Mijn korte verblijf in Thailand, dat weldra weer tot een eind komt, heeft me eerder teleurgesteld dan vrolijk gestemd. Alhoewel, vandaag ben ik tot het duidelijke besef gekomen dat ik eigenlijk, juist omwille van de opgelopen teleurstellingen, bijzonder leerrijke lessen heb gekregen. Lessen die ik absoluut nog diende te leren. Want ik realiseerde me gedurende ingetogen momenten, omgeven door de prachtige natuur in de tuin van de 'homestay' waar ik momenteel verblijf, dat ik de laatste weken vooral maar weer eens mezelf ben tegengekomen. In mijn arrogante overtuiging van het eigen gelijk, maar ook in het halsstarrig vastklampen aan mijn conceptuele, boeddhistische standpunten, herkende ik mijn verblindingen niet en ging ik gemakshalve de fouten opnieuw bij de anderen zoeken. Die zijn er ongetwijfeld ook geweest, maar ik dien in eerste instantie mijn aandeel in de problemen te herkennen en mezelf daarin kalm en wijs te bezinnen i.p.v. louter rationeel of emotioneel mezelf daardoor uit mijn evenwicht te laten brengen. Zo was het bv. niet bepaald wijs van me om kwaad te worden op de wijze waarop de medische staf en de oogarts in het hospitaal van Udon Thani mij als een 'falang' behandelden, of zoals het voor mij overkwam, vernederden.
Eén van de redenen waarom ik naar Thailand moest reizen, was omdat ik dringend nieuwe oogdruppels voor mijn glaucoomprobleem nodig had. Druppels die ik niet kan missen maar niet kan bemachtigen in Cambodja en niet (meer) in Vietnam. Ook niet in de overgrote meerderheid van de Thaise apotheken. Praktisch de enige wijze is via de Bangkok kliniek, waarvoor ik reeds enkele jaren over een medisch pasje beschik in Udon Thani. Het moet doorheen de jaren nu ongeveer de vijfde maal geweest zijn dat ik me in dit hospitaal daarvoor aanbied. Telkens ging dit, westerling zijnde, niet bepaald gemakkelijk maar kon ik met het nodige geduld toch 3 flacons verkrijgen, een rantsoen voor 3 maanden. Het mag mogelijk niet erg netjes van hun geweest zijn me ditmaal danig anders te behandelen dan de Thaise patiënten. Om de één of andere, mij onbekende reden, zit de afdeling van de oogpatiënten steeds afgeladen vol. Een efficiënte wijze om met dit soort volkstoeloop om te gaan, is de Zuidoost-Aziaten blijkbaar vreemd. Iets dat menig toerist en reiziger, bekend met de immigratiediensten, vertrouwd zal klinken. Maar goed. Ik zit er niet bepaald mee in om mijn beurt te moeten afwachten. Tenslotte wens ik geen voorkeursbehandeling. Maar aangezien ik onder jaarlijkse controle blijf van mijn Belgische oogarts, heb ik geen langdurige en zinloos vervelende oogonderzoeken nodig, enkel de handtekening van de Thaise dokter dat me de mogelijkheid verleent het middel op te halen in de apotheek van de kliniek.
Men weigerde echter pertinent mijn dossier volgens het juiste volgnummer te klasseren zolang ik die zinloze en bijzonder vervelende vooronderzoeken niet wilde ondergaan. Zo moest ik eerst Thaise lettertekens identificeren die ik niet versta. Vervolgens een lange tijd cijfers lezen om mijn oogscherpte te meten, een onderzoek waar het hier absoluut niet om gaat. Vervolgens moest ik nog mijn en hun tijd laten verdoen met het opnemen van mijn bloeddruk, lichaamsgewicht en lengte. Het meest vervelende is echter het opmeten van de druk binnen de oogbollen. Daarvoor gebruikt men in de kliniek in Udon Thani nog steeds de ietwat verouderde apparatuur, waarbij zogenaamde luchtkogeltjes afgevuurd worden rechtstreeks op de iris. Daarbij heb ik steeds de automatische reflex om met de ogenleden te knipperen. Daar kan ik niets aan doen, maar erger nog, ik vermoed dat men op deze manier niets wijzer wordt van die oogdruk. De meer gesofisticeerde apparatuur die mijn oogarts in België gebruikt, werkt anders. Bovendien doet hij vooraf een soort verdovende druppeltjes in mijn ogen. Dat vergemakkelijkt sowieso dit altijd vervelende onderzoek.
Daarna werd mijn dossier helemaal achteraan geklasseerd. Al had ik me reeds om 9.30u in de voormiddag aangeboden, men vertelde mij dat ik ten vroegste om 15u in de namiddag aan de beurt was. Echter na een lang gesprek met de hoofdverpleegster, de enige die een mondje vol Engels kan (of wil) praten. Daarin werd deze 'falang' (een Thais scheldwoord voor eender wie niet tot hun bevolkingsgroep hoort, feitelijk betekenend 'Fransman') duchtig op de rooster gelegd. "Wat kom je hier eigenlijk doen? Waarom kom je profiteren van onze gezondheidszorg? Wat is je inkomen? Wat is de reden van je verblijf in Udon Thani?...enz."

Daar Christine, de Belgische wederhelft van mijn gastheer in de 'homestay' op dat moment persoonlijke zaken aan het afhandelen was in de stad, en ik met haar geen telefonisch contact kon hebben, wilde ik deze mensen zeker niet zolang op mij laten wachten. Dus restte mij weinig anders dan praktisch op mijn knieën te smeken om met mijn dossier naar de vrouwelijke oogarts (telkenmale iemand anders die mijn noden niet kent) te gaan en te vragen naar de broodnodige handtekening. Na deze smeekbede tot tweemaal toe herhaald te hebben, en bij de oogarts zelf nog lang te moeten wachten, besloot deze me slechts één flesje voor te schrijven. De 'falang' mag iedere maand terugkomen om telkens één flesje voorgeschreven te krijgen. Telkenmale alle vooronderzoeken doormakend en dus het extra ereloon voor de dokter te betalen. Spijtig genoeg beschik ik daarvoor niet over de juiste visums. De mensen uitleggen dat ik een 'thuisloze, boeddhistische nomade' ben, heeft ook geen enkel nut. Hoe zouden mensen, die niet eens meer hun eigen geloofsovertuiging begrijpen, dit kunnen bevatten?
Daarna heb ik nog menige uren mogen wachten totdat de persoonlijke zaken van mijn Belgische 'gastheren' afgehandeld waren, met dien verstande dat ik wel voor de volle 100% moest opdraaien voor de transferkosten naar de stad. 's Avonds voelde ik me opgewonden en kwaad, en daar heb ik dan onwijs uiting aan gegeven.
Indien ik echter nog enige maanden in Zuidoost-Azië wil verblijven heb ik minstens 3 flacons oogdruppels nodig. Uiteindelijk hebben we later een kleine oogartspraktijk, met annex apotheek, gevonden die mij die druppels kan leveren. Aan een verkoopsprijs van 1200 THB (ongeveer 32 Euro) per flesje. De normale verkoopsprijs, aan welke ik de druppels kan verkrijgen in het hospitaal, is 293 THB (ongeveer 8 Euro). Het gevolg is dat ik 48 euro extra heb moeten betalen voor een oogaandoening waar ik niets kan aan doen, en bovendien niet verschilt van dewelke Thaise mensen ook overkomt. Pittig detail, de druppels 'Travatan' genaamd, worden geproduceerd in België. In Zuidoost-Azië betekent dit een behoorlijk bedrag. In Vietnam bv., waar het gemiddelde maandloon van een gewoon werknemer ongeveer 120§ (ongeveer 100 Euro) bedraagt, betekent zulks bijna een halve maand loon. Met deze extra uitgave had ik iemand bijzonder gelukkig kunnen maken, iemand die dit geld meer nodig heeft dan....

Tijdens mijn jarenlange zoektocht naar een dagelijkse levenswijze die enigszins in overeenstemming is met mijn levensopvattingen, weerklinkt regelmatig een belangrijke zinsnede uit de Dharmapada door mijn gedachten: "Truth is such that it does not give satisfaction to the emotion and intellect. Truth happens to be the most difficult thing for man to comprehend. It can only be fully comprehended by insight."
Eens te meer, en bij noodzakelijke herhaling, dien ik deze les te leren. Het blijft een feit dat het leven niet makkelijk of zorgeloos is, voor geen enkele sterveling. Het blijft een feitelijke en onomstotelijke waarheid dat de overgrote meerderheid der mensen dit niet beseft, laat staan ervaart als wezenlijke waarheid. "Blind is the world. Few are those who clearly see...Hard is the life of mortals....They blame those who sit silent, they blame those who speak to much. Those speaking little, they blame too. There is no one who is not blamed in this world....Easily seen are other one's faults, hard, indeed, to see are one's own....Attachment to wordly objects is far stronger than iron chains. That which is made of iron, wood or hemp, is not a strong bond, say the wise; the longing for jewels, ornaments, children, husbands and wives, is a far greater attachment....By degrees, little by little, from time to time, a wise person should remove his own inpurities, as a smith removes the dross of siver..."

Zo kan ik nog wel een hele tijd verder blijven citeren, maar het is mij daar niet om te doen in dit artikel. Ik heb vandaag mogen inzien dat ik nog lang niet de feitelijke draagwijdte van mijn verstandelijke en emotionele reacties kan implanteren in mijn inzichten. Ik blijf me maar druk maken over andermans dom- en botheden, mezelf voortdurend bezondigen aan dezelfde kortzichtigheden. Zo heeft het geen zin jezelf een inzichtrijke volgeling van de Boeddha te noemen. Op deze wijze blijf het louter jezelf een stempel op het voorhoofd drukken.
Wil ik een wijs en inzichtelijk rijk persoon worden, niet zo nodig met het label 'boeddhist' rond mijn hals, dan moet ik leren kalm en onbewogen te worden. In eerste instantie werkend aan mezelf zonder anderen te verwijten wat ikzelf nog niet beheers.
Ik wil een 'mensch' worden. De enige schakel in de keten van de mensheid waar ik enige invloed kan en mag op uitoefenen.
Met mijn welgemeende verontschuldigingen voor eerder gemaakte, fanatiek-domme uitspraken op deze blog.