Daar mijn visum voor Vietnam weldra verloopt, heb ik mijn terugreis naar Vientiane (Laos) geboekt voor volgende woensdag, 16/10. Hopelijk strooit een, opnieuw verwachtte, tropische storm geen roet in het eten. Ik verkies de meest nabije grensovergang over te steken (in Lao Bao) omdat daar de papierwinkel doorgaans vlotter verloopt, maar dat betekent tevens dat ik een heel eind via erbarmelijke wegen door het vrij desolate Laotiaanse platteland moet reizen. Dus duimen maar...Het wordt alleszins weeral een lange, vermoeiende reis maar, ach ja, dat hoort erbij.
In Vientiane zoek ik niet langer te verblijven dan noodzakelijk om mijn Thai visum aan te vragen. Momenteel heb ik het wat bekeken met druk bezochte Aziatische steden. Ik ben aan stilte en rust toe in een Thais klooster. Een nieuw, relatief lang verblijf in Wat Pah Nanachat zou me welgekomen zijn, indien mijn oprechte motivatie me dit toelaat uiteraard.

Maar dit betekent geenszins dat ik Vietnam weerom zonder enige weemoed kan verlaten. Tot hiertoe heb ik me nog geen enkele dag betreurd in dit door mij zeer geliefde land. Integendeel, ik denk dat ik hier vrijwel de warmste vriendschapsbanden in mijn huidig leven heb kunnen smeden. Ik voel me diep verbonden met het volk van mijn geliefde leraar. Mijn relatie met Vietnam is van een uitzonderlijke geaardheid, moeilijk om uit te leggen. Recentelijk heb ik hier mijn zestigste verjaardag kunnen vieren, omringd door mensen die ik graag zie en waarvan ik gerust mag aannemen dat dit wederzijds is. Onlangs ben ik voor de eerste maal ingegaan op de uitnodiging om een huwelijksfeest van een goede vriendin bij te wonen. Ik werd volledig opgenomen in het gebeuren als zijnde deel van hun gemeenschap. Elke dag, wanneer ik me op straat begeef, word ik voortdurend  begroet in de typisch Vietnamese stijl en taal. Ik ondersteun menigeen maar krijg daarvoor veel warmte terug. Vorige week ben ik enkele dagen zwaar ziek geweest, een nieuwe opstoot van dysenterie, maar dankzij de goede zorgen van de mensen van mijn gastverblijf (tweemaal per dag rijstsoep en medicatie die ik niet mocht betalen!) ben ik daar helemaal doorheen.
Ik bedenk momenteel enkele Engelstalige zinnen die best verwoorden wat ik voel:

       It is a good man's destiny
       to travel alone
       all along the road.
       But when he can leave
       a place,
       in the knowledge
       that his short passage
       made a difference ;
       changed something
       for the best
       in the heart and life
       of people,
       he can continue his journey
       with great happiness
       and peace in mind.
       I feel grateful
       dear fellows,
       because, after all,
       it were you
       who gave me this occasion. 
     

       Ivo,13/10/'13