Vandaag precies 7 maanden geleden op studiereis vertrokken. Ward en ik hebben een half uurtje geleden afscheid genomen. Onze paden scheiden weerom en wie weet voor hoe lang ditmaal? Het was in meerdere opzichten een bijzondere tijd, op zichzelf al vanwege de locatie: in Zuid-Oost Azie, doorheen Thailand en Laos. Er is tevens geen spoortje van spanning tussen ons waar te nemen geweest. Hoeveel vaders en zonen krijgen deze gelegenheid? En zoals ik tijdens mijn reis me voortdurend bewust word van het feit dat dit voor mij allemaal klaargelegd wordt en dus voorbestemd is, zo was het ook met ons wederzien. Ik heb meermaals aangevoeld, letterlijk waargenomen, hoe aangenaam dit vader-zoon-samenzijn werd beschouwd door onze omgeving. Krijg ik ooit nog de gelegenheid om dit met mijn andere kinderen te beleven? Mogelijk na mijn terugkeer naar mijn thuisland? Kwaliteitsvol samenzijn kan overal, toch?
Ik heb veel gezien en gehoord van Ward wat mij aangenaam verbaasde, tot enige fiere vadergevoelens stemde. Tijd om hierover op te houden vooraleer de lyriek er van gaat afdruipen. Maar ik wens Ward nog veel levenswijze ervaringen toe, vertrouw in zijn karma en zal nog dikwijls aan de voorbije periode terugdenken.

Voor mij resten er nog een tweetal dagen in Chiang Mai die ik waardevol kan invullen. En dan terug naar het extra serieuze werk want de 'Guest Monk' van Wat Ram Poeng loog er niet om: dit wordt discipline van 04am tot 10pm.
Gezien de bijzonder hartelijke brief die ik van (het nog strengere) Wat Pah Nanachat in het Noord-Oosten heb gekregen waarin gemeld dat ik met mijn ervaring welkom ben om te komen voor een (zeer uitzonderlijk) langere periode, voel ik mij geruggesteund.