Blijkbaar was de beslissing om mijn afreis naar Laos gisteren uit te stellen gegrond. Zoals te verwachten trok de storm, die eergisteren Vietnam trof, woensdag verder richting Laos en Thailand. Exact de richting en de dag van mijn geplande reisroute. Spijtig genoeg zijn de weersomstandigheden verantwoordelijk voor een fatale vliegtuigcrash in de omgeving van Pakxe. Een binnenlandse vlucht van Vientiane naar Pakxe is neergestort in de Mekong rivier, net voor het landen. Alle 49 inzittenden hebben het ongeval niet overleefd, onder hen verschillende Franse toeristen -waaronder een gezin met jonge kinderen-, Australiers en Koreanen. Het blijft een vraagteken waarom de piloten besloten toch bij stormachtige weersomstandigheden te vliegen. Verder onderzoek zal de juiste oorzaak van de crash moeten duiden maar het zal allicht aan een sterke windstoot te wijten zijn dat het vliegtuig van zijn landingsroute moest afwijken. Ik betreur dit feit diep, temeer daar ik kan vermoeden dat enkele van de passagiers mijn toeristische lotgenoten kunnen geweest zijn in Vietnam. Hon, goede vriendin en serveerster in het restaurant waar ik dagelijks mijn middagmaal geniet, bedacht hetzelfde en kreeg daarbij ei-zo-na tranen in de ogen. Het getuigt van de gevoeligheid en betrokkenheid van de Vietnamezen met de buitenlanders die hun job verzekeren. Wie enkel een kortstondig en oppervlakkig contact heeft met Vietnam kan deze fijne geaardheid niet meteen opmerken. Ik weet ondertussen beter.

Eergisteren, na de doortocht van de tyfoon, had ik een interessant gesprek met een Brits-Afghaanse twintiger. Nu heb ik tijdens mijn lange rondreis reeds redelijk aparte contacten mogen genieten met mensen uit o.a. Egypte, Iran, Pakistan, Bangladesh, Taiwan, India, Japan, China, Nepal, Chili, Uruguay, Mongolie..., dit was ongetwijfeld mijn eerste contact met iemand die roots en familie heeft in Afghanistan. Het werd een bijzonder gesprek dat alras ging over mijn interesse voor het boeddhisme. Niet dat ik mijn onderwerp wilde opdringen, Khaled was gewoonweg bijzonder geinteresseerd om meer te vernemen over iets dat hij amper kende. Vandaag heb ik vernomen dat hij erin geslaagd is om voor twee dagen zijn intrek te organiseren in een boeddhistisch klooster. Khaled's belangstelling bleek niet gefingeerd en ik bedacht meteen dat Afghanistan ooit een boeddhistisch land is geweest (herinner je het opblazen van historische, reusachtige boeddha-beelden door de Taliban destijds).

Elke majestueuze boom is gegroeid vanuit een minuscuul zaadje. We weten allemaal hoezeer Afghanistan al eeuwenlang wordt verdeeld door internationale belangen en excessief geweld. Mogelijk kan de vredevolle boodschap van de Boeddha herstellen wat bijzonder scheef gegroeid is. Ik maak redelijk tot uitzonderlijk boeiende ervaringen mee op mijn reis. Het was ooit mijn droom om een wereldburger te worden. En lang geleden maakte ik een groot schilderij met de wat vreemd klinkende titel: "Afghanistan, mon amour, run...run..." Deze dagen in het bezit van een fijne ex-collega met Koreaanse roots.
Al draait het nooit om mijn persoontje, ik ben wat blij dit allemaal te mogen meemaken.

Voor de volledigheid: ik heb tevens bijzondere mensen mogen ontmoeten uit Brazilie, Mexico, Portugal, Zweden, Estland, Singapore, Rusland, Canada, Tibet, USA, Bolivie, Tjechie, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Nederland, Ierland, Engeland, Turkije, Myanmar, Hong Kong, Maleisie, Indonesie, Thailand...enz. Een schier eindeloze lijst. Mogelijk misstaat ons nationaal voetbalteam niet echt op de wereldbeker voetbal in Brazilie. Al gaat het hier enkel maar om een spel, voor mij wordt het steeds duidelijker: er bestaat slechts 1 mensheid. "No matter which color of skin or eyes."

Een hevige storm is de afgelopen nacht en deze voormiddag over midden-Vietnam
getrokken en heeft me, noodgedwongen, doen besluiten mijn afreis van morgen uit te stellen. Ik heb reeds per sms-bericht de bevestiging ontvangen dat ik mijn busticket mag behouden voor een latere datum en heb besloten te wachten tot na het weekend. Mijn visum is immers nog geldig tot volgende woensdag.
Daar de storm verder via Laos en Thailand landinwaarts trekt, kan ik de toestand van de reisroute niet vertrouwen. Via televisiebeelden kreeg ik al enig idee van de verwoestingen en overstromingen op het platteland. Ook rondom mijn gastverblijf in Hue bemerk ik overal afgewaaide takken en ingestorte constructies. Mijn gedachten en medeleven gaan vooral uit naar de minderbedeelden die hier het eerste slachtoffer van zijn.
Inmiddels wordt er een nieuwe en uiterst krachtige 'tyfoon' over Japan verwacht en heeft een zware aardbeving op de Filippijnen een ongekend aantal slachtoffers gemaakt.

Ik hoop dat we wereldwijd onze verslaving aan fossiele brandstof kunnen en willen herzien, met het inzicht dat we ons geluk niet mogen afhankelijk stellen van het lijden van anderen. Het blijkt de nieuwste trend; jonge toeristen huren massaal motorfietsen om een land dat al miljoenen motorgebruikers telt, tijdelijk te komen afschuimen. Just for fun...

Ongewild moest ik terugdenken aan een zinsnede van een oud-leerling: " Ja meneer, kauwgom mag dan al vies en vervuilend zijn, maar het is wel verdomd lekker..."  

Daar mijn visum voor Vietnam weldra verloopt, heb ik mijn terugreis naar Vientiane (Laos) geboekt voor volgende woensdag, 16/10. Hopelijk strooit een, opnieuw verwachtte, tropische storm geen roet in het eten. Ik verkies de meest nabije grensovergang over te steken (in Lao Bao) omdat daar de papierwinkel doorgaans vlotter verloopt, maar dat betekent tevens dat ik een heel eind via erbarmelijke wegen door het vrij desolate Laotiaanse platteland moet reizen. Dus duimen maar...Het wordt alleszins weeral een lange, vermoeiende reis maar, ach ja, dat hoort erbij.
In Vientiane zoek ik niet langer te verblijven dan noodzakelijk om mijn Thai visum aan te vragen. Momenteel heb ik het wat bekeken met druk bezochte Aziatische steden. Ik ben aan stilte en rust toe in een Thais klooster. Een nieuw, relatief lang verblijf in Wat Pah Nanachat zou me welgekomen zijn, indien mijn oprechte motivatie me dit toelaat uiteraard.

Maar dit betekent geenszins dat ik Vietnam weerom zonder enige weemoed kan verlaten. Tot hiertoe heb ik me nog geen enkele dag betreurd in dit door mij zeer geliefde land. Integendeel, ik denk dat ik hier vrijwel de warmste vriendschapsbanden in mijn huidig leven heb kunnen smeden. Ik voel me diep verbonden met het volk van mijn geliefde leraar. Mijn relatie met Vietnam is van een uitzonderlijke geaardheid, moeilijk om uit te leggen. Recentelijk heb ik hier mijn zestigste verjaardag kunnen vieren, omringd door mensen die ik graag zie en waarvan ik gerust mag aannemen dat dit wederzijds is. Onlangs ben ik voor de eerste maal ingegaan op de uitnodiging om een huwelijksfeest van een goede vriendin bij te wonen. Ik werd volledig opgenomen in het gebeuren als zijnde deel van hun gemeenschap. Elke dag, wanneer ik me op straat begeef, word ik voortdurend  begroet in de typisch Vietnamese stijl en taal. Ik ondersteun menigeen maar krijg daarvoor veel warmte terug. Vorige week ben ik enkele dagen zwaar ziek geweest, een nieuwe opstoot van dysenterie, maar dankzij de goede zorgen van de mensen van mijn gastverblijf (tweemaal per dag rijstsoep en medicatie die ik niet mocht betalen!) ben ik daar helemaal doorheen.
Ik bedenk momenteel enkele Engelstalige zinnen die best verwoorden wat ik voel:

       It is a good man's destiny
       to travel alone
       all along the road.
       But when he can leave
       a place,
       in the knowledge
       that his short passage
       made a difference ;
       changed something
       for the best
       in the heart and life
       of people,
       he can continue his journey
       with great happiness
       and peace in mind.
       I feel grateful
       dear fellows,
       because, after all,
       it were you
       who gave me this occasion. 
     

       Ivo,13/10/'13