Het is vandaag volle maan en dus de eerste dag van de Vietnamees boeddhistische kalender. Het is 'Buddha day'.
Aan de vooravond hiervan plaatsen mensen tafeltjes met symbolische offergaves buiten aan hun huis.
Ik voel me intriest en fysiek in een niet al te beste conditie.

Het bijzonder droevige nieuws over het overlijden van Katy Goosens, jarenlang een collega en ervaringsdeskundige te midden de moeilijk opvoedbare jongeren van Hoboken (want tevens een oud-leerling van mij), heeft me diep geraakt.
In een zekere zin was zij het voorbeeld van iemand die, ondanks een moeilijke jeugd, het toch ergens gebracht had. Haar opmerkingen over de leerlingen, tijdens de vele formele en informele naschoolse leerlingenbesprekingen, getuigden vaak van een warmmenselijke benadering en dat gaf me het goede gevoel dat wij onze inspanningen niet voor niets deden.
Maar op andere ogenblikken, wanneer de moeilijkheden van het dagelijkse leven haar weer  eens zwaar troffen, kon ze eenvoudig terugvallen in haar vroegere slachtofferrol. Dan kon ze weerom niet meer luisteren naar bv. hoe bijzonder ineffectief en gevaarlijk (want zeer giftig) het middel 'relatine' is. Te pas en te onpas wordt dit gebruikt ter onderdrukking (en niet ten behoeve) van het opkomende spanningsveld bij kinderen met ADHD. Zo ook bij haar eigen kind.
Het is bijzonder pijnlijk dat zij besloten heeft uit het leven te treden. Ze is daar niemand, en zeker zichzelf niet, mee ten dienste geweest.

Hoe gevaarlijk en kwetsend een leven wordt dat enkel georienteerd is rond de eigen egobehoeftes, bemerk ik ook elke dag opnieuw in Vietnam. De mensen in en rond het centrum van Hue, op dit eigenste moment van mijn leven mijn enige thuis, bedriegen en beliegen me voortdurend. Op de vooravond van 'Buddha day' zetten de schijnboeddhisten offertafeltjes buiten met o.a. papieren geld, papieren kleding en andere prularia maar het echte geld is het enige dat ze werkelijk aanbidden. Op alle mogelijke en onmogelijke wijzes trachten de mensen, waarvan ik uiteindelijk dacht dat het mijn vrienden konden worden, mij af te zetten. Tot in het 'Immigration office' toe, waar men mij enkel 1 maand meer toeristenvisum wil geven en ondertussen heel corrupt een dollar probeert te ontfutselen. Kleintjes.

Maar de modale westerse consumptietoerist is geen haar beter. Een chagrijnige Engelse jonge dame onderbrak gisteren bijzonder onbeschoft mijn gesprek met enkele Vietnamese jongeren. Ze wilde mij een lesje leren. Vandaag onderbrak ik haar met de vraag of ze 2,5 dollar veil had om een tekening van mij te kopen ten behoeve van de armste Vietnamezen. Ze duwde mij brutaal weg met de vraag 'this horrible man' uit haar buurt te verwijderen. Ik verknoeide haar duur betaalde vakantie.
De desbetreffende tekening had als onderwerp een 6 jaar oud meisje dat ik een avond eerder was tegengekomen. Omstreeks 23u in de donkere nacht kwam ze al bedelend voorbij mij gewandeld. Vinh wilde mij het echte Vietnamese nachtleven tonen en legde mij uit dat dit meisje een behoorlijk pak slaag riskeerde indien ze zonder geld zou thuiskomen van haar nachtelijke ronde. Ik gaf het kind een bescheiden bedrag (teveel geld zou enkel resulteren in het feit dat ze nooit meer met minder kan thuiskomen) maar wilde haar tevens iets schenken dat ze aan niemand diende af te staan. Ik schonk haar mijn eenvoudig lederen halssnoertje en eenmaal dit kleinood rond haar smalle nekje verscheen er uiteindelijk een fijn glimlachje rond haar mondje. Ik kon mijn tranen amper bedwingen. Ik heb een vlugge schets van haar met mijn instant Thu Phap penseel op papier gezet. Waarschijnlijk een van mijn beste werkjes ooit.

Maar mijn huidig gevoel van treurnis is een cumulatie van verscheidene zaken. Ik heb DaNang met een gebroken hart moeten verlaten. Mijn kostelijk blitzbezoek aan deze stad, omdat ik Chung graag wilde bezoeken, was uiteindelijk uitgemond in een grote teleurstelling. Ze negeerde mij volkomen en zodoende heb ik ze niet meer dan enkele uurtjes binnen meerdere dagen kunnen zien.

I am running out of energy. Morgen haal ik mijn visum op en verhuis ik naar het aanpalend hotel. De mensen van mijn huidig hotel, waar ik alles tezamen meer dan 3 weken vertoefd heb, blijven mij bedriegen en loze beloftes maken. Ik ben hun onrespectvol gedrag spuugzat. Momenteel schamen ze zich blauw maar voor mij is dat ruimschoots te laat.
Binnen enkele dagen ruil ik Hue in voor HoiAn. Naar verluid vertoeven daar vele artiesten.

Ik beschik momenteel uiteindelijk over een geheel sluitende en wetenschappelijk verantwoorde theorie om de relatie tussen het dagelijks oppompen van miljoenen vaten aardolie en de toenemende aardbevingen en vulkaanuitbarstingen uit te leggen.
Als mensen, uit puur eigenbelang, hier niet naar willen luisteren, stevent de mensheid in uiterst snel tempo af op een totale zelfvernietiging.
Dan doen we collectief wat Katy individueel deed.
Ik weiger nog langer te spreken over onbewuste onwetendheid maar wel over een zeer bewust egoisme.
Vandaag zie ik het even niet meer zitten maar morgen begin ik weer van vooraf aan.  Ik weiger categoriek van op te geven. Al maakt men mij soms stevig kwaad, of ik de anderen, ik eis van mezelf en eenieder wie enige kwaliteit. Welk soort leraar zou ik zijn indien ik dit niet deed? Het kan mij nog amper raken wat anderen hierover denken. Ze zouden er beter aan doen iets minder te denken.

Ik probeer van iedereen te houden. Ook van hun voor wie het leven te zwaar bleek.