Eergisteren, na een uitputtende daguitstap met 10 uren autorijden in bloedhete temperaturen en een hels en zeer vervuilend verkeer, naar de hoofdstad Colombo en terug om mijn verblijfsvergunning te laten verlengen. Wat dan ook gelukt is: ik kan alleszins in het Nilambe Buddhist Meditation Centre verblijven tot 22 mei. Dan draait hier het regenseizoen met alomtegenwoordige kanjers van bloedzuigers volop en ga ik naar alle waarschijnlijkheid verder op Nepal vliegen waar dan de zomer voor de deur staat. Ik zal daar ook weer in het drukke seizoen belanden want rondtrekkende boeddhisten zijn er genoeg, van alle geslachten, maten en nationaliteiten.
Ik geniet hier stevig van de stilte en spreek hier zelf enkel wanneer men mij iets vraagt of wanneer ik iets moet afspreken met de Sri Lankese tuinman. Het relatief zware programma van 6 en een half uur mediteren ( enkel zit- en wandelmeditaties, werkmeditaties niet inbegrepen, en 2 uur yoga, 2uur dharmales ) gaat me goed af, temeer daar ik enkele uren extra werkmeditatie in de tuin in de plaats doe. En niemand is verplicht aan alles mee te doen, anders zat ik hier nu niet in Kandy op het internet.
Wel voel ik dat ik nog veel te leren heb en dit op zowaar alle domeinen. Het vinden van een goede en dus pijnloze zithouding is voor westerlingen sowieso moeilijk. Maar verdraagzaamheid betonen in elke situatie is niet evident: zo werd de emmer met mijn vuile was tot tweemaal op een dag, met waspoeder in de inweek, uitgekieperd door een jonge Japanner die vond dat zijn was voorrang verdiende. Ik heb het bij de vaststelling dat er te weinig emmers voorradig zijn gelaten en heb er 3 nieuwe bijgekocht. Probleem (voorlopig opgelost?). De Sri Lankanen hebben ook zeer specifieke gevoeligheden omtrent hun 'godsdienst' ( want in tegenstelling tot het strikt niet-theiistische karakter van het oorspronkelijke Theravadaboeddhisme, is de bevolking hier zeer devoot ) en dus moest ik mijn mooi, hier aangeschaft boeddhabeeld eerst in de boom op een verhoog plaatsen en vandaag zelfs verwijderen want een boeddha mag eigenlijk niet onbeschermd in de open lucht vertoeven. Gisteren heb ik, bij het samenstellen van een boeket voor de meditatiehal, zeer gewaardeerd door het westerse publiek, de foute bloemen geplukt voor de plaatselijke bevolking. Niet zo gemakkelijk allemaal.
Ook geduld, omgang met het povere comfort en de soms moeilijke natuurlijke omstandigheden moet je leren ( een plotse stortbui over mijn rieten yogamat...geen water meer 's avonds om je tanden te poetsen of het toilet door te spoelen, insecten die je voortdurend belagen, weinig slaap wegens de hitte en de jeuk...).
Ik beschouw dit alles als een boeiende en zelfgekozen leerschool: ik leef inmiddels vier weken als een veganistisch geheelonthouder die gaat slapen als het donker is en nog voor zonsopgang uit de veren is. Sorry maar ik heb er heus al wel slechter uitgezien.
En bovenal, levend in het moment en zonder stress, krijg ik steeds duidelijker inzicht in mijn toekomstige taak. Het leven is een mysterieus feest.

Een warme handdruk,
Ivo