Na een tweedaagse reis van het Zuiden naar Centraal-Vietnam ben ik vandaag omstreeks het middaguur in Hue aangekomen. Meer als een ongeschoren zombie dan als een fris konijn. Het is allemaal goed verlopen, maar jongens wat ben ik moe! Een slordige 450 km van Saigon naar NhaTrang, daar 12 uren wachten om dan 's avonds 550 km van NhaTrang naar HoiAn af te leggen. Weer 1u30 wachten en dan 210 km naar Hue. Tesamen 1210 km in 26 uren bus zitten, dus aan ongeveer 46 km/uur. Op de zogenaamde 'highway', een twee-baansweg die langsheen de kustlijn verloopt, soms spectaculair doorheen de bergen en langsheen ravijnen, rijden nog uitsluitend vrachtwagens en toeristenbussen. Aan een slakkengangetje.

Die nachtbussen, met zetels die nagenoeg volledig plat kunnen in een soort aparte compartimentjes en met toilet, had ik nog nooit van tevoren gezien en zijn best meer comfortabel dan die in Thailand. Maar er zijn zo van die zaken waar je niet aan ontkomt vooraleer je ze leert te bagateliseren: aan tafel zit je steevast naast de luidste slurper of je ligt in de bus naast de hevigste snurker.
Echter geen motorrijders meer op deze weg. Ik bedenk dat, wanneer je in deze steden al die motorrijders in een auto zou steken, er geen doorkomen meer aan zou zijn. 'Make sence' dus.

De tussenpauze in NhaTrang was van dien aard dat ik hier later nog wil terugkomen. Een stadje op mensenmaat langsheen de Zuid-Chinese Zee. Tijdens mijn terrasje naast het strand, met zijn strooien parasols en opreizend karstgebergte uit het water, heb ik mij voor het eerst laten verleiden door een rondwandelende verkoopster. Ze verstond perfect de kunst om eerst een aangenaam gesprekje aan te knopen waarbij ze mijn leeftijd charmant inschatte op 45 jaar. Bij het horen van mijn werkelijke leeftijd maakte ze complimentjes over mijn zogenaamd jonge 'look'. Dan gaat deze mens snel door de knieen voor een setje ansichtkaarten. Goede kwaliteit trouwens. Bovendien beschik ik niet over een fototoestel maar wil ook wel eens een enkel soeveniertje. Niet voor de gevraagde 70 000 Dong maar uiteindelijk voor 30 000. Dat begin ik dan ook te leren. Een goede compensatie voor hetgeen ik teveel betaald heb aan de teenslippers voor het bedelmeisje in HCMC.

Wel redelijk vervelend -laat het ons maar eerlijk strontvervelend noemen- is die zwerm motorrijders en 'hotelaanbieders' die je haast beletten, eenmaal op je bestemming, de bus te verlaten. Je staat daar dan kompleet groggie je bagage te zoeken zonder benul van tijd noch plaats. Gelukkig reikt mijn Aziatische reiservaring reeds ver genoeg om in een dergelijke situatie te doen alsof mijn neus bloedt. "Give me a break sir. I first want a drink." Ze wat laten gaar sudderen totdat elke toerist ingepakt en vertrokken is en wijselijk wachten tot de kust weer vrij blijkt, schijnt de juiste handelswijze. Meestal vind ik daarna het juiste hoteletje. Zoals vandaag andermaal in Hue. Vriendelijke mensen, een ruime, propere kamer met airco, minibar, tv en gratis wifi-aansluiting. Dit alles voor een zeer redelijke prijs.

Ik kreeg gisteren ook nog totaal onverwacht een telefoontje van Ven Thanh Huong. Hij wil me eerstkomend komen ophalen in Hue om samen naar zijn klooster in DaNang te gaan. Vietnam blijkt me welgezind en zijn turbulente verleden goed te boven te komen. Al blijft het vreemd om in dit voormalige oorlogsgebied te toeristen.  Eerst nog trachten iets van de historische stad Hue te bezichtigen.