Zoals reeds eerder vermeld behoeft mijn Aziatische rondreis geen bewondering. Waar ik de lezer van deze blog wel in laten meedelen is het feit dat het besluit geen overdreven waarde te hechten aan je materiele bezittingen en je leven meer ruimte te geven voor ver- en bewondering via spirituele ontwikkeling, je veel vrijheid en inzichten kan schenken.
Uiteraard moet je daar de juiste periodes in je leven voor uitkiezen. Je kan je niet zomaar ontdoen van je verantwoordelijkheden. Maar loslaten , waar het leven ons alsdusdanig toch regelmatig toe verplicht, is helemaal niet zo moeilijk, niets om angst over te hebben. 'Kijk de vogels, ze zaaien noch zij maaien.' mag dan al een uitspraak uit onze gewijde geschiedenis zijn die voor sommigen onrealistisch en dus ver over de grens gaat, je moet ze niet al te letterlijk interpreteren. Eerder als een metafoor voor het vertrouwen dat we terecht in het leven mogen stellen. Wie de kansen aangeboden krijgt, mag daar gerust op ingaan en met veel menselijkheid uitgevoerd garandeer je jezelf die opportuniteiten nog extra voor je volgende levens.
Niet dat je het heilzame louter moet nastreven voor je eigen welzijn, al wat je belangeloos schenkt komt in veelvoud naar je terug. Goede vrienden maken goede vrienden.

Toegegeven, opkomende gevoelens van eenzaamheid blijven mij ook nog altijd parten spelen. Zo kreeg ik het tijdens mijn retraite even moeilijk wanneer ik terugdacht aan de fijn tijd met Ward samen. Maar dat is dan ook een van de de grote lessen: alles is uiteindelijk leegte die vorm krijgt en terug naar de leegte keert... Geboren worden, ouder worden, sterven en weer geboren worden tot we dit inzicht volledig realiseren en uiteindelijk het nibbana (nirwana) binnentreden. Het onvermijdelijke en ultieme doel van alle leven. Het door de Boeddha beloofde einde van alle lijden, de definitieve versmelting met de oerenergie, de oneindige gelukzaligheid.
Simpel toch?

Neen, ik wil het niet te moeilijk maken. Je kan gewoonweg veel van je persoonlijke lijden en dat wat je anderen aandoet, vermijden door je niet krampachtig vast te klampen aan tijdelijke geneugten. Het is bijzonder kortzichtig hoe onze huidige samenleving ons steeds weer opnieuw de bevrediging van behoeftes opdringt en nieuwe behoeftes schept. Voor de commercie is het interessant dat de mensen constant ontevreden zijn.
De echte vrede vind je in jezelf wanneer je je kan ontdoen van deze waanideeen.

Ik besef vandaag, eens te meer, hoe moeilijk het voor de vrouw moet zijn voortdurend op haar lichamelijk voorkomen beoordeeld te worden. Dit laat haar weinig ruimte om zich spiritueel te ontwikkelen. De lange witte pijen die de nonnen in Tapotaram dragen, moeten hun uiterlijke vormen maskeren maar het viel mij toch ook weer op dat de meesten hieronder geen borsten blijken te hebben. Wat mij innerlijk de domme vraag ontlokte of ze die soms lieten amputeren.
Ik ben en blijf een man en daar kan mijn spirituele ontwikkeling weinig aan veranderen. Zoals ik wel eens pleeg te zeggen: 'Van A naar B, van artiest naar boeddhist.', blijft voorlopig nog een samengaan van beiden. Nu hoor ik mensen hardop denken 'en mag dat dan niet?' Een monnik behoort zich te ontdoen van elk zintuiglijk genot ( sense plaisure) of toch ten minste te beseffen dat dit onheilzaam is. Daar ben ik nog ver van verwijderd al gaat mijn interesse voor de vrouw verder dan haar uiterlijk.