(Met welgemeende dankbaarheid voor je vriendelijke commentaar Roloff. Weet niet echt wie je bent of hoe je te bereiken maar je fijne woorden doen deugd en voelen aan als een welgekomen ondersteuning. En die kan ik momenteel goed gebruiken.)

Heb sinds gisteren stevig moeten nadenken over mijn huidig leven in Vietnam. Daar ik maar geen respons krijg van het Hue University College en mijn dagdagelijks leven in het commercieel en toeristisch centrum van de oude en culturele hoofdstad me geen stap verder vooruit kan brengen op het pad van mijn spirituele ontwikkeling, denk ik er ernstig over na om nieuwe stappen te ondernemen. Ik dien te luisteren naar de stem in mijn hart en de fysieke behoeften van mijn lichaam die naar verfrissing en zuivering smachten. Mijn allereerste verantwoordelijkheid en dankbaarheid voor het leven gaat uit naar mijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Constant moeten leven tussen en met een ecologisch onverantwoord consumerend groepstoerisme agiteert me niet enkel voortdurend, het maakt het mij tevens onmogelijk om mezelf te disciplineren. Zo blijven de drie hoofdoorzaken van het lijden: de agitatie, de begeerte en de onwetendheid, me voortdurend meeslepen in een nimmer eindigende malenstroom.

Eenmaal op het platteland en temidden mijn echte vrienden, voel ik me stukken beter maar daar blijft het probleem van mijn ontoereikende kennis van de Vietnamese taal. Bijgevolg heb ik weinig andere keuzes. Fysiek en mentaal herbronnen in een Vietnamees klooster wordt mij niet toegestaan. Dus besluit ik momenteel naar Thailand terug te keren voor een ditmaal hopelijk succesvol verblijf in het woudklooster Wat Pah Nanachat. Zelfs al is het daar heersende Theravada boeddhisme niet echt mijn richting, daar kan ik tenminste vol-residerend verblijven en mezelf volledig herbronnen. Heb omwille van het 'spiritueel toerisme' deze kans moeten ontberen gedurende mijn laatste verblijf in Thailand maar momenteel zou die instroom wat kunnen geluwd zijn.

Bijgevolg ga ik een mail sturen naar het Hue University College om mijn huidige aanvraag te annuleren. Mogelijk kan ik begin September terugkeren en aansluiten bij het nieuwe academische schooljaar.
Momenteel beschik ik zelf over te weinig discipline om wie-dan-ook iets te kunnen bijbrengen. Geen wonder dat mijn Vietnamese vrienden me op dit ogenblik over dezelfde kam scheren als alle andere en modale toeristen. Heb niemand iets te verwijten, ook mezelf niet. Maar moet stapsgewijs leren leven met vallen en opstaan.
Maar alweer op pad dus. Eerst de lange reis terug naar Vientiane. In de Thaise ambassade aldaar kan ik een 3- maanden visum aanvragen. Vervolgens terug naar Ubon. Indien het me ditmaal weer niet lukt om in het woudklooster te kunnen verblijven, reis ik door naar Bangkok en neem daar een vlucht naar Katmandhu in Nepal.