De tekeningen die recent op deze blog geplaatst werden zijn van iets oudere datum (vooral deze van Nepal want die zijn nog van voor mijn korte terugkeer naar Belgie). De tekeningen van Vietnam dateren vanuit de eerste 2 van de 4 maanden dat ik er verbleef. Mijn kleine en handige schetsboekje, ooit nog een geschenkje van een Zuid-Amerikaans koppel, geraakte dan vol en ik heb nergens een dergelijk handig want bijzonder transporteerbaar boekje van goede kwaliteit teruggevonden. De bijhorende teksten (die ik niet wilde weglaten) kunnen bijgevolg enige verwarring scheppen. Waarvoor mijn excuses.

Ik bevind me momenteel in Pakxe, Zuid-Laos en omdat morgen mijn visum voor dit land vervalt, trek ik dan de grens met Thailand weer over. Nabij Ubon Rachathani wil ik enkele tijd (hopelijk weken indien mogelijk) in het woudklooster Wat Pah Nanachat verblijven. Het gehanteerde systeem daar is volgens de inzichten van Thailands meest invloedrijke historische leraar Venerable Ajanh Chah. Heel direct en puur Theravada boeddhisme zonder franjes.

Ik bevind me momenteel op een zogenaamd spiritueel kruispunt na een wat woelige want emotioneel confronterende periode. Ik voel echter geen behoefte om daar verder over uit te weiden, heb het moeilijk gekregen met woorden en veel gepraat rondom. Waarschijnlijk een logisch gevolg van de toch al wel lange weg die ik op het spirituele pad bewandel en waarop je onvermijdelijk jezelf en je zwakheden tegenkomt. Eenmaal weer in het alledaagse rumoer van de drukke Aziatische steden en het massatoerisme, dat vooral tijdens de topmaanden juli, augustus en september deze landen overspoelt, wordt het soms moeilijk om je innerlijke rust te bewaren. Ik hou mijn hart vast voor de tweede golf die te verwachten valt in december, januari en februari.

Het is echter aan mij om hierin een gepaste levenswijze te vinden zonder al te gevoelig te reageren op uiterlijke omstandigheden. Indien blijkt dat ik het daar te moeilijk mee
 blijf  hebben, moet ik ernstig nadenken over een alternatief.
Volgens Siddhatta Gotama (hier hanteer ik weer even de Pali schrijfwijze) is de afzondering (seclusion) van het alledaagse leven en zijn dwingende verbintenissen een vereiste om verder te gaan op het pad van onthechting (Going Forth). De latere Mahayana interpretaties zien dit enigszins anders, echter in mijn opinie ook heel waardevol, maar ik dien uit te zoeken wat het best bij mij past. Het blijkt alleszins dat je je eigen geaardheid, je onbewust en onderbewust gedicteerde behoeftes en gedrevenheden, moeilijk tot niet kan onderdrukken maar enkel kan aanvaarden en er bewuster mee moet leren om te gaan. Ik ben nu eenmaal extreem hoog-sensitief en dat brengt niet enkel een hoge gevoeligheid voor lawaai teweeg, ook vele andere heilzame en onheilzame gevoeligheden. Ik dien uit te zoeken of zulks compatibel is met het aangaan van nieuwe verbintenissen en het opstarten van projecten. Een tijdelijke maar grondige periode van verstilling kan daarbij behulpzaam zijn.
Ik heb echter aan de afgelopen periode een aantal grote, mooie en kleurrijke tekeningen overgehouden waarmee hoog-kwalitatieve en gelamineerde kleurkopieen (16 expl.) mijn bagage danig verzwaren.
"Nibbana is a still center; it gives meaning to life. People who lose touch with this quiet place and do not orient their lives toward it can fall apart. Artists, poets and musicians can only become fully creative if they work from this inner core of peace and integrity."
Uit "Buddha" door Karen Armstrong (zie vorig artikel). Het is verbazend welke verhelderende, nieuwe en sterk onderbouwde elementen deze schrijfster in dit eenvoudig ogend boek aanbrengt.