Over mijn kort verblijf in Danang, waar ik mijn kennissen niet kon ontmoeten en de mij vertrouwde plekken inmiddels weer veranderd zijn van eigenaar en personeel, evenals over mijn bustrip naar Hue met hindernissen want met een onbeduidend maar tijdrovend ongevalletje, hoef ik het niet te hebben. Zoveel interessanter is het te berichten over de bijzonder hartelijke ontvangst in het Minh Tam guesthouse en de vele fijne contacten die het voorbije weekend mij te beurt vielen in Hue. Er zijn voor mij redenen ten over om deze stad als mijn tweede thuishaven te beschouwen. Het blijft verbazingwekkend: een mens bevindt zich heel alleen en, om en nabij, 17 000 km verwijderd van zijn thuis maar weet zich vrijwel constant omringd door goede vrienden.

Zo bijvoorbeeld waren de voorbije dagen rijkelijk gevuld met allerhande contacten en afspraken. Veel gelegenheid tot lanterfanten zat er niet in, daarover geen geklaag. Deze ochtend heb ik mijn hotelkamertje rond 10 u verlaten om slechts rond 22.30 u  weer thuis te komen. Via vertrouwde contacten, nieuwe gezichten ontmoet en doorheen het typische platteland gereden. Intens groene rijstvelden, rivieren en meertjes met vissers op hun sampam's, ontelbare barakjes die van alles-en-nog-wat aanbieden, kinderen die spelen en joelen met niets en verrimpelde oude vrouwtjes met hun 'conical hat' op een roestige fiets. Onderweg naar het strand van de Zuid-Chinese zee passeerden we kleine kuddes buffels, traag waggelend op de openbare weg en voortgedreven door jonge kereltjes op blote voeten. Vrouwen spreidden knalrode chilipepers te drogen op het asfalt. Dreigende, donkerblauwe wolken stegen op boven de immer mistige bergen op de achtergrond, maar op een enkel spatje nattigheid na, viel er geen noemenswaardige regen uit de lucht. Het strand, met goudgeel zand en gestaag klotsende golven, was een welgekomen baken van rust. Gezeten aan een primitief plastiek terrastafeltje, heb ik daar met mijn goede vriend en leeftijdsgenoot Duc, een van mijn beste gesprekken ooit in Vietnam kunnen voeren. Op deze wonderlijke plek kwamen zijn en mijn visie over Boeddha's wijsheden dichter bij mekaar. Twee ouder wordende mannen, zo verschillend van cultuur en achtergrond, die mekaar vinden in de dageraad van hun bestaan. Wijs, zeer wijs...

Deze avond had ik opnieuw een afspraak met Ngoc en enkele van haar jonge vriendinnen. Mooie en spontane meiden die 's avonds graag bijeenkomen aan de avondmarkt langs de waterkant van Perfume (Huong) River. Versta me niet verkeerd, ik hou ervan om te 'kletsen' met en te kijken naar deze prachtvrouwtjes die maar wat graag hun kennis van de Engelse taal willen bijschaven. Verder kan, mag en wil ik het niet laten komen. We keuvelen dan, lachen veel en raken soms heel spontaan diepmenselijke onderwerpen aan. Ze hebben allen zo hun dromen, teleurstellingen, verwachtingen over de toekomst. Ze willen graag vooruit maar voelen zich daarin belemmerd, meestal door een gebrek aan financiele mogelijkheden. Maar ze hangen ook aan mijn lippen. Ze willen levenswijsheden horen van een man die hun vader kon zijn. Zijn vol verwachtingen en hongerig naar wat het leven hun kan bieden maar waar ze mogelijk nooit een toegang toe kunnen vinden.

Ik vond de tijd rijp om hun aan een van mijn ervaringen deelachtig te maken. Toen ik een vorige keer in Hue over de bekende Truong Tien Bridge wandelde, bemerkte ik een wel heel speciale toerist. Een man van middelbare leeftijd met een Zuid-Europese 'look'. Een toerist, compleet met indrukwekkende camera losjes op de borst. Het enige verschil met alle andere toeristen was dat deze man geen armen had. Beide schouders eindigden met een stompje. De gemoedelijke glimlach, een absolute uitdrukking van een zekere tevredenheid, was op 's mans gelaat af te lezen. Ik kon het lijfelijk voelen: deze man genoot van zijn reis doorheen tropisch Vietnam. Maar hoe doe je dit zonder armen? Hoe eet zo iemand, hoe kleedt hij zich aan, hoe gaat hij naar het toilet?
Hoe dan ook een beeld dat voor altijd op mijn netvlies werd gebrand. Voelde me plots nederig en intens gelukkig.

Mijn verhaal miste zijn effect niet. De lieve dametjes werden, midden de rumoerige drukte van de avondmarkt, zo kalm en bewegingsloos als een rijstplantje bij windstilte. En dit gevoelige moment werd nog versterkt toen, quasi tegelijkertijd, een jonge, blinde en kreupele toeriste ons tafeltje passeerde. Een drankje bestellend aan het standje vlakbij ons, bleek ze ook nog eens de Vietnamese taal machtig te zijn. Mijn gezelschap en ikzelf hadden het allemaal opgemerkt en begrepen. Alles kwam tezamen in het juiste verband. We hebben heel tevreden en opgewekt van mekaar afscheid genomen. Een rijke dag in een magisch leven.

Wees echter gerust, ik besef terdege dat het niet elke dag zo kan en zal zijn.