Ik ben deze late namiddag terug aangekomen in DaNang na een zesdaagse tocht met een 'Easy Rider Motorbike' doorheen Centraal-en Noord-Vietnam. Ik voel me stevig moe en stijf (met behoorlijk pijnlijke billen) maar uiterst voldaan en zo vol van alle opgedane impressies en emoties dat ik daar momenteel weinig kan over schrijven.
Gelukkig heb ik dagelijks beknopte aanmerkingen gemaakt in mijn notaboekje want in de relatief tot zeer afgelegen streken waardoorheen we passeerden bestond er geen mogelijkheid om op internet te gaan. Ik zal dit later op deze blog proberen te verwerken, tesamen met de meer dan 100 foto's die ik kon maken met de camera die mijn bestuurder mij vrijgevig ter beschikking stelde. Wat ik je al kan verklappen, is dat een van de mooiste foto's genomen is in de houten barak van een etnische Paco-familie met 10 kinderen. Ze hadden nog nooit een fototoestel gezien. Nooit in dit leven zal ik het warme lijfje en guitige lach vergeten van een van de kindjes op mijn schoot.

Hetgeen ik gezien, beleefd en geleerd heb, is stof voldoende om een apart boek over te schrijven. Dit mooie land met zijn vriendelijke, gracieuze, nobele en elegante bevolking en cultuur heeft zoveel te bieden maar heeft tevens een tragische geschiedenis van immens bloedvergieten, burgeroorlog en bezettingen door buitenlandse grootmachten achter de rug. En dat verhaal is nog niet aan een eindpunt toe.
Het zal nog een lange tijd vragen om dit alles te boven te komen, er zand over te strooien en bijgevolg te leren vergeven en aanvaarden. Ik hoop en wens alleszins het beste want begin Vietnam steeds meer als mijn tweede thuis te beschouwen. Een wat vreemde samenloop van omstandigheden die enkele jaren geleden een aanvang nam in het Zuid-Franse 'Plum Village' van Thich Nhat Hanh.

Le Tien, die mij bijzonder professioneel en fijngevoelig 'gegidsd' heeft doorheen de slordige 1000 km die we hebben afgetufd -vaak in een temperatuur die gevaarlijk dicht tegen de 40 graden aanleunde- heeft me een zo veelzijdig als mogelijk beeld aangeboden en is een ware vriend geworden. We leefden noodgedwongen dicht op mekaars neus maar dat heeft nooit een probleem gevormd. Ik liet me door hem meedrijven, zonder verzet wanneer zijn machine heel schuin door de slingerende bergroutes scheurde. Ik leer steeds meer angsten te overwinnen en dat stelt me instaat om dromen waar te maken.
Angst is een heel slecht raadgever want bevoegd om ons te beletten het ware leven te lijden. Zij kan jonge mensen vroegtijdig oud maken en oudere mensen dood voordat ze sterven.
Ik wil het over de daken van de mensen hun huizen schreeuwen: "Leef mensen! Leef dit wonderlijke bestaan. Laat je niet ketenen door de aasgieren en haaien onder ons die zich enkel -tevens uit onwetendheid- willen verrijken op jouw kap. Ze hebben je weinig meer te bieden dan wat onbevredigende materie die je nooit kan meenemen over de grenzen van dit korte, tijdelijke bestaan. Deel de rijkdom van je warm hart met de anderen. Je krijgt er zoveel voor terug".