De dienster vroeg me of ik dan morgen definitief weerkeer naar mijn thuisland? Dat is ze gewend te vragen want toeristen komen en gaan. Ik antwoordde haar dat ik aan een lange-termijn rondreis bezig ben en daar graag nog een vervolg van ongeveer drie jaren wil aan breien. Ze trok grote ogen want, zoals gezegd, buitenlandse reizen zijn een onderneming waarover ze enkel kan dromen. Ze hoopt wel ooit haar vader te kunnen bezoeken in Canada maar heeft daar allesbehalve voldoende financiele middelen voor. Uit haar volgende woorden kon ik opmaken dat ze haar situatie tegenover die van mij afwoog. Een gegeven dat ik gedurende mijn loopbaan als leraar temidden jongeren meer ben tegengekomen. Ik moest haar bijgevolg duidelijk maken dat deze vergelijking niet opgaat want dat ik, ten eerste, veel ouder ben en jaren heb moeten werken om mij dit te kunnen veroorloven, ten tweede, dat ik allesbehalve een reguliere toerist ben en dus feitelijk eigenlijk op studiereis.
"Als je wil verder studeren om bv. dokter of verpleegster te worden ..."  voegde ik daar aan toe  "...moet je ook jaren studeren want zulks vraagt nu eenmaal zijn tijd."
Ik weet niet of ze het punt volledig kon snappen maar ze knikte instemmend.
Ze wenste mij een goede reis en ik haar -zoveel begrip als mogelijk in mijn intonatie leggend-  een goed leven toe.

Iets daarna kwam Phu (foe) aan mijn tafeltje postvatten. Zich aanvankelijk ietwat arrogant gedragend want als eigenaar en baas van Brown Eyes gewend van het grote woord te voeren. Hij is een succesvolle en knap ogende dertiger waarvoor vele meisjes vallen. Ons gesprek evolueerde echter in de gunstige richting waarachter ik zelfs enige boeddhistische wijsheden kon bespeuren. Ik kon hem later nog helpen met een betere Engelse formulering op zijn website. Waarvoor ik zijn waardering verdiende en fijne informatie kreeg toegeschoven over de positieve wijze waarop de plaatselijke jongeren over mij spraken. Deze conversatie betekende een degelijke afronder van een bepaalde periode.

Duc begon mij goedbedoeld aan te klampen. Daar er steeds nieuwe, oudere motorrijders mijn aandacht en centen willen opvragen, -de samenleving in Hue vormt een hechte gemeenschap en kent geen geheimen-, diende ik hem duidelijk te maken dat ik moet leren 'nee' zeggen. Ze gebruiken doorzichtig allemaal dezelfde trucjes maar daarachter schuilt steevast dezelfde noodzaak. Mijn schouders zijn niet breed genoeg daarvoor en bovendien heb ik regelmatig een 'time-out' nodig. Ik moet behoorlijk wat zaken op een rijtje krijgen en wil morgenvroeg fris vertrekken. Geen terrasje meer vanavond.

Afscheid nemen blijf ik moeilijk vinden. Voor de rest van de Vietnamezen maakt het blijkbaar minder uit. Wat me in eerste instantie teleurstelde. Ik dien me te realiseren dat dit deel uitmaakt van hun dagelijks leven. Toeristen komen en gaan en indien je jezelf te sterk gaat binden, wordt zulks een hel. Tenslotte komen voor hen de familiebanden op de eerste plaats. Thich Nhat Hanh weet waarover hij spreekt als hij het heeft over de belangrijke connectie tussen onze voorouders en onze nazaten. Daar kunnen wij in het Westen, waar we wat graag onze bejaarden in home's droppen en kinderen uitbesteden, veel van leren.
Ik heb gisteren een nieuw gezegde gevonden. In de Engelse taal want daar begin ik in te denken: "The one who is connected with the universal energy knows everything and nothing. All talents will be gifted, if used in the right way."

Hue, een vis van sterrenbeeld en alzo een vrouw waar ik het in het verleden wel eens moeilijk mee vond want soms te gevoelig, bewees mij dat ik van alle types kan houden. Zij heeft het er lastig mee om haar emoties te uiten en is een romantisch dromer over de ideale maar onbereikbare liefde. Het moeilijkste vindt ze van zichzelf graag te zien al zou ze nooit iemand willen kwetsen. Ze begrijpt zichzelf niet en vlucht, naar eigen zeggen, vaak van confrontaties die te pijnlijk kunnen worden. Ze toonde zich echter zeer bereid om aan zichzelf te werken, is heel loyaal, fijnzinnig en poetisch van natuur en een bijzonder goed luisteraar.
Dit is in feite westerse astrologie maar ze bewijst me dat mensen, overal ter wereld, eender zijn. Cultureel-historische verschillen vormen slechts een dun laagje vernis. Onze astrologische bepaling, een soort harnas dat de mentale bewegingsvrijheid  beperkt maar ons tevens verbindt met de kosmische grootsheid, kan worden overstegen. Dit vraagt moed (guts) en bijgevolg de keuze om je kwetsbaar op te stellen. We kunnen allemaal adelaars worden die vrij rondzweven binnen het zwerk, onszelf vrijmakend van al te grote bindingen. De grootste binding is de angst voor het zijn, het verlies, de eenzaamheid, de dood. Zodoende koesteren we onszelf in bekende zekerheden: de anderen of de vluchtige materie. Een zeer bekend verhaal. Rondreizen zonder te weten waar je morgen zal slapen of waar binnen 14 dagen je thuis zal zijn, voortdurend afscheid nemend van de mensen waarvan je bent gaan houden, kan daarbij behulpzaam zijn. Ik leer alleszins van heel onderling verschillende mensen te houden en verlies hopelijk steeds meer mijn voor- en afkeuren. Er passen vele dekseltjes op mijn potje, meer nog, het is alles een pot nat.