Na mijn ontbijt met thee en stokbrood -de Fransen hebben hier enkele goede gewoontes achtergelaten- kwam omstreeks 9am Ven Thanh Huong mij ophalen. In Nepal zie je het vaak maar hier heeft een monnik in lange, bruine pij op een motorfiets toch wel bekijks. Na de bijzonder hartelijke begroeting, want mekaar sinds  begin januari niet meer gezien, stak hij mij een helm toe en nodigde mij uit achteraan op het voertuig plaats te nemen voor wat een aangename sightseeing van de stad zou worden. Wat het verkeer betreft is Hue veel rustiger dan Saigon en bovendien is Thanh een voorzichtige bestuurder. Al rijdend wilde hij mij echter voortdurend op de interessante plaatsen wijzen en dat maakte de rit toch enigszins pikant. Een enkele keer heb ik mijn hart moeten vasthouden en de ogen moeten sluiten. Hij had de tegenligger echt niet opgemerkt. Het zekere gevoel met een monnik op pad te zijn stelde me voor de rest gerust.

Hue is een mooie stad met brede en door bomen omzoomde lanen en veel historische gebouwen. Ik gaf mijn ogen voortdurend en ruimschoots de kost. Tijdens de voormiddag hebben we de beroemde en prachtig geconserveerde Thien Mu Pagoda gaan bezichtigen. Ongetwijfeld een van de mooiste tempelcomplexen die ik in Asie al gezien heb. Interessant detail: hier staat de oldtimer waarmee de zeer vereerde Thich Quang Duc zich verplaatste alvorens zichzelf openbaar in brand te steken, een internationaal bekend beeld uit 1963. Hij deed dit uit protest tegen de beperkingen die het toenmalig katholieke regime het boeddhisme oplegde. Ik herinnerde mij dit beeld, naast vele andere, vanuit mijn jeugdjaren. Berichten over Vietnam kwamen toen geregeld in het nieuws en halverwege de jaren '60 beschikten we thuis over ons eerste zwart-wit tv-toestel.

Voor de lunch heb ik mijn vriend op een heerlijk vegetarische maaltijd kunnen trakteren tijdens dewelke ik mijn rug de nodige rust kon gunnen. In de namiddag een bezoek aan de 'thuistempel' van Thich Nhat Hanh, die in Hue geboren, opgegroeid en gewijd is. Het respect voor hem is ook hier zeer diep. Tevens een goede gelegenheid om iets meer te leren over de boeddhistische geschiedenis en traditie van Vietnam. Daar ik niet weet wie deze blog hier volgt, kan ik daarover weinig meer schrijven . Thanh vertelde mij dat hij, conform de traditie, zijn meester (de abt die hem gewijd heeft) moet gehoorzamen en bijgevolg niet kan gaan 'doktoreren'  want nodig blijft in het klooster. Moeilijk te aanvaarden voor een westerling. Thich Nhat Hanh heeft echter deze gehoorzaamheidsregel naast zich neergelegd en is bijgevolg zijn eigen weg gegaan. Wat hem in Vietnam niet door iedereen in dank is afgenomen maar wel bewijst hoe groots zijn meesterschap is. Ik begrijp dit zeer goed maar het doet me tevens nadenken over mijn verdere toekomst als boeddhist. Waarmee ik allerminst wil bedoelen over een dergelijk meesterschap te beschikken, wel over een eigen beslissingsrecht.
Thanh kon het bekomen dat ik in dit klooster, alvorens naar DaNang te gaan, mag weerkeren om enkele dagen te mediteren en te studeren. Wat ik, bijzonder vereerd, zeer zeker wil doen.

Na enkele tijd verbleven te hebben op deze bijzondere plek dreigde het te gaan regenen en bovendien werd het tijd voor Thanh om zijn ceremoniele verplichtingen
te vervullen. Hij verblijft in Hue blijkbaar in een gastklooster.
We hadden reeds vele uren rustig samen opgetrokken en waardevolle gesprekken gevoerd. Een spirituele vriend om 'U' tegen te zeggen, een waarlijke compensatie voor mijn gemis daaraan in Belgie (al wil ik Paul Van Hooydonck van Ehipassiko zeker niet vergeten te vermelden).
Tijd dus om weer post te vatten op de duozit van Thanh's brommertje en mij te laten terugvoeren naar de Chu Van An Street. Eenmaal op mijn hotelkamer herlas ik wat graag de liefdevolle mail die ik gisterenavond van Josefa heb gekregen. Deze jonge en energieke Chileense, die ik in Nepal heb leren kennen, draagt mij, en ik haar, diep in het hart. We hebben het beiden gemeen stevig van dit leven, dit enorm geschenk, te kunnen houden.