De gebeurtenissen van gisteren en een bijzonder hartelijke en dankbare mail, die ik zonet ontvangen heb van een Duitse twintiger waarmee ik een tweetal maanden geleden in Hue intense gesprekken gevoerd heb, brengen mij tot het trekken van enkele belangrijke conclusies.

Mijn verblijf van 4 maanden in Vietnam is over de gehele lijn genomen een moeilijke tijd gebleken. De huidige situatie van het land en zijn bevolking en mijn persoonlijke, vaak nog te emotionele wijze om daarop in te spelen, resulteren in de feitelijkheid dat ik momenteel zowel fysiek als mentaal niet in evenwicht ben.
Al (h)erken ik in eerste instantie terdege mijn tekortkomingen, -want nog niet in staat om geheel belangeloos mijn liefdevolle vriendschap en mededogen weg te schenken- het is tevens een objectieve waarneming dat het vrijwel onmogelijk was om enige ondersteuning, op welk gebied ook, terug te krijgen. Ik ben geen 'supperman', heb als thuisloze wereldburger nood aan enige menselijke warmte en vertrouwelijke vriendschap. Mijn liefde voor het land en zijn volk was duidelijk eenrichtingsverkeer.
Ik sta waarschijnlijk nog niet ver genoeg om dit aan te kunnen.

Ook vanuit mijn thuisbasis ervaar ik geen ondersteuning, op enkele vriendelijke mails van ex-collega's na. Mijn familie beantwoordt de mails niet maar ik heb redenen om te veronderstellen dat die mogelijk geblokkeerd worden. Ik denk dat 's lands overheid enkel gesteld is op onkritisch en goed geld spenderend toerisme. Al heb ik hier tevens stevig geld uitgegeven, dat ging niet uitsluitend naar diegenen die daar graag hun zakken mee vullen. Een doorn in het begerige oog?

Wat men mij nog aan loze beloftes voorhoudt, ik denk er wijs aan te doen binnen 7 dagen het land te verlaten en de nachtbus naar Vientiane of Savannakhet in Laos te nemen. Mogelijk kan ik dan later naar het woudklooster Wat Pah Nanachat in Ubon Rachathani (Thailand) gaan voor verdere persoonlijke ontwikkeling en bezinning. Een bezoekje aan mijn zoon Ward en zijn Thaise vriendin behoort ook tot de mogelijkheden.

Ondanks het feit dat ik een niet oninteressant en uitgebreid artikel over boeddhistische economie heb voorbereid en uitgeschreven in mijn notitieschrift, besluit ik tevens deze Dharanimdhara-blog voor enige tijd droog te leggen. Ik betwijfel ten zeerste of de energie die ik hierin investeer nog efficient is. Zoals een tweetal kritische reacties mij duidelijk maakten, betreft het hier mogelijk teveel een eenzijdig forum. Later er toch maar eens over denken om op facebook te gaan? Daar heb ik momenteel nog geen duidelijk zicht op.

Mijn toekomstige en zelfopgelegde stilte betekent geenszins dat ik familie of vrienden uit mijn hart sluit. Echter wel dat ik terug meer tijd moet besteden aan mijn ademhaling.

Ik wens iedereen geluk en vrede in hart en geest toe en hoop stellig dat de wereldleiders naar een oplossing zoeken voor de hongersnood in Afrika.

Metta.
Ivo