Het was gisteren de verjaardag van mijn dochter en dus een belangrijke dag voor haar en mij. Nochtans was ik in de ochtend niet geheel fris opgestaan. Het leven in Hue City verloopt me te intens en dat begint zijn sporen na te laten. Het wordt tijd om mijn busticket richting DaNang te bestellen. Maandag wil ik vertrekken.

Ik had een afspraak met Duc om 9.30u maar vertelde hem dat ik de plannen voor de dag wilde wijzigen. Het is te heet tussen 10 en 14u en ik vermoedde dat dit nog zwaarder overkomt op het platteland. Ik vroeg hem om mij in de plaats daarvan naar Tu Hieu Pagoda te brengen want wilde het graag ingetogen houden. Tevens een mooie gelegenheid om mijn vrienden daar terug te zien al besef ik dat monniken zich aan niets binden.
Duc reed via een heel andere weg dan Vinh, veel gerichter, aangenamer want rustiger. Zo zie je maar dat leeftijd en bijhorende wijsheid zijn voordelen heeft.

Bijna alle Vietnamese jongeren kunnen nooit hun land verlaten en worden nog vrij traditioneel opgevoed. Er zijn veel ervaringen, heel gewoon voor westerse jongeren, die hen daardoor onthouden worden. Vooral de vrouwen behoren zich goed te gedragen en zie je uiterst zelden roken of alcohol drinken. Openlijk intiem gedrag tussen koppeltjes, zoals mekaar kussen, is 'not done'. Er heerst nog een duidelijk ethische code die maakt dat gehuwde koppels zeer loyaal blijven en echtscheidingen komen zo goed als niet voor. Jongeren behouden het respect voor de ouders en zullen zelden iets ondernemen wat deze afkeuren. Ze flirten uitsluitend verbaal. Volgens mijn informatie is 90% van de bevolking in Hue City boeddhist.
Ik kan dit alles apprecieren en merk dat deze levenshouding de jongeren aangenaam  en vriendelijk maar tevens vrij naief houdt. Zo ook Hue, 26 maar ergens nog een kind. Puur en aantrekkelijk als een ontluikende lotusbloem die ik allesbehalve wil plukken en in een vaasje zetten. Ik zie die bloemen het liefst groeien in hun natuurlijke omgeving. Maar ook, ik mag dan al over een gezegende leeftijd en bijhorende ervaringen beschikken, op romantisch sentimenteel vlak ben ik ergens rond mijn 26 blijven steken. Hoogstwaarschijnlijk bevind ik me deze dagen hier om dit te leren inzien, te aanvaarden en te beheersen.

"Drishta Dharma sukha viharin."  Sanskriet voor "Gelukkig verblijven in de dingen zoals ze zijn". Jezelf begrijpen en aanvaarden zonder met geweld iets te willen forceren. Wat uiteraard niet betekent dat je niet aan jezelf kan werken want dan zou opgroeien en studeren ook geen zin hebben.
In haar laatste mail schreef Josefa, die meer volwassen en rijper is: "Het is geen zwakheid dat je wil eten wanneer je honger hebt, dat je wil slapen wanneer je moe bent. Het is geen zwakheid dat je naar vrouwelijke warmte verlangt wanneer je al zolang alleen op pad bent." Wijze woorden waar ik haar erkentelijk voor ben maar ook zij heeft nog veel te leren en te ervaren. Te beseffen dat de mogelijkheid bestaat om via meditatie, een uiterst langzaam verlopend en niet geforceerd proces om te leren afstand nemen van wereldse geneugten, jezelf te trainen. Om niet meer te verlangen naar teveel of lekker maar ongezond voedsel. Of om niet langer te slapen dan je nodig hebt. Om enkel de relaties aan te gaan waar je de volledige verantwoordelijkheid kan voor dragen.
Een dergelijk ethisch leven is uiteraard je vrije keuze maar de enige weg tot het definitief opheffen van je lijden. En dit is geenszins een egocentrische keuze want enkel een volleerd zwemmer kan de drenkeling veilig aan wal brengen. Bovendien breng je de gehele mensheid een trapje hoger wanneer je je eigen schakel hierin versterkt. Dit betekent voor mij de essentie van het boeddhisme. Of zoals de Joden zeggen: een 'Mensch' leren worden.

Ik ben er mij van bewust dat dit een hooggegrepen ideaal is, maar het is tevens deel van de door mij te aanvaarden geaardheid om steeds voor het diepste, het meest pure te willen gaan. Mijn talenten maken deel uit van wat de Chinese ouderen "een bevel van de hemel" noemde. Christus sprak over talenten die je niet in de grond behoorde te steken. Wat in de Middeleeuwen, toen hetzelfde woord in onze contreien voor geld werd gebruikt, helemaal anders werd geinterpreteerd. Mede door dit winstbejag voelde de kerk zich gemachtigd om, zonder enig gewetensbezwaar, de arme mensen verder uit te buiten. Wie rijk was bleek door God beloond, wie arm was, gestraft. Het boeddhisme kent geen 'creator', en dus al zeker niet een die straft of beloont. Daar zorgen we zelf voor via de natuurlijke wetmatigheden van het karma.
Perfectie is echter niet bestaand in de wereld der fenomenen. Je kan enkel proberen je beste mogelijkheden te ontwikkelen. Nirwana (Nibbana in Pali) zelf is niet bestaand noch onbestaand, niet perfect noch onperfect. Hetzelfde en dus even onnoemelijk dan Tao (Dao).

Het feest, gisterenavond bij Duc's familie op het platteland, was bedoeld als inauguratie van het nieuwe huis van zijn zuster en schoonbroer. Dat had ik aanvankelijk slecht begrepen maar ik was wel de eregenodigde. Een overweldigende belevenis. Eten en drinken 'a volonte' aan grote tafels buiten met ongeveer 50 familieleden en kennissen. We hebben uitstekend plezier gemaakt al verstond ik weinig tot niets van wat er gezegd of waarover er gelachen werd. Ik kon er niet onderuit om wat vlees te eten en regelmatig mee 'ad vundum' mijn glas te ledigen. De Vietnamezen kennen iets van feesten en het begon er met momenten uit te zien als een ware Vietnam-Belgie verbroedering. Ik vond het spijtig dat Duc het feest voortijdig moest verlaten om mij, op mijn vraag, tijdig terug naar mijn hotel te brengen. Het was nog een vol uur rijden over, omwille van de rijstoogst glad geworden wegen en ik wilde het risico niet nemen dat hij te dronken werd daarvoor. Con co chi (geen probleem) voor hem want hij voelde zich verantwoordelijk voor mijn welzijn. Een warm mens, een prachtige familie en een betoverend land. Het klinkt stupide maar Vietnam schuift op naar plaats 1 in mijn top-zeven van bezochte landen in Azie.

Oh ja, ik zou het haast vergeten. De, omstreeks 1750 gebouwde, Japanse brug is inderdaad een architecturaal pareltje. We hebben ze aangedaan op onze heenweg naar het feest. Omdat in dit land steevast alles later begint dan gepland, wilde Duc daar een uurtje pauzeren. Ik heb er geen schets van gemaakt want nog steeds veel te warm en nergens de directe gelegenheid om in de schaduw te zitten. Een stokoud (en wel rokend) vrouwtje sprak me daar in nagenoeg perfect Engels aan. Ze moet zeker de oorlog van dichtbij beleefd hebben maar dat heeft haar gevoel voor humor geenszins aangetast. Een donkerbruin en uiterst doorgroefd gelaat maar met een 'smile' van oor tot oor. Volgens haar ben ik een "very handsome boy" wat ik beantwoord heb met de vermelding dat zij "a very beautiful girl" is. Het woordje 'handsome' viel later nog vele malen op Duc's familiefeest. Of de Vietnamezen overdrijven graag of ze geven graag complimentjes.
En ook nog... enkele dagen geleden heb ik Patrik, een boomlange en zeer fijn besnaarde Duitser, en Sebastian, 'nickname' voor deze uiterst kwetsbare en homofiele Vietnamees, leren kennen. We voeren elke avond uiterst fijne gesprekken terwijl ik verder werk aan mijn kaligrafische tekeningen. Beiden zijn (toevallig?) 26 jaar oud. Ik wil een te supperlatief woordgebruik  (uiterst, zeer, buitengewoon) vermijden maar dat is moeilijk.
En verder... daar ik vandaag dringend een handwasje moest doen, bekloeg ik mij over de zwaar uit de muur hellende en lekkende lavabo op mijn kamer. Totaal ongevraagd is men die een uurtje later komen herstellen!
En nog.........Ik begin te denken dat dit hoofdstuk over Vietnam een boek op zichzelf kan worden. Moet ik terug naar de Himalayas om af te koelen?