Vrijdag 19/2/'10,

Beste Dharanimmers,

Reeds twee jaar ben ik mij aan't ontdoen van mijn privébezittingen. Een eerste maal bij mijn verhuis uit Kruibeke. Een tweede bij mijn verhuis uit Bazel. Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel een mens doorheen de jaren vergaart en opstapelt. Momenteel zuiver ik mijn laatste twee kartonnen dozen uit tot ze uiteindelijk passen in één rugzak en wat handbagage. Best niet makkelijk maar wel bevrijdend. Het moeilijkst afscheid nemen ( onafgezien van mensen ) was het van de weinige souvenirs van mijn ouders, mijn vroegere schrijverijen en wat verknochte kledij. Het principe, al klinkt dit niet zo mooi, is: van datgene dat je echt nodig hebt één doublure. Ondergoed uitgezonderd!

Overmorgen vertrek ik. Bijna dagelijks komen familieleden afscheid nemen, bellen waardevolle vriend(in)en en ex-collega's mij. Met al die goede vibraties in de rug lijkt het vliegtuig naar mijn bestemming quasie zonder brandstof te kunnen opstijgen. Het wordt nu mijn verantwoordelijkheid om het goed te doen, niemand teleur te stellen. Dat ga ik dus stevig proberen. Mijn oudste zoon Ward, momenteel bezig met een sociaal waardevol project in Cambodja, leert mij een en ander voor. Noch een stevige mondinfectie, noch een acute opstoot van malaria weerhouden hem van rustig verder zijn pad te bewandelen. Ouder en wijzer wordende kinderen kunnen hun ouders ook iets leren en daarmee komt de cirkel van het leven rond.

Ik zal genieten, maar vergeten jullie dat ook niet te doen hier. Overal op de wereld is het leven even moeilijk en even mooi. Van moment tot moment.

Salutos amigos. Ivo.

Hallo vrienden van Dharanimdhara, de speciale bodhisattva uit de Lotus Soetra met als betekenis 'Hoeder van de Aarde'.

De koude maar innerlijk warme kerstperiode is weerom voorbij. Ondertussen lesvrij, heb ik mijn appartement kunnen leegmaken en doorgeven aan iemand die er hopelijk even graag zal wonen. Meubels en huisraad hebben een goede bestemming gevonden. Inmiddels logeer ik reeds zes dagen bij mijn zus en schoonbroer, waar het mij stevig naar de zin gemaakt wordt. Ik kan beschikken over een mooie kamer waar mijn schaarse bezittingen mij aan niets wezenlijks doen ontbreken.

Na de minder prettige afhandeling van de hele papierwinkel, -al moet ik eerlijk toegeven dat een en ander vlot verloopt -, zijn we momenteel drukdoende met de voorbereidingen van het afscheidsfeest voor familie, vrienden en kennissen. Reeds 72 mensen hebben toegezegd, het zal dus komende zaterdag ( 6 feb. ) een hele toer worden om met elk van hun een deugddoend gesprekje te kunnen voeren.

Mijn vertrekdatum, binnen 17 dagen, komt dichterbij en daar kijk ik naar uit. Eergisteren heb ik naar het tv-programma 'In Godsnaam' gekeken. Een Vlaamse jonge man die reeds 5 jaar als monnik in een Japans Zenklooster leeft, werd er een tijdje gevolgd. Het kloosterleven bleek zeer zwaar en streng voor de bezoekende filmploeg maar dit werd niet zo ervaren door de inwoners. Ondanks de degelijkheid van het geschetste beeld vond ik het wat spijtig dat er bijna geen duiding gegeven werd over waar het boeddhisme voor staat. Mij schrok het alleszins niet af, en al zeker niet daar ik in de mildere Theravada traditie terecht kom.

Langs deze weg wil ik alle geïnteresseerden mijn liefdevolle vriendschap, mededogen en medevreugde overmaken en aarzel niet om je reactie te plaatsen. Als dat technisch wil lukken natuurlijk.