De feestdagen achter de rug en het nodige papierwerk geregeld, wordt het tijd Vientiane te verlaten en opnieuw op pad te gaan. De Laotiaanse hoofdstad mag bekend staan als een van de meest rustige (laid back) hoofdsteden in de wereld, het is en blijft een toeristische metropool in Zuid-Oost Azie en - al zal dit ietwat belegen beginnen klinken- daar heb ik het eigenlijk mee gehad. Tijd voor een nieuwe beweging dus, wederom richting Thailand. Mijn eerder (dubble entry) visum voor dit land geeft me nog een krediet van 60 dagen en, na menig internetverbindingsprobleem, heb ik eindelijk contact kunnen maken met het Thai Plum Village in Khorat. Moet nog even wachten op een definitieve bevestiging voor een langer verblijf , maar de vriendelijke mail die ik van hun reeds ontving laat het beste verhopen.

Ondertussen heb ik een busticket aangeschaft en vertrek ik morgen naar Udonthani in Noord-Thailand. Dit ligt op mijn reisroute naar het Vietnamees klooster en ik heb er, in afwachting, een mooie locatie kunnen boeken. STC Home Stay ligt op ongeveer 20 km verwijderd van het stadscentrum en blijkt een rustig verblijf omgeven door mooie natuur. De Nederlands sprekende uitbaters klinken vriendelijk en gewillig want, ondanks de redelijk prijzige bungalows, biedt men mij de kans ook enkele dagen in een goedkopere kamer te verblijven. Ze hebben maar drie kamers en vanwege het hoogseizoen zal ik 1 nacht naar de 'superdeluxe' bungalow moeten verhuizen. Dat moet maar eens kunnen voor een enkele maal, rust en stilte zijn me iets waard.

Over de feestperiode in Vientiane valt weinig noemenswaardig te vertellen. Ik heb deze, voor mij toch altijd wel enigszins eenzaam aanvoelende tijd, kunnen overbruggen. En dat is goed. Occasioneel heb ik wat boeiende en soms zelfs hartverwarmende gesprekken kunnen voeren. Telkenmale ik de Laotiaanse hoofdstad aandoe heb ik de aangename gelegenheid Alan Boatman, een boomlange man uit de Bermudas, te ontmoeten. Alan, een geografisch wetenschapper, woont en werkt hier, is gehuwd met een Deense en heeft twee jonge kinderen. De man is intelligent op een verfijnde wijze, zeer belezen en begenadigd met een groot hart. Wij delen bovendien onze interesse in het Boeddhisme. Alhoewel hij een graag geziene gast is in het Belgisch Chokdee Cafe, populair in de positieve zin van het woord, maakt hij steeds graag tijd vrij voor een goed gesprek. Nimmer tijdverlies, immer stichtend. Al blijven mijn contacten met hem het meest beklijvend, er zijn nog andere mensen met wie het goed toeven was. Zoals een van de 'expats' me onlangs meegaf, voel ik me steeds meer een aanvaard en volwaardig lid worden van de plaatselijke gemeenschap. Daarbij tracht ik ook steeds de lokale, Laotiaanse 'staff' niet te negeren. Ik probeer hen met respect en genegenheid te benaderen, ondanks de moeilijkheden op taalgebied mocht ik hun waardering daarvoor voelen. Ook dat is goed.

Recent plaatste de Belgische dokter Jean-Marie Hospied, hoofddokter van 'Le Centre Medical de l'Ambassade De France' in Vientiane en ere-consul voor ons landje, een opdracht voor een heel speciaal artistiek werk. Zijn Chinese echtgenote wil graag voor hun huis in Belgie een tekening op het aparte formaat van 2.5 m op 80 cm. Een grote eer maar een aartsmoeilijke uitdaging. Daarbij heb ik twee bedenkingen. In eerste instantie voel ik me niet meer die gedreven artiest van weleer. De bijhorende spanningen heb ik weggegeven, tezamen met al mijn andere bezittingen en bindingen, toen ik bijna 4 jaren geleden naar Azie trok. Het gevaar van de kaars die aan beide zijdes opbrandt was me al te duidelijk bekend. Het natuurlijk evenwicht houdt in dat een grote creativiteit tevens een grote destructiviteit 'triggert'. Wat is dat waard? Moet ik mezelf nog bewijzen of mag ik stilaan afstand nemen van het ego dat zichzelf maar wat graag allerhande etiketjes toebedeelt?

De tweede bedenking is van meer praktische aard. Hoe kan ik een dergelijke opdracht verwezenlijken als een rondreizend, thuisloos mens? En hoe maak je -excuseer me het woordgebruik- in godsnaam een tekening, EEN TEKENING, op een dergelijk formaat?  Een tekening impliceert de 'lijn' en op dit formaat zou zulks best gebeuren met zwarte inkt en penseel. Met een potlood riskeer je de oceaan over te steken in een roeibootje. Maar met zwarte inkt, geloof me vrij, maak je gegarandeerd troep indien niet de beschikking over een atelier. Al had ik reeds een geschikt thema in gedachten: 'Make yourself unto an island', een idee waarover Jean-Marie enthousiast bleek, ik besluit het hele project af te blazen. Er hangen voldoende werkjes van mij, her en der, aan de muur. Voltooid verleden tijd.

Waar ik het wel nog over wil hebben, sprekend over artistieke gedrevenheid, is een uitzonderlijk boeiend televisie-interview onder de noemer 'Hardtalk', gezien op de nieuwszender BBC. Giles Duley was in een vroeger leven een bekend Engels fotograaf van beroemdheden. Op een bevlogen moment realiseerde hij zichzelf dat dit nooit zijn oorspronkelijk artistieke inborst kon bevredigen. Bijgevolg richtte hij zijn oog op het portretteren van het menselijk lijden, in dien verstande dat hij zich sinds dan aansloot bij ngo's die dat lijden wilden verzachten. Geen sensationele snapshots maar een getuigenis van de menselijke waardigheid doorheen het geweld van kogels en spervuur. Dit liet hem uiteindelijk op een landmijn stappen, het verlies van beide benen en de linkerarm tot gevolg.

Na een begrijpelijk moeilijke periode op de afdeling intensieve verzorging werd hij na enkele maanden, tijdens het douchen, geconfronteerd met het spiegelbeeld van zijn huidige beperkingen. Een bijzonder pijnlijke confrontatie die hem intens verdriet opleverde. Niettemin sloeg hij erin zichzelf te portretteren als een historisch Grieks standbeeld, zijn menselijke waardigheid leek niet aangetast. Giles besloot moedig verder te gaan als gedreven fotograaf en reist terug naar oorlogsgebieden. Momenteel maakt hij opnieuw foto's van gehavende mensen, nu echter als ervaringsdeskundige. Een prachtmens waar ik graag even wil bij stilstaan.

Dat ik nog veel te leren heb mag duidelijk worden uit het volgende citaat, geplukt uit een van mijn notaboekjes:
"The obsession from people for camera's and pictures is emblematic of the desire to eternalize their impressions, experiences and emotions. But, in fact, it means not much more than denying the transient nature of life and all phenomena. Photographs are mere pictures of a frozen or death reality, they keep us chained on the past which is definitly ended."

Ik zit er nog dikwijls naast, oordeel en veroordeel al te makkelijk wat ik op het eerste gezicht waarneem. Het leven is zoveel complexer, en vaak hebben mensen een diepere inborst dan welke ze direct laten zien. Mijn welgemeende excuses voor eenieder die ik ooit met woorden tekortgedaan heb.