Ik verblijf nog steeds goed en wel in Hue City. Maak er dagelijks nieuwe vrienden en voel er me thuis. Vietnam blijft Vietnam maar ik kan er vrede mee nemen. Overal in de wereld hebben mensen hun goede en mindere kanten. Ik blijf echter om diverse redenen heel veel van dit volk houden, ze schenken me trouwens ook hun vriendschap terug. Ik betaal momenteel in de mijn bekende buurt de normale prijzen. Voor hen ben ik geen modale toerist meer. Ik spreek deze dagen een klein mondje vol Vietnamees en dat wordt gewaardeerd. Ik wil deze intens moeilijke taal echter verder leren beheersen. Nodig om de Thu Phap Master te worden waarvoor ik stevig onderweg ben.
Ik oefen elke dag vele uren en krijg de typische stijl steeds beter onder de knie. Ik bereid een tentoonstelling voor, heb goede vooruitzichten op een stevige 'discount' bij de aanschaf van de nodige kaders, krijg bekijks en bewondering van zowel autochtonen als allochtonen. Spendeer veel centen aan papier, stiften en penselen, maar dat kan zich later terugbetalen. Ik krijg dagelijks inspiratie voor nieuwe uitdrukkingen en laat die vervolgens vertalen, het zijn mijn inhoudelijke wijsheden die me uiteindelijk de status van een meester zullen verlenen. Gekregen in dankbaarheid.

Ben gisteren, met de hulp van mijn goede vriend Duc, naar de tandarts geweest. Een degelijke, hygienische en professionele praktijk, evenwaardig aan onze westerse standaards. Alles bleek evenwel ok, tandsteen verwijderd, redelijke prijs betaald, de motorfiets weer op door het gigantisch chaotische verkeer en goed opnieuw thuis. De weersomstandigheden zijn echter in mineur, het regent al weken godganse dagen en nachten en het is behoorlijk koud. Nergens een spoor van verwarming. Heb mezelf een warme, bruin velours jas aangeschaft. Het soort kledingstuk dat ik in Belgie al lang tevergeefs zocht en hier gewoonweg op mij zat te wachten. Eerste model gezien, gepast en aangeschaft. Bruin lederen schoenen, een wollen sjaal, ettelijke paren sokken en een nieuwe paraplu. Een (alweer) bruin lederen schoudertas beschermt en vervoert mijn teken- en schrijfgerief. Een rieten mat, een schemerlampje, wierook en kaarsen maken mijn kamer gezellig en leefbaar. Ik ga regelmatig Lau (Vietnamese hotpot) eten met mijn oogverblindend mooie vriendinnen maar blijf daar vervolgens wijselijk af. Niet van het eten, wel te verstaan. De avonden en nachten blijven voorlopig koud en eenzaam. Maar de vrouwen van mijn 'guesthouse' verwennen mij nog altijd met verse bloemen, fris gestreken wasgoed en vele, kleine attenties. Ben telefonisch terug in contact met Chung en dat klinkt nog altijd als hemelse, evenwel onbereikbare muziek. Afwachten maar...
Iets minder goed nieuws is dat ik door vocht, aanhoudende koude en een redelijk stevige alcoholconsumptie weerom ernstige pijn in mijn linkerknie voel. Somtijds kan ik geen meter meer vooruit. Ik vrees dat ik dit latente muniscusprobleem toch eens definitief ga moeten laten behandelen. Dat worden ziekenhuiskosten die me evenwel zo zwaar kunnen opbreken dat ik de instelling niet meteen kan verlaten.
Maar, ach, het nadert kerstmis... dus: vrede op aard voor iedereen gewenst.
Ik mis jullie af en toe stevig. Al kan het mogelijk voor mij weer een eenzame kerst worden, ik wens jullie allen een warme en gezellige...

Dikke kus,
Ivo