Direct na het middagmaal had ik een afspraak met Ven Man Thuong voor zijn Engelse les. Zijn woordenschat is redelijk maar voor zijn uitspraak behoeft hij nog veel hulp. Hij had daarvoor, op mijn vraag, een boek over de Dhammapada meegebracht. De linker pagina in het Engels, de rechter in het Vietnamees. Zo kon hij de betekenis van de tekst snel verstaan en ik nog iets opsteken over de boeddhistische leer. Kwestie van het voor beiden leerzaam te maken.

De boeddhistische astrologie kent iedereen individueel belangrijke getallen toe. Het is vandaag 26 mei en dus waarschijnlijk een leerzame dag voor mij. Ik had het boek net willekeurig opengeslagen of ik kwam uitgerekend op het vers terecht dat ik momenteel goed voor ogen moet houden. "Zolang een beoefenaar nog maar het kleinste beetje passie voor vrouwen (of een vrouw) behoudt, blijft zijn geest gebonden en dus niet puur." Met deze gedachte was ik gisteren gaan slapen en ze hield me ook deze ochtend nog bezig. Ik overwoog dat mijn huidig kloosterverblijf weliswaar vruchtbaar maar niet ideaal te noemen is. Het klooster zelf en zijn sangha heb ik hierin niets te verwijten, het is mijn half-residentieel verblijf waarmee ik nog persoonlijke moeilijkheden ondervind. Zo blijf ik met een voet en behoorlijk wat gedachten hangen in het wereldse leven. De relatief lange en eenzame avonden op mijn kamer kluisteren mij nog teveel aan het tv-toestel. De veelal romantische programma's op de Vietnamese zenders doen me dan wel eens mijmeren. Dom of menselijk? Het is een feit dat een full-time verblijf in een klooster deze gedachten verder bannen, je meer helpen focussen op wat echt van belang is. Volgens de Dalai Lama is de geidealiseerde romantische liefde een illusie, een onbereikbare droom. Dat is trouwens te merken aan die Vietnamese lovestory's want in bijna elke uitzending zie je koppels ruzie maken of vrouwen die wenen. Aan alles wat een begin kent, komt een eind. Verliefdheden komen en gaan, dikwijls sneller dan gedacht, gehoopt of verwacht. Zoals Ven Wu Wei me schreef: "Als het je werkelijk menens is op het spirituele pad moet je afstappen van de zoektocht naar sentimentele liefde." Niet dat ik daar nog bepaald naar op zoek ben, het is alsof deze mij nog regelmatig voor de voeten komt lopen. Ik wil echter niet in  tegenspraak geraken met wat ik eerder geschreven heb over graag zien. Het is de bedoeling van de beoefenaar van de dharma om alle levende wezens graag te leren zien, zonder verlangens of verwachtingen. Een lange tocht met vele zijdelingse paadjes en stevige kuilen om in te struikelen.
Ik vraag me af hoe de jonge en energieke monniken daar mee leren omgaan want het klooster houdt de vrouwen geenszins buiten de muren. Gisteren was de opvallend aantrekkelijke Phap Chung (23), tijdens werkzaamheden aan zijn bloementuintje, stevig aan het zeulen met kruiwagens volgeladen met zand. "Nodig om mijn energie kwijt te raken" vertelde hij mij. Toen ik die bewuste vers uit de Dhammapada aan het lezen was en aan Man Thuong (37) opmerkte dat dit nog wel eens mijn probleem vormde, grinnikte die wat ongemakkelijk en ging daar niet verder op in. Uit verscheidene gedragingen kan ik afleiden dat hij hoogstwaarschijnlijk homoseksueel is. Waar ik overigens geen enkel probleem mee heb.
Phap Chi, Phap Trung, Phap Vuong...het zijn allemaal uitzonderlijke mannen (monniken, moet ik beleefd zeggen). Thay, Man en Phap zijn titels die wijzen op de rangorde die deze hebben binnen de gemeenschap.

Al zal ik die vriendschappen in Tu Hieu zeker missen, ik besluit om mijn verblijf hier eerstkomende maandag te beeindigen en verder naar DaNang te trekken. Ven Thanh Huong heeft me eergisteren nog gebeld dat ik welkom ben in zijn thuisklooster wanneer ik dat zelf wil.
Het is altijd al zo geweest, af en toe moet ik mezelf bij de kraag vatten en enigszins dwingen om in een meer gunstige situatie te gaan vertoeven. Ik besef dat dit in het Westen ietwat vreemd klinkt maar dit is wat ik nodig heb en vrij kan beslissen.
Geen vlucht maar een bewuste en weloverwogen keuze.
Man Thuong gaf me deze avond een mooi cadeau: het nog in plastiek verpakte recente boek van Thich Nhat Hanh 'Together We Are One'. Op de cover van deze fraaie uitvoering las ik dat de opbrengst gaat naar het Thai Plum Village in Nakhon Ratchasima. Had ik het bestaan hiervan maar geweten toen ik daar enkele maanden geleden studeerde aan het IBC!

Vandaag waren de nonnen van het naburige klooster weer op bezoek en kon ik andermaal deelnemen aan de wandelmeditatie met de gehele groep. Gelukkig is de hitte de laatste dagen geluwd want voortdurend zwaar bewolkt. Een verademing.
Vele bezoekers, buitenlanders zowel als locals, blijven mij aanzien als een monnik. Wat soms ook wel eens een grappig effect heeft. De Vietnamese kinderen zijn, bij het uitsteken van enig kattenkwaad, beducht voor een berisping door een monnik. Gisteren, op de terugweg naar mijn guest house, liep ik enkele belhamels tegen het lijf terwijl die met steentjes naar een muur aan het gooien waren. Toen ze mij plots achter de hoek om zagen komen versteenden ze zelf bijna. De schrik stond af te lezen in hun ogen. Had ik ditzelfde effect ook maar mogen kennen in het Sint-Agnesinstituut destijds!
Ik heb zeven jaren geleden, bij het begin van een nieuwe fase in mijn leven, besloten mijn hoofd kaal te scheren en zo te houden. Trouwens bijzonder praktisch en onderhoudsvriendelijk op reis. Dat ga ik nu niet veranderen. Wat de mensen over mij denken tracht ik mij niet meer zoveel gelegen te laten want vormt geen wezenlijk probleem. Mijn kale hoofd blijkt dat ook niet te zijn voor de monniken zelf.