Inmiddels reeds een volle week in Belgie, besef ik dat het hoog tijd wordt om nog eens een bericht te publiceren want het is reeds geleden van voor mijn 10-daagse meditatie retraite dat ik nog iets geschreven heb. De tijd verloopt in het samsara ongenadig snel en relatief belangrijke herinneringen dreigen in een achterhoek van mijn geheugen opgesloten te worden. Ook daar zullen ze niet snel wegkwijnen maar er komen zich dagelijks interessante belevenissen vervoegen en tot mijn vreugde blijkt deze blog graag gelezen te worden. Al was het maar omdat mijn zoon, nog steeds ergens vertoevend in Zuid-Oost Azie, blijkbaar bijna dagelijks deze blog afschuimt ter bevestiging dat ik niet ergens in een oceaan lig rond te dobberen.

Ja, waar te beginnen...Mijn recentelijke reunie met oud-collega's maakte duidelijk dat dit niet zo eenvoudig is. Ik ben niet even terug van een verre reis, beladen met foto's en spannende avonturen. Het gaat hier meer over ervaringen en inzichten die moeilijker mee te delen zijn.

Donderdag, 24/2.

Na een stilte op deze blog vanwege een moeilijke aanpassingsperiode vind ik vandaag de tijd en inspiratie om verder te schrijven. Stoor je niet aan eventuele tegenspraken tussen het volgende en voorgaande. Enige verwarring was niet vreemd aan mijn turbulente verwerking van de voorbije dagen. De geest is begin- en eindeloos maar niet onveranderbaar.

Waar ik geweest ben, wat ik beleefd of gezien heb, is niet belangrijk. Wel hoe ik daardoor dichter bij mijn levensdoelen ben gekomen. Zoals reeds eerder vermeld, diende mijn reis als voorbereiding tot het oprichten van een spiritueel geinspireerde leefgemeenschap en meditatiecentrum in de toekomst en wilde ik vooral de benodigde eigenschappen verwerven om daarvoor de geschikte persoon te worden. In principe moest ik daarvoor niet echt op pad. Innerlijke transformatie kan in feite slechts via een verticale reis naar binnen maar het werd mij daarbij duidelijk dat ik de juiste uiterlijke omstandigheden en personen om mij daarbij te helpen meer en gerichter in het Oosten kan vinden. In landen met een boeddhistische geschiedenis en/of staatsstructuur vind je nu eenmaal makkelijker de geschikte personen en plaatsen.

Al mag het hier, eerlijkheidshalve, ook duidelijk gesteld worden dat de materialistische en technologische economische dominantie ook overal in deze landen volop ingang krijgt. Maar deze westerse enting is overduidelijk enkel in het voordeel van diegenen die voorheen al tot de materieel meer begunstigden behoorden en dus des te pijnlijker voor de meerderheid die ver onder de armoedegrens moet leven. Deze kan enkel met lede ogen toekijken, beseffen dat ze ook hun kinderen hierin geen zicht op een betere toekomst kunnen bieden. Integendeel, vaak zien ze de jongeren hierdoor verglijden in de schaduwzijde van   het materialisme waardoor deze hun spirituele waardes verder verliezen. Een dominante spiraal beweging die in een alsmaar toenemende snelheid de oosterse samenlevingen naar de ineenstorting trekt. Geen echt aangename analyse maar de pijnlijke realiteit.

Hoe dan ook heb ik wel kunnen vinden wat ik zocht, weliswaar niet lang en diep genoeg om dit als een eindpunt te zien. Ik heb de gelegenheid gekregen op plaatsen te verblijven waar ik niet enkel zeer fijne en waardevolle mensen kon ontmoeten, mensen die wel sterk en verdiept genoeg zijn om mentale weerstand te kunnen bieden aan oppervlakkige geneugten, maar die tevens nog een sterke, natuurlijke en positieve resonantie hebben. De Himalaya's om maar een, maar niet het minste voorbeeld te geven. De Aarde op zijn mooist en sterkst.
Mijn herinneringen aan deze mensen en plaatsen zijn zo intensief en indringend dat zulks moeilijk onder woorden te brengen valt. Ze hebben mijn zintuigen en geest zoveel inhoud tot waarnemen van werkelijke schoonheid en spirituele waarden geschonken dat er zeker diepere en 'fijnstoffelijke' niveaus zijn aangeroerd. Maar mijn realisatie, het tot een permanente staat van inzicht en bewustzijn brengen van deze ervaringen, is nog te beperkt gebleven. De niet zelf gekozen en te vroege terugkeer naar mijn oude stek, de geboorteplaats van menige van mijn onheilzame gewoontes, heeft mij dat duidelijk gemaakt.

Ik ga niet verder uitweiden over te persoonlijke zaken. Zou ook niemand een echte boodschap aan hebben. Te midden de vele kleine en grote irritaties die ik ondervond bij mijn terugkeer groeide gelukkig ook het besef dat het mijn ego gerichtheid is die deze aversies oproept en dat de bijhorende negatieve vibraties noch mezelf noch de anderen positief vooruit helpen. Dankzij Eckhart Tolle's immens belangrijke boek 'De kracht van het Nu' heb ik een spirituele gids gevonden die mij helpt te aanvaarden dat de dingen zijn 'zoals ze zijn'. Dat piekeren over verleden of toekomst, over wie 'we' of de anderen zouden moeten zijn, ons weg houdt van het heden, de enige realiteit die ons verbindt met wat we werkelijk zijn.
Een verbinding makend met wat ik aan inzichten geleerd heb tijdens mijn meditatie retraites en de steeds langere momenten van satori, een Japanse zen-uitdrukking voor kortstondige momenten van gedachteloos inzicht en verbondenheid met alles, voel ik dat mijn gedwongen verblijf hier grote lessen inhoudt.

Er is echter nog een lange weg te gaan. Onszelf deprogrammeren van het levenslang opgebouwde ego kan niet snel of ongeduldig verlopen en het loslaten van dat ego stuit vaak op hardnekkig verzet van ons verstand dat maar al te graag verdeelt, veroordeelt, verwacht...
Het belang van een liefhebbende en alzo veel krediet gevende familie kan en mag niet onderschat worden. Ik ben een gelukkig mens.
Met dank ook aan het Ter Rievierenhof met zijn bomen, vijver, eenden...En aan vele mensen hier die er lang zo erg niet aan toe zijn dat ze hun warmte en onzelfzuchtige liefde kwijt zijn. Het is nooit vijf na twaalf, steeds een dikke vijf voor twaalf. Tijd genoeg om 'Nu' gelukkig te worden.

Omstandigheden en huidige inzichten leiden mijn verder pad niet naar Canada maar wel naar Vietnam. De adressen daar van kloosters heb ik niet zomaar gekregen van de monniken die ik onderweg tegenkwam. Binnen enkele weken staan er wederom duizenden kilometers af te leggen. Makkelijker dan de reis naar binnen.

Ik ben geen uitvinder, al met al slechts een ontdekker. Zo mooi geformuleerd door Dirk Lenaerts, mijn vroegere directeur. Met een diep inzicht over onze menselijkheid gaan we echter beseffen dat niemand het warm water heeft uitgevonden. Ook niet het vuur, de elektriciteit, het wiel of de magie der getallen... We zijn simpelweg te beperkt om ook maar iets uit te vinden, kunnen onszelf enkel verbinden met al wat is en ons dusdanig enkel opstellen als een scherp waarnemer. Dat ik dit mag doen met de verwondering van een kind en voortzetten met de bewondering van een kunstenaar is niet mijn verdienste. Ik heb dit alles slechts gekregen om er iets goeds mee aan te vangen. A gift. Ik hou van dit leven met al zijn rijke schakeringen en hoop evenwaardige energie terug te kunnen geven.