Ik ben nog maar goed een halve dag en avond in Danang en voel stevig het gemis aan de gehele atmosfeer van Hue City. Danang is de derde grootste stad van het land en niet toeristisch want nagenoeg enkel een druk commercieel centrum. Ik was zowat de enige reiziger die van de bus afstapte, de rest reed verder naar HoiAn. Het zal waarschijnlijk aan mij liggen maar ik ervaar de mensen in deze stad precies als zijnde minder vriendelijk. Ik werd op mijn verkenningsronde bovendien voor het eerst verplicht om zeer kordaat een bijzonder opdringerige zonderling van mij af te schudden. Ik weigerde hem de hand te schudden wat hem enigszins agressief maakte. Hij wilde mij nadien met zijn motorfiets klem rijden en veroorzaakte daarbij ei zo na een aanrijding met andere motorrijders. Gelukkig voor mij kreeg hij het met hen aan de stok. Hopelijk een alleenstaand verhaal. Is het toevallig dat ik vandaag wel redelijk wat mensen stevig op straat heb zien en horen spugen?

Mijn grote hotelkamer oogt voornaam en is ook comfortabel, daar betaal ik tenslotte het dubbele voor van wat ik gewend ben. Nochtans staat het Bao Ngoc in de Lonely Planet vermeld bij de budgethotels. De weinige buitenlanders zijn hier om zaken te doen en dat verklaart althans iets.
De rest van de dag liep ik wat doelloos verloren tussen de vele winkels in de straten die mij aan een goedkopere versie van de Antwerpse Meir doen denken.
In het vegetarisch restaurantje, mij aanbevolen in het hotel maar dat ik met moeite gevonden heb want de ongeinteresseerde buurtbewoners wisten of wilden het niet weten zijn, liet men mij gewoon zitten apegapen. Uiteindelijk ben ik tot in de keuken moeten gaan om geholpen te worden. Nadien kon er wel een fijn glimlachje af. Ik moet me sterk maken want voor ogen houden dat de waarlijke reden van mijn aanwezigheid in deze kille stad ligt bij mijn toekomstig verblijf in het klooster van mijn vriend Ven Thanh Huong. Die wil ik morgen opbellen op een moment dat ik hem niet stoor in zijn ceremoniele bezigheden. Ik weet ongeveer wanneer die gewoonlijk plaatsvinden.

Voor mijn avondmaal trok ik naar Christie's Coolspot, een bar-restaurantje dat ik eveneens uit de Lonely Planet geplukt heb. Een dergelijke reisgids bewijst zijn dienst in een stad waar de fijne gelegenheden niet voor het rapen zijn. De bar oogde ook niet bijster gezellig maar de dame achter de toog was een welgekomen, vriendelijk aanspreekpunt. De opgediende groentencurry smaakte voortreffelijk. Nadien nog een gesprek, dat ik vroegtijdig heb afgebroken, met een Nederlandse leeftijdgenoot gevoerd. De man sprak, weliswaar niet oninteressant, voortdurend over zichzelf  en zijn verleden en gaf me nauwelijks de mogelijkheid om iets te beantwoorden. Met hoofdpijn om U tegen te zeggen, de tv stond op hoog volume een geweldadige Amerikaanse film af te spelen op de achtergrond, ben ik omstreeks 8pm weer naar mijn kamer getrokken. Ik hoop te kunnen slapen want mijn kamer ligt aan de straatkant en het luid toeterend verkeer is druk. Deze dag betekende niet direct het hoogtepunt van mijn verblijf in Vietnam maar maakt me duidelijk dat alles relatief is en blijft. Uitsluitend in positieve bewoordingen schrijven over mijn belevingen in dit land zou weinig geloofwaardig overkomen.

Gelukkig had ik deze avond de gelegenheid om, alvorens aan dit artikel te
beginnen, mijn schrijfsels van gisteren te herlezen en stevige verbeteringen aan te brengen. Dat was nodig want door te snel te willen schrijven, had ik bepaalde zaken veel te hard of zelfs ronduit verkeerd geformuleerd. Dat gebeurt vaker en bijgevolg bracht ik reeds meermaals veranderingen aan in vroegere teksten. Ik betreur maar begrijp het volkomen dat de volgers van deze blog mijn oudere artikels waarschijnlijk niet opnieuw zullen lezen. De aangebrachte correcties  brengen het eindresultaat van mijn reisbeschrijving echter meer in evenwicht. Ik schrijf niet louter over koetjes en kalfjes en mijn stemmingen zijn niet steeds hetzelfde.