stortbuien te verwerken. In het meditatiecentrum Nilambe, dat op de top van een van de hoogste bergen in Sri Lanka gelegen is, werden de bliksemflitsen vrijwel ogenblikkelijk gevolgd door de donder. Eenmaal was deze laatste zo luid dat de ruiten van de meditatieruimte het zeker zouden begeven hebben indien zich daar geen open ventilatieroosters boven zouden bevinden. Nilambe is een schitterende locatie, omgeven door het mooiste en beste wat de ongerepte tropische natuur te bieden heeft, maar het is naar Westerse normen niet echt toegerust op zoveel geweld als deze natuur zijn donkerste zijden laat zien. Overal lekkende daken, nergens een degelijke schuilplaats, je was die niet meer droogt, je persoonlijke ruimte die enkel voldoende plaats biedt om te slapen en bovenal de overal aanwezige bloedzuigers. De Sri Lankanen maken er geen punt van maar wij westerlingen zijn er bijna panisch voor: die engerds kruipen ongemerkt via je voeten naar belangrijke kruispunten hogerop en als je de grote bloedplekken opmerkt, is het kwaad reeds geschied. Bovendien is dat bloeden moeilijk te stelpen en dat beperk je bewegingsruimte. Afin, de tropen dus...

Maar op het vlak van de persoonlijke beleving was het een tijd van rijke ervaringen
( ik heb het centrum voorbije maandag definitief verlaten, daarover verder meer ).
Het vele mediteren brengt heus een verandering teweeg in je geest -ik word daar heel rustig en ontspannen van- maar ook het dagelijks samenleven met mensen van heel diverse nationaliteiten en dito culturen, al verliep dat voor het overgrote deel in totale stilte, bracht een rijke ervaring met zich mee. De omstandigheden in het centrum deden ons nadenken over de vele mentale en lichamelijke vergiften waaraan wij in onze samenleving blootgesteld worden of onszelf, al dan niet bewust, van afhankelijk maken. Je kan vele slechte gewoontes thuislaten en jezelf in omstandigheden brengen die je beletten aan deze gewoontes toe te geven, maar er zijn echter 'habit-energies' die je overal mee naartoe sleurt en die enkel kunnen uitdoven door ze te transformeren i.p.v. te reizen. Deze reis betekent voor mij dus geen vlucht.
Het is echter geenszins simpel om van onze vergiften bevrijd te geraken. Televisie, internet, reclame... ze bestoken onze hebzucht voortdurend, en dat is niet anders in een arm en boeddhistisch land. Steden kennen hier geen cultureel centrum, geen wooncentrum, helemaal geen centrum trouwens, ze zijn een loutere aaneensluiting van shops en winkeltjes. De lege verpakkingen van de consumptiegoederen worden gewoon op straat gesmeten. Thich Nath Hanh heeft volgens mij gelijk wanneer hij stelt dat, eenmaal de negatieve zaden in ons lager opslagbewustzijn water hebben gekregen, ze naar het hoger gelegen geestelijk bewustzijn opschuiven en daar actief beginnen te worden. We kunnen dus maar best de positieve zaden, van mededogen bv , water geven.

Maar ja, ik ga Sri Lanka, waarvoor mijn visumgeldigheid weldra verloopt, spoedig inruilen voor het hoger gelegen Nepal ( mijn vlucht is op woe 19/5 ). Ik heb de laatste jaren meermaals gedacht dat de wereld uitsluitend met Belgische ogen bekijkend, een te enge levensfilosofie oplevert. Ik trachtte mijn blik te verruimen door boeken te lezen en in mijn fantasie de wereld rond te reizen. Ik ben tevreden en dankbaar nu ook echt aan de andere kant te vertoeven en het vooruitzicht binnenkort aan de voet van de Himalaya te verblijven vind ik best opwindend. Al moet ik daar eens te meer een veilige en vertrouwde plek voor opgeven, richting een onzekere toekomst.

Er is nog zo ontzettend veel te vertellen, ik ben reeds aan een tweede dagboek aan het schrijven en heb al tientallen pentekeningen gemaakt ( i.p.v. foto's, heb bewust geen camera mee ). Maar ik ga hier eindigen voor vandaag. Mijn hoofd voelt zwaar en nek doet pijn van zo dicht op dit klavier te hangen, een dubbelzichtbril wordt onvermijdelijk. Bovendien staat hier al de gehele tijd een gewapende soldaat over mijn hokje te gluren. Dit is de eerste keer in het internetcafe maar een gewoonte in de suppermarkt en op straat. Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel. De burgeroorlog mag dan al verleden tijd zijn, de sporen en diepe littekens zijn nog overal aanwezig want ook in het centrum van het land dienen Sinhalezen en Tamils met elkaar te leren leven.
Denk aan jullie met warmte en metta.