On the subject of : 'Le Vu Lan bao hieu', celebrating the parents and ancestors, which Vietnamese people are honouring on 20/21 August (15 and 16 June on Lunar calendar):

Although life may be mainly containing dhukkha,
if one is able to cultivate
the devine ear and eye,
one can discover every moment
the loving kindness of the ancestors
in the trees, flowers, rivers or moutains.

Never we shall be separated
from our beloved one's
since they were not born, neither deceased.
They shall always be present
in the magical nature
that surrounds us as a protecting shield.

Let me be aware to become such a shield
for my own offspring.
To stay humble and grateful
for my precious life.
Let me be able to offer the diamond
in the pocket of the worn jacket
I gave to the poor man.

For it is in giving that we shall stay alive.
Let me, on my turn, become a tree,
a flower, a river or a mountain.
To remind people how much I've tried
to love them.

Despite my countless failures,
I will invite you to look deeply at the trees,
the flowers, the rivers and the mountains.
Only within them you will find your ancestors,
your beloved one's and what is called 'me'.
An endless beautiful legacy.

And if I could, I would promise you
never to be presumptuous anymore.

Ivo, 21/8/'13, Hue city, Vietnam.

Ik probeer een zo bewust en gedisciplineerd mogelijk leven te lijden in Hue City. Geen makkelijk streven in een drukke Vietnamese stad die ook nog eens dagelijks overspoeld wordt door massa's toeristen. Innerlijke rust vinden terwijl men voortdurend overweldigd wordt door een veelheid aan visuele en auditieve prikkels, is bepaald geen sinecure. De Boeddha's woorden indachtig moet het echter vrijwel overal mogelijk zijn de immense schoonheid en wijsheid van de Dharma te ontdekken. En dat lukt me de ene dag al beter dan de andere. Ik beschik nog over ruim twee maanden visum-geldigheid voor Vietnam en wil die, bij wijze van overleven als thuisloze reiziger, naar best vermogen volmaken. Ik hou alvast ruimschoots voldoende van dit land, de bevolking, natuurpracht en cultuur, om dit niet als een versterving te moeten beschouwen. Maar eerlijk gezegd, het valt me niet onverdeeld makkelijk mijn doelstellingen en levensbetrachtingen te verwezenlijken gezien de heersende omstandigheden. Zonder de ondersteuning van een sangha of van spirituele vriendschappen moet je jezelf stevig in de hand houden om niet te verdrinken in een bestaan van oppervlakkige consumptie of leeg vermaak. Wel prijs ik me gelukkig mijn tijd niet meer te hoeven besteden aan het verwerven van een inkomen. Als ik rondom mij kijk, besef ik welk een luxe dat dit betekent.

Om mezelf niet al teveel in moeilijkheden of verleiding te brengen, vermijd ik deze dagen vooral die gelegenheden waar ik makkelijk geaggiteerd raak door luidruchtige muziek of toeristische 'peptalk'. Mezelf afhouden van het frisse, lokale bier helpt tevens om minder veroordelend, of vanuit vooroordelen, te denken. Eigenlijk hoef ik enkel naar mezelf en mijn persoonlijk handelen te kijken. Daar vind ik genoeg stof ter bezinning voor. Al impliceert zulks een meer solitair, dagelijks bestaan van menige uren alleen op mijn kamertje. Ik beweer reeds lang dat ik feitelijk niet meer nodig heb dan een kleine plek waar ik kan studeren, mediteren en slapen. Op het kleine, geriefelijke en knusse kamertje in het Minh Tam guesthouse kan ik dit in de praktijk brengen. Het is momenteel trouwens de warmste periode van het jaar in Vietnam. Gelukkig genoeg mag ik genieten van een goed functionerende airco, want met de volle zon op mijn venster wordt het reeds vanaf de vroege ochtend bloedheet en adembenemend vochtig.

's Morgens verman ik mezelf om omstreeks 7 am op te staan. Tussen 7.30 en 8.30 houd ik zitmeditatie. Het kussen dat de moeder van een goede vriendin speciaal voor mij gemaakt heeft, doet hierbij uitstekend dienst. Daar de Vietnamezen vroeg opstaan en het daardoor op dat moment van de dag reeds behoorlijk luidruchtig kan zijn in het guesthouse, ondervind ik behoorlijk soelaas van de 'wassen' oordopjes die ik vanuit Belgie heb meegebracht. Daarna een verfrissende douche en een ontbijt met verse fruitsalade, yoghurt en Oolong thee. Terug op mijn koele kamertje, inmiddels opgefrist door Oanh, de immer goedlachse en vriendelijke 'house-keeping lady', begin ik aan mijn dagelijkse studie van de Dharma. Door de onmogelijkheid van een sangha-ondersteuning heb ik deze studie echt wel nodig. Net als kleine kinderen herhaling nodig hebben om iets bij te leren, is het essentieel voor mij om me te blijven focussen op dat wat er voor mij echt toe doet in het leven. Mijn meditaties zouden me niet ver brengen indien ik het bewustzijn, dat daaruit voortvloeit, niet in de praktijk kan omzetten.

Verder verlaat ik mijn kamer enkel voor het middag- en avondmaal. Vooral het heerlijk rustige 'Aubergine-restaurant' met zijn sobere, stijlvolle inrichting en vriendelijke personeel, vind ik een oase. Daar sluit ik mijn dag graag af om omstreeks 24 u het licht uit te doen. Helemaal niets speciaals, gewoonweg trachten waardig en eenvoudig te overleven in een land waar ik nog altijd veel van hou. Er zijn veel mensen die zich met heel wat minder moeten tevreden stellen. In contact mogen komen met de Dharma is op zich reeds een groot voorrecht.

Opnieuw ver verwijderd van mijn familie, kinderen en kleinkinderen, zus en schoonbroer, kortom van eenieder die mij dierbaar is want nauw verbonden, wil ik iets schrijven over de liefde. Meer bepaald over hoe de Weg van Ontwaken zich daar tegenover verhoudt.

Ooit stelde de Boeddha : 'Er is lijden in liefde.' Al snel verspreidde zich het gerucht dat de grote, spirituele leider het wel eens fout kon voorhebben. In hun verwarring dachten de mensen dat liefde enkel geluk en vreugde kan brengen. Ze begrepen niet dat er twee vormen van liefde bestaan.
Graag wil ik hier de woorden van de Boeddha citeren:

'Wanneer mensen over de liefde praten hebben ze het meestal over de liefde tussen ouders en kinderen, mannen en vrouwen, familieleden of tussen de leden van dezelfde kaste of tussen landgenoten. Omdat zulke liefde afhankelijk is van de begrippen "ik" en "mijn" blijft ze verstrikt in gehechtheid en discriminatie. Mensen willen alleen van hun eigen ouders, echtgenoot, kinderen, kleinkinderen, hun eigen familie en hun eigen landgenoten houden. Omdat ze verstrikt zijn in gehechtheid, maken ze zich zorgen over ongelukken die hun geliefden zouden kunnen overkomen zelfs al zijn die dingen nog helemaal niet gebeurd. Als zulke ongelukken dan werkelijk gebeuren, lijden ze hevig. Liefde die gebaseerd is op onderscheid brengt vooroordeel voort. Mensen komen onverschillig of zelfs vijandig te staan tegenover degenen die buiten hun eigen kring van liefde vallen. Gehechtheid en discriminatie zijn bronnen van lijden voor onszelf en voor anderen. De liefde waarnaar alle wezens werkelijk hongeren is liefdevolle vriendelijkheid en mededogen. Maitri is de liefde die anderen gelukkig kan maken. Karuna is de liefde die het vermogen heeft het lijden van anderen te verlichten. Maitri en karuna vragen niets terug. Liefdevolle vriendelijkheid en mededogen zijn niet beperkt tot onze eigen ouders, echtgenoot, kinderen, familieleden, kastegenoten of tot onze eigen landgenoten. Ze strekken zich uit tot alle mensen en alle wezens. In maitri en karuna is geen discriminatie, er is geen gehechtheid. Ze brengen geluk en verlichten lijden, ze veroorzaken geen lijden en wanhoop...
Natuurlijk moet u van uw eigen gezin en van uw eigen volk houden...
Als u van alle jonge mensen kunt houden zal uw liefde, die nu nog beperkt is, een allesomvattende liefde worden en dan zullen alle jonge mensen u even lief zijn als uw eigen kinderen. Dat wordt er bedoeld met een meedogend hart hebben...
Dat is ware liefde.
Liefde die gebaseerd is op gehechtheid en begeerte schept slechts angst en meer lijden. Mededogen verschaft de energie om te doen wat het nuttigste is om dierbaar te zijn.'

Ik wil geenszins beweren al zover te staan, me enkel traag en gestaag bewegen op de Weg van het Ontwaken. Een waarlijk mens worden is een werk van lange adem. Met goede mensen rondom mij, en via geven en nemen, zal dit mogelijk werkelijkheid worden.

PS: Op de Boeddha's woorden over de Universele Waarheid kan geen auteursrechterlijke 'claim' ingevorderd worden. Zij zijn 'a gift of the dharma'.