De zaken blijken nu wel definitief in een positieve stroomversnelling te komen al kan ik ook weer niet beweren dat een en ander vanzelfsprekend verloopt. Soit.
In eerste instantie heeft de Augmentin en het gedwongen kamerarrest mijn longontsteking gunstig doen keren. Ik kan me weer onder de mensen begeven en iets makkelijker verplaatsen omdat de zon, tijdens deze vollemaan periode met verkoelende regen, zich gedeisd houdt. Nog steeds warm-vochtig, dat wel, maar een ietsepietsie draaglijker.

Ha, de heel attente en van een opvallend warme stem voorziene poetsvrouw van het Thinh Vuong guest house, stak me vandaag bij het verlaten van de kamer beide handen toe. Uiterst ongebruikelijk in Vietnam waar vrouwen een buitenlandse man niet behoren aan te raken. Ik gaf prompt een kus op haar rechterhand. Ze schoot in een giechelbui met een mengeling van gegeneerdheid en geamuseerdheid. Een schatje.

Vinh en Chung, respectievelijk mijn zogenaamde Vietnamese zoon en vrouw, blijken wegens te grote persoonlijke problemen niet voldoende opgewassen tegenover de bijhorende verantwoordelijkheden. Ik moet ze bijgevolg noodgedwongen even uit mijn gedachten zetten en ze, energiebesparend, overlaten aan een persoonlijke bezinningstijd. Bij Chung vermoed ik zelfs psychologische problemen waarvoor ze mogelijk beter professionele hulp zoekt. Indien die al voorradig is in Vietnam wel te verstaan.

In Tien, die zich alsmaar meer ontpopt als een tegelijkertijd realistische maar warmhartige persoonlijkheid, zie ik steeds meer een ware vriend en leeftijdsgenoot groeien. Hij kwam me, nochtans stevig vermoeid, geheel belangeloos bezoeken tijdens zijn tijdelijke doortocht in Hue. Daarbij liet hij als Easy Rider zijn Amerikaanse client enkele uurtjes alleen in het hotel. Een fijn gesprek tot gevolg. Hij is een volbloed leeuw van zonneteken en doet me meermaals denken aan mijn jongste zoon Senne.

Thu heeft me gisteren, nadat eerst zij en dan ikzelf de gemaakte afspraken hadden moeten verplaatsen, meegenomen naar de bijzonder voorname Chinese gelegenheid waar Duc me als eens eerder kennis mee liet maken. We hebben daar een bijzonder vruchtbaar gesprek van enkele uurtjes gevoerd. Ze is een universitair geschoolde en geengageerde communiste die vruchtbaar werk levert binnen het stedelijke bestuur van Hue City. Via haar kunnen er heel concrete plannen tot samenwerking ontstaan en kan er mogelijk zelfs een visum voor een jaar bekomen worden. Maar snel kan dat niet in orde gebracht worden en zodoende blijf ik waarschijnlijk genoodzaakt om binnenkort een drietal maanden het land te verlaten.
Zij betoonde zich verwonderd over mijn haarscherpe analyse van de huidige problemen in haar land, kreeg daarbij alles behalve gefingeerde tranen in de ogen, en vertelde mij dat ze nog nooit een buitenlander had ontmoet die zo exact verwoordde wat de bewuste intellectuelen in dit land ook opmerken. Mijn bewondering voor de figuur van Ho Chi Minh was niet in dovemansoren gevallen. Ze heeft me uitgenodigd om deze ochtend naar een soort afscheidsviering te komen van Parijse jongeren die in hun thuisland geld hadden ingezameld voor humanitaire projecten. Ik was vandaag op die afspraak. Een opbouwend gesprek met de jonge, Franse delegatieleider tot gevolg maar ook een pijnlijke ervaring onderweg.

Mijn motorrijder diende plots halt te houden voor een verkeersopstopping. Veel volk stond stil zonder aanwijsbare reden. Uiteindelijk zagen we beiden een jonge arbeider levenloos hangen over een staketsel bovenaan de gevel van een gebouw.
Het werd snel duidelijk dat deze overleden was door elektrocutie tijdens zijn  werkzaamheden dichtbij een kluwen van kabels, in vochtige omstandigheden. De beelden van de pogingen hem te ontzetten uit die gevaarlijke positie zijn stevig opgeslagen in mijn brein. Ik ben en blijf daar mogelijk te gevoelig aan. Je kan je inbeelden welk een immens verdriet dit weer zal achterlaten bij de betrokken familieleden.
Thu vertelde me achteraf dat het best mogelijk was dat die jongeman teveel gedronken had want dat dergelijke ongevallen onder die omstandigheden regelmatig voorkomen. Zou kunnen maar daar wil ik niet meteen vanuitgaan.

Eergisteren kreeg ik onverwacht bezoek van mijn goede ex-collega Jurgen Leunen. We hadden heel wat bij te praten maar dat is grotendeels enigszins eenrichtingsverkeer geworden. Zijn bezoek kwam pal middenin een voor mij turbulente periode maar gelukkig is hij een behoorlijk luisteraar (die toch ook wel eens in dagdromen verzinkt tijdens het gesprek of wiens aandacht opgeslorpt wordt door gebeurtenissen rondom) en bevestigde hij, vanuit persoonlijke ervaring, heel wat van mijn moeilijke analyses over dit land in vrije val. Maar zo egocentrisch ben ik nu ook weer niet geweest want Jurgen heeft geen enkele keer geinformeerd naar mijn recent artistiek werk en dus heb ik het hem ook niet laten zien.
We hebben onze gezamenlijke periode waardig kunnen afsluiten met een lunch in een Indisch restaurant. Ik heb hem hoogstwaarschijnlijk overladen met een veelheid aan woorden en ideeen waar hij het niet altijd makkelijk mee had. Ik hoef echter niet te twijfelen aan beider goede bedoelingen. Jurgen is een bovenstebeste kerel en mijn vroegere school, Sint-Agnesinstituut in Hoboken, mag maar wat blij zijn met zijn bijdragen als ervaren man en geengageerd leraar. Heel fijn tevens om weer even Vlaams te hebben kunnen spreken. Dat wil en mag ik nooit verleren.

In de vooravond kreeg ik een telefoontje van een jonge, Vietnamese vrouw uit Hanoi die ik nog nooit gezien of gesproken heb. Ze stelde zich voor als een vriendin van iemand die ik me vaag herinner. Deze referentie moet dermate enthousiast geweest zijn zodat de bewuste jonge vrouw mij morgen wil ontmoeten en eventueel helpen bij het opstarten van mijn project. Begint het treintje te bollen?
Mogelijk want ook vanavond tijdens mijn, op Tan's aanvraag, urenlange 'dharmatalk', had deze zijn beste vriend en geneeskundestudent uitgenodigd om daarbij aanwezig te zijn. Beiden waren zeer enthousiast, stelden interessante vragen en willen meer van dat in de toekomst. Ik had mezelf hierbij niet aangekondigd maar Tan vertelde mij dat hij met zekerheid wist dat ik deze avond zou komen. Dit bewijst me dat hij uitstekend bezig is.

Het gesprek was zodanig uitgelopen dat ik, per uitzondering, pas om 11pm (23u) aan mijn guest house aankwam. Alles potdicht afgesloten. Het heeft me heel wat moeite gekost om de immer slapende manager de deur te laten openen. Gooooood eeeeeveniiiiing Viiiiieeeetnaaaaam.......! Inmiddels is het 1.30u in de nacht. Tijd voor mijn laatste douche en enkele uurtjes slaap.  Ik hou ontzettend veel van dit land, hoe vreemd dit ook mag klinken na mijn aanhoudende klaaglethanie.