Zet na 13 dagen van stille afzondering in het internationaal woudklooster Wat Pah Nanachat nabij Ubon Ratchatami (Noord-Oost Thailand) even een kort en tijdelijk stapje terug in de 'normale' wereld. Heb deze ochtend na de dagelijkse almsronde en de enige maaltijd van de dag het klooster verlaten voor 1 dag en nacht om enkele noodzakelijke mails en telefoontjes te doen. Ik verblijf daarvoor weerom in het Sri Isan Hotel in Ubon en zal dat morgen vroeg in de ochtend weer verlaten om op tijd terug in het klooster aan te komen voor een nieuw verblijf van twee weken. Het was en blijft mijn bedoeling om daar een 4-tal weken te blijven.

Mijn beoogde mentale en fysieke rust en grondige bezinning, verstilling en meditatie kan ik in het woudklooster volkomen realiseren. De plek ligt bijzonder goed gelocaliseerd op zo'n 15km buiten de stad en is inderdaad een natuurlijke oase van stilte. Het domein is indrukwekkend groot en men is er na jaren van uitbreiding en ongeziene investeringen door de plaatselijke bevolking in geslaagd om een ideale mix van woud-omstandigheden te combineren met mooie gebouwencomplexen (de centrale sala of grote meditatieruimte is zowat de mooiste en meest stijlvolle die ik tijdens mijn rondreis in Azie ben tegengekomen). Letterlijk alles draait op donatie en het is onvoorstelbaar hoezeer de plaatselijke bevolking meeleeft met de sangha en daar zelfs een ruim deel van het sociaal leven doorbrengt. Op Wan Pra-dagen ( volle maan, laatste kwartier, lege maan en eerste kwartier) blijven de vrouwen uit de omringende dorpen zelfs slapen op de grote, centrale keukenvloer en gaan de monniken en lekenmannen de hele nacht door met mediteren en chanten.

Ikzelf volg strikt het kloosterschema, sta elke nacht om 3u op om vanaf 3.30 te gaan mediteren met de monniken tot 5u. Om 5.30 vertrek ik met een klein groepje monniken op almsronde (Pindabath) voor ongeveer een uur en half. Ik verzamel dan het opgehaalde voedsel in grote schoudertassen en verdeel het later per soort. Na de gebruikelijke chantings voor de enige maaltijd van de dag, eten we omstreeks 8.30u in stilte. Als residentiele lekenboeddhisten (7 mannen en 4 vrouwen tijdens deze wat rustigere periode van het jaar) eten we dan apart en na de opruim en afwas beginnen we aan onze werkmeditatie. Ikzelf mag dan, geheel nederig, douches en toiletten kuisen.
Na onze persoonlijke praktijkoefeningen komen we nog enkele malen samen met de monniken om te mediteren in groep en voor het theecerimonieel. Na de avondmeditatie ga ik meestal rond 21u slapen, onder het muskietennet wel te verstaan want de muggen en mieren zijn bijzonder opdringerig in dit woudklooster en hun beten bezorgen je een pijnlijke en stevig jeukende huiduitslag. Lelijk ontstoken voetwondes (we moeten tijdens de alms regelmatig door diepe plassen en modderige grasveldjes) plagen meerdere onder ons maar ikzelf ben daar gelukkig nog van gespaard gebleven.
Voor de rest is het op het uitgestrekte en van een adembenemend natuurlijke schoonheid voorziene wouddomein  heel rustig en ik voel me grondig zuiveren van alle wereldse verslavingen. Maar de mens, en ik niet in het minst, is een hardleers beestje en het blijft dus werken aan de nodige onthechtingen allerhande... Echter zonder er een echte strijd van te maken. Ik voel me er voor het overgrote deel tevreden en gelukkig maar kan me er toch niet helemaal van overtuigen hier de rest van mijn leven te verblijven. Dit is gewoon iets wat ik regelmatig moet herhalen om het leven op deze aarde enige zin te kunnen geven en in staat te blijven om me staande te houden temidden alle drukdoenerij.

Wat ik echter heel belangrijk en trouwens uiterst opvallend vind is het feit dat er in dit klooster, speciaal opgericht door Ajahn Chah om westerse boeddhisten en monniken op te leiden, geen onderscheid gemaakt wordt tussen Thai en buitenlanders. Zowat overal in Thailand valt makkelijk het ietwat denegrerende 'falang' te horen maar niet hier. Alle monniken in het klooster zijn niet Thai maar zowel zij als wij, lekenboeddhisten, worden met veel respect bejegend. Af en toe steekt een Thai me zelfs een (toegestaan) snoepje toe om me te motiveren. Wij practiseren het boeddhisme in ruil voor hun toegewijde donaties. Dat is wat zij van ons verlangen en wat ze apprecieren. Bijzonder...Ik hou zeer diep van deze mensen die elke ochtend om 6u geknield en met in anjali gevouwen handen op ons wachten.
Heel bijzonder is de uitdrukking in de oogjes van de kinderen onder hen. Deze mensen behoren tot de bevolkingsgroep die de Isaan genoemd wordt, donkerder van huidskleur dan de rest in Thailand en daarom enigszins als minderwaardig beschouwd. Maar dat zijn ze zeker niet.

Ben deze ochtend naar Wat Pah Nanachat geweest en werd daar goed ontvangen. Ik mag er vanaf morgen residentieel verblijven. Het is geen toeval dat ik morgen mijn hotel in Ubon moet verlaten want het is volgeboekt voor het weekend. Alles past weer mooi in mekaar.

"There is a deep affinity between the earth and the selfless human being...The man or woman who seeks enlightenment is in tune with the fundamental structure of the universe. Even though the world seems to be ruled by the violence of Mara and his army (our shadow-side, all the unconscious elements within the psyche which fight against our liberation), it is the compassionate Buddha who is most truly in tune with the basic laws of existence."

Het hele universum werkt mee met hen die met of volgens de dhamma willen leven. Maar ook:
"Enlightenment is never easy. It is frightening to leave our old selves behind, because they are the only way we know how to live. Even if the familiar is unsatisfactory, we tend to cling to it because we are afraid of the unknown.

Voor mij wordt dit alleszins weer een belangrijke stap die ik als noodzakelijk en, al klinkt dit mogelijk wat negatief, zelfs als onvermijdelijk ervaar. Ik voel overduidelijk de psychische en fysische noodzaak aan van een degelijke zuivering. De gehele atmosfeer in het woudklooster kwam me deze ochtend 'verwelkomend' over. Op mijn vraag of ik mijn artistieke meditaties mag blijven doen kwam geen afwijzend antwoord, in die zin echter dat mijn werk geen loutere zinnestreling hoort te beogen en enigszins dhamma-gelieerd is. Wat bij mijn recente werkzaamheden trouwens het geval was. Ik word immers hoe langer hoe meer een 'homeless buddhist-artist traveler'. Een Vietnamees 'Thu Phap Master and  Buddhist Teacher' in wording?
Ik kreeg echter geen toestemming om mijn bruin 'Unified Vietnamese Church' pak te dragen omdat dit, begrijpelijk, voor verwarring kan zorgen. Ik wil ook niet dat de andere leken denken dat ik een monnik ben. De tuniek en broek zijn geenszins typische monnikskleding (al dragen deze dat ook tijdens hun werkmeditaties) maar afkomstig van de traditionele Vietnamese boerenkleding. Wanneer de vroegere monniken gingen helpen bij de rijstoogst droegen ze dezelfde kleding om geen onderscheid te maken. Ik blijf dit een belangrijke symbolische betekenis toekennen maar aanvaard graag de Theravada-traditie die leken witte kleding oplegt. Ik denk er sterk over om me later deze combinatie van bruin en wit (shit en maagdelijkheid...) eigen te maken. Lijkt me iets hebben maar tegelijk ook totaal bijkomstig.
Ik ben dus hoeskapoes naar witte kleding op zoek moeten gaan. Shoppen tegen wil en dank.

Let wel: het klooster beschikt niet over elektriciteit en het gebruik van mondaine apparatuur wordt liever geweerd. Ik ga dus geruime tijd niets meer van mij laten weten en ook quasi onbereikbaar zijn. Waarvoor ik momenteel trouwens graag kies.
Ik wens iedereen mijn metta, maitry en karuna toe (liefdevolle vriendschap, liefde en mededogen). Zelf wens ik verder te werken aan mijn mudita en upekkha (medevreugde en gelijkmoedigheid).
 

De tekeningen die recent op deze blog geplaatst werden zijn van iets oudere datum (vooral deze van Nepal want die zijn nog van voor mijn korte terugkeer naar Belgie). De tekeningen van Vietnam dateren vanuit de eerste 2 van de 4 maanden dat ik er verbleef. Mijn kleine en handige schetsboekje, ooit nog een geschenkje van een Zuid-Amerikaans koppel, geraakte dan vol en ik heb nergens een dergelijk handig want bijzonder transporteerbaar boekje van goede kwaliteit teruggevonden. De bijhorende teksten (die ik niet wilde weglaten) kunnen bijgevolg enige verwarring scheppen. Waarvoor mijn excuses.

Ik bevind me momenteel in Pakxe, Zuid-Laos en omdat morgen mijn visum voor dit land vervalt, trek ik dan de grens met Thailand weer over. Nabij Ubon Rachathani wil ik enkele tijd (hopelijk weken indien mogelijk) in het woudklooster Wat Pah Nanachat verblijven. Het gehanteerde systeem daar is volgens de inzichten van Thailands meest invloedrijke historische leraar Venerable Ajanh Chah. Heel direct en puur Theravada boeddhisme zonder franjes.

Ik bevind me momenteel op een zogenaamd spiritueel kruispunt na een wat woelige want emotioneel confronterende periode. Ik voel echter geen behoefte om daar verder over uit te weiden, heb het moeilijk gekregen met woorden en veel gepraat rondom. Waarschijnlijk een logisch gevolg van de toch al wel lange weg die ik op het spirituele pad bewandel en waarop je onvermijdelijk jezelf en je zwakheden tegenkomt. Eenmaal weer in het alledaagse rumoer van de drukke Aziatische steden en het massatoerisme, dat vooral tijdens de topmaanden juli, augustus en september deze landen overspoelt, wordt het soms moeilijk om je innerlijke rust te bewaren. Ik hou mijn hart vast voor de tweede golf die te verwachten valt in december, januari en februari.

Het is echter aan mij om hierin een gepaste levenswijze te vinden zonder al te gevoelig te reageren op uiterlijke omstandigheden. Indien blijkt dat ik het daar te moeilijk mee
 blijf  hebben, moet ik ernstig nadenken over een alternatief.
Volgens Siddhatta Gotama (hier hanteer ik weer even de Pali schrijfwijze) is de afzondering (seclusion) van het alledaagse leven en zijn dwingende verbintenissen een vereiste om verder te gaan op het pad van onthechting (Going Forth). De latere Mahayana interpretaties zien dit enigszins anders, echter in mijn opinie ook heel waardevol, maar ik dien uit te zoeken wat het best bij mij past. Het blijkt alleszins dat je je eigen geaardheid, je onbewust en onderbewust gedicteerde behoeftes en gedrevenheden, moeilijk tot niet kan onderdrukken maar enkel kan aanvaarden en er bewuster mee moet leren om te gaan. Ik ben nu eenmaal extreem hoog-sensitief en dat brengt niet enkel een hoge gevoeligheid voor lawaai teweeg, ook vele andere heilzame en onheilzame gevoeligheden. Ik dien uit te zoeken of zulks compatibel is met het aangaan van nieuwe verbintenissen en het opstarten van projecten. Een tijdelijke maar grondige periode van verstilling kan daarbij behulpzaam zijn.
Ik heb echter aan de afgelopen periode een aantal grote, mooie en kleurrijke tekeningen overgehouden waarmee hoog-kwalitatieve en gelamineerde kleurkopieen (16 expl.) mijn bagage danig verzwaren.
"Nibbana is a still center; it gives meaning to life. People who lose touch with this quiet place and do not orient their lives toward it can fall apart. Artists, poets and musicians can only become fully creative if they work from this inner core of peace and integrity."
Uit "Buddha" door Karen Armstrong (zie vorig artikel). Het is verbazend welke verhelderende, nieuwe en sterk onderbouwde elementen deze schrijfster in dit eenvoudig ogend boek aanbrengt.

Tekeningen Vietnam deel-1

Vietnam, om een godvergeten reden een belangrijke bestemming voor mij, is somtijds een te zoete ervaring. Ik voel me hier thuis alsof ik er geboren ben. De aantrekkingskracht van de geschiedenis, het volk en de cultuur is enigszins verbazingwekkend. 

Op mijn zoektocht naar het ware wil ik hier niet verdwalen. Het zou kunnen maar zal niet gebeuren, daarvoor ben ik te vastberaden om me niet zomaar over te geven aan gratie, stijl en Oosterse verfijning. Echter steeds bedwelmend maar ook het geboorteland van een groot voorbeeld: Thich Nhat Hanh. 

Thich Thanh Huong, mijn  onvergetelijke spirituele vriend en in mijn ogen een waardig opvolger, vond de eerste tekening van deze reeks het best weergeven waar het dagelijks leven in zijn land om draait. 

Tekeningen Nepal 2011

Ach ja, ik zeg of schrijf soms iets en doe het dan later weer volgens mijn eigen inzichten. Een redelijk koppig beestje zeker? Ik hou van het continu verloop der dingen en plaats dus alle tekeningen -tenminste deze uit mijn schetsboekje want ik maak er daarbuiten nog vele andere- graag ineens op deze blog. Ik weet het, ik doe alle dingen graag in veelvoud. Tekenen, schrijven, praten, muziek spelen...enz. Ik zou me beter temperen maar er komt zoveel moois op mij af en ik weet niet beter dan daarop te interfereren. Enkel door creatief te zijn, vind ik een antwoord op al het moois dat mij gegeven wordt.