Gelukkig kon ik mij op tijd inhouden want ik begon hier haast in het Engels te schrijven. Kun je nagaan.Ik
realiseer mij steeds meer dat mijn vooruitgang op het pad van deze taal een extra bonus betekent bovenop al de andere boeiende reiservaringen.Voorlopig leer ik het meest door Engelstalige boeken te lezen en door de betekenis van de woorden die ik op het eerste zicht niet versta uit de context te leren begrijpen. Ik heb mijn woordenboeken in Bangkok achtergelaten en beklaag me dit niet.
Nu ik besloten heb aan het International Buddhist College te gaan studeren zal een redelijke kennis van deze taal me trouwens goed van pas komen.

Gisteren ben ik terug naar Ven Wei Wu in de Than Hsiang Temple geweest want hij had mij gemaild dat ik mij kon aanbieden voor de nodige medische testen. Het is waarlijk aangenaam te ervaren hoeveel belangeloze energie deze man in mijn zaak steekt. Hij had er ook voor gezorgd dat ik in de loop van de namiddag de papieren vanuit Thailand, nodig voor mijn langetermijn visum, kon gaan ophalen. Deze waren speciaal met een toeristenbusje meegegeven zodat ik ze tijdig in handen zou krijgen. Tijdens mijn gratis middagmaal in de Tempel werd ik uitgenodigd om aan de tafel van Wei Wu en zijn monniken te gaan zitten. Ik heb een fijn gesprek met hen kunnen voeren en voelde me vereerd als een van hun te worden behandeld.
Nadien heb ik zelfs een set met tubes waterverf en enkele Chinese bamboepenselen van een monnik gekregen en ben ik met de auto naar de 'clinic' gebracht waar men mij grondig gechect heeft. Er werd bloed getrokken voor onderzoek naar hepatitis, hiv of andere overdraagbare aandoeningen.., ik werd gemeten met een latje, gewogen op een badkamerweegschaaltje en zelfs doorgelicht door een voorhistorisch toestel. Mogelijk zie ik er nu wat stralender uit.

Ven Wei Wu blijft op mij veel indruk maken maar hij bleek ook enigszins verrast dat ik de betekenis van zijn naam wist want die je omgekeerd vertaalt als 'niet handelen', een term uit de Tao Teh Tjing. Later op de dag vernam ik dat hij in een vroeger leven een ingenieur en CAO van een groot Chinees electronicabedrijf geweest is. In het begin van de jaren 90 is hij tot monnik gewijd in de VS en op gevorderde leeftijd aan zijn levenstaak begonnen, het oprichten van het indrukwekkende tempelcomplex hier in Penang en van twee vestigingen van het Boeddhistisch college in Thailand. Dit alles slechts binnen de korte periode van ongeveer 20 jaar. Ondanks het feit dat hij dagelijks een bijzonder drukke agenda af te werken heeft met vele verantwoordelijkheden, komt hij steeds bijzonder rustig en evenwichtig over. Hij reist regelmatig naar Thailand en het is best mogelijk dat onze paden zich nog meermaals zullen kruisen. Ik heb het gevoel dat ik van deze man nog veel kan leren.

Het IBC mag zich nog geen universiteit noemen want kan daarvoor niet voldoende faculteiten aanbieden maar  de studies die je er kan volgen zijn op universitair niveau en je kan er een officieel erkende Masterdegree behalen. Het is voor deze richting dat ik voorlopig ingeschreven ben. Ik ga het per semester bekijken en niet meteen te hoog van stapel lopen. Alhoewel ik al veel langer met het idee rondliep ooit nog universitaire studies aan te vatten, vraag ik me af of ik dit wel aankan (vooral in het Engels). Maar ik krijg nu de gelegenheid om het Pali grondiger te bestuderen en mij eens stevig het hoofd te breken over de Abidhamma, de aartsmoeilijke boeddhistische psychologie. Een hele uitdaging, ook voor mijn beschikbaar budget.
Op jaarbasis en dus voor drie semesters lopen de inschrijvingskosten op tot 96000 Bath (2400 euro). Hierbij zijn nog niet mijn huurkost voor een appartementje of studio en kosten voor nutsvoorzieningen inbegrepen. Ik kan echter beroep doen op de sociale dienst van de universiteit maar dat zie ik niet zitten. Als westerling beschik ik nog altijd over ruim meer mogelijkheden dan de Thai en daar wil ik niet op wegen. Ik blijf mijn hele reisperiode door tekeningen maken over uiteenlopende onderwerpen en de Boeddhaportretten die ik de laatste dagen in aquarelpotloden afgewerkt heb, trokken behoorlijk wat aandacht. Ik wil niets verkopen maar daar kan eventueel noodgedwongen verandering in komen. Maar kerstcadeautjes zal men dit jaar niet echt van mij moeten verwachten.
Ven Wei Wu heeft mij ook enkele van de magistrale Chinese kaligrafieen in de Tempel laten zien en de aanblik van zoveel moois deed me watertanden. Om dit onder de knie te krijgen moet ik eerst Chinees
leren en dat zit er dit leven niet  meer in. 'Papanca' is de Paliterm voor de reusachtige hoeveelheid interessante (maar dikwijls ook relatief waardeloze) mogelijkheden die het samsara in zich draagt. Kwestie van de juiste keuzes te maken en niet te verdwalen.

Temidden het toch wel al aanzienlijk aantal monniken dat ik tijdens de afgelopen negen maanden ben tegengekomen zijn mijn contacten met die van Chinese origine voorlopig de warmste en leerrijkste. Niet zelden heb ik in hun aanwezigheid het gevoel thuis te zijn gekomen en dat laten zij mij op de een of andere wijze precies ook merken. Ik word brother Ivo genoemd.  De jongere monnik die mij naar de medische praktijk gevoerd heeft vertrouwde mij openhartig toe dat hij meermaals te lui is om goed te mediteren en kon uit mijn fysionomie opmaken dat ik mij beter kan concentreren dan hemzelf. Kan natuurlijk ook Chinese hoffelijkheid zijn. Ook in het uiterst strenge Wat Ram Poeng in Noord-Thailand was het de enige Chinese monnik die zich heel vriendelijk over mij ontfermde. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier voornamelijk over Taiwanezen.

Maar goed, morgen terug naar het Thai Consulaat waar ik mijn Non Immigration Visa mag gaan ophalen, terug naar de Tempel voor mijn medisch dossier, mijn bagage 'bijeenproppen' want die is natuurlijk weer ferm aangegroeid en eindelijk besluiten hoe ik nu precies terug naar Thailand ga reizen. Met het vliegtuig gaat het snel en weinig vermoeiend maar dat is ecologisch niet heel verantwoord, met de bus of trein gaan er allicht minstens twee dagen over gaan. Ik vind geen van beiden echt leuk maar wat moet gebeuren moet gebeuren.
Slaapwel.

Donderdag 1/12, 20.15u plaatselijke tijd.

Zo, ik heb mijn visum op zak, mijn medisch dossier ( dat overigens positief was over de hele lijn) in mijn koffer, mijn busticket tot Bagkok en Thaise Bath in mijn portefeuille. Op tijd in mijn bed want er staan zo'n slordige 22 uren buszitten en nog een 10-tal wachturen  voor de deur. Maandag starten de lessen en tegen dan hoop ik terug een mens te zijn. Het zou geen goede indruk geven moest ik dan met mijn hoofd op de tafel vallen.
En voor wie het mocht interesseren, mijn Thais gsm-nummer blijft 0066 (0)817 921 011.