20.30u en weer terug op mijn kamer in het Thinh Vuong Guest House nabij de Tu Hieu Pagoda waar ik gedurende de volledige dag deelneem aan het heersende praktijkregime. Gisteren, tijdens mijn eerste volle dag in het klooster, was het zowel voor mij als voor de monniken nog wat wennen aan mekaar. Voor enkelen kwam mijn gezicht reeds bekend over want ik had al een paar bezoekjes gebracht maar waarschijnlijk waren mijn intenties nog niet zo duidelijk. Vandaag is daar stevig verandering in gekomen.

Een redelijk Engels sprekende monnik, de jonge Phap Chung, besloot zich vriendelijk over mij te ontfermen en introduceerde mij in de gemeenschap. Ik mag nu komen op plaatsen waar de reguliere bezoekers niet meer toegelaten worden. Zo heb ik reeds menige uurtjes met hem en zijn jonge collega's mogen doorbrengen op zijn kamer. Thee, gedroogde banaan en meloen aangeboden gekregen, gezellig zitten keuvelen en plezier gemaakt met de onvermijdelijke misverstandjes vanwege de taalproblemen. Ik moet mijn oren uiterst spitsen om hun vreemde uitspraak te verstaan en zij proberen mij wat Vietnamese woorden en uitdrukkingen bij te brengen. Vandaag werd ik naast het middagmaal ook uitgenodigd voor het avondmaal. Wat goed meegenomen is want in de afgelegen buurt rond het klooster zijn er voor mij geen mogelijkheden om fatsoenlijk te eten. Gisterenavond heb ik mij nog met enkele crackers en smeerkaas moeten behelpen.
Ik kreeg tevens de gelegenheid om aanwezig te zijn bij de chantings en de avondmeditatie. Mijn wandeling van ongeveer 10 min, terug naar het guest house, was iets minder want moest door de pikdonkere omgeving. Bovendien voortdurend belaagd door de vervaarlijk grommende honden van de buurtbewoners. Ik zou heel graag willen deelnemen aan de vroege ochtendmeditatie van 4.30u maar dan zit ik met hetzelfde probleem.

Ondertussen heb ik mij het typisch maar zeer esthetisch verantwoorde werkplunje van de monniken en novicen aangeschaft. Toen ik in deze donkerbruine en van een heel comfortabel aanvoelende, satijnachtige stof gemaakte broek en tuniek voorbij de verkoopsters aan de ingangspoort passeerde, kreeg ik fameuze complimentjes. Ik denk inderdaad dat ik er niet slecht mee uitzie. De buurtbewoners kijken er wel ietwat verbaasd bij op maar ik vermoed dat dit na enkele dagen voor hun de normaalste zaak wordt. Het pakje beschermt mij met zijn lange, brede mouwen en broekspijpen bovendien goed tegen de muggen en andere insecten en maakt het zitten in halve lotushouding makkelijker. Bij de meer formele aangelegenheden draag ik mijn lange lichtblauwe pij. Dit alles helpt danig bij het geven en verwerven van respect.

Gisterenavond nog had ik een moeilijk moment. Mijn kamer in het guest house is niet bepaald gezellig te noemen en ik voelde mij eenzaam na de avondlijke contacten van voordien met Hue en alle andere vriendelijke mensen in het centrum van de stad. Vandaag werd vooral duidelijk hoe goed en noodzakelijk mijn beslissing om te verhuizen wel was. Ik denk dat ik hier een zinvolle tijd kan volmaken waarbij ik leer los te komen van verlangens en sentimentele genoegens.
Ook in het klooster kan je vriendschappen sluiten, al zijn die van een andere geaardheid. Bijzonder raar is dat bijna alle Vietnamezen waarmee ik een goed contact heb 26 of 29 jaar oud zijn. De alsmaar exponentieel toenemende bevolking is over het algemeen genomen jong, dat had ik al in Saigon gemerkt, maar het is ook zo dat uitgerekend mijn twee oudste kinderen zeer in het kort deze leeftijd krijgen. Ward wordt binnen 3 dagen 26 en Melina binnen 13 dagen 29. Ikzelf was 29 toen mijn eerste kind geboren werd. Een gebeurtenis die mijn leven een heel andere wending heeft gegeven. Het lijkt wel of dat gisteren was. Ik heb 26 jaren les gegeven en heb 26 jaren een huwelijksrelatie met Lieve gehad. Zowel Hue als Mi-ae zijn 26.
Het wordt nog interessanter want ook Shakyamuni Gautama was 29 toen zijn enige zoon, Rahula, geboren werd en hij het ouderlijke paleis voorgoed verliet om aan zijn spirituele zoektocht te beginnen.
Ik heb nooit echt iets met getallen gehad maar weet wel dat de joden de Kabala raadplegen en Bach zijn composities baseerde op wiskundige systemen. Letterlijk alles in het universum is met mekaar verbonden.