"Als het mooi is, moet het waar zijn" vertrouwde een Belgische kennis me ooit toe in Vientiane. Daar kan ik iets mee, daar heb ik iets mee. Goede 'oneliners' of gebalde wijsheden konden mij reeds vroeg bekoren. Ik herinner mij de maandelijkse spreuken van 'De Bond Zonder Naam'. Die spreuken gingen vaak verder dan wat oppervlakkige, kerkelijke moraal. Niet altijd maar toch vaak. Zelf heb ik pogingen gedaan er ook te schrijven, echter met wisselend succes. Mijn meest recente: "With silence we give our attention, with noice we ask for attention." dateert al weer vanuit mijn laatste periode in Vietnam. Heb nog wel andere ingevingen gehad (-wie lacht met mensen die men niet kent, lacht eigenlijk met zichzelf-) maar die vind ik niet het bewaren waard. Bij deze wel bewaard...?

Het interessante aan werkelijk goede uitspraken is dat je ze, taoistisch gewijs, kan omkeren. "Als het waar is, zal het mooi zijn." Nu kan menigeen terecht beweren dat de waarheid niet altijd en eenduidig mooi is. De ware betekenis ligt echter dieper verborgen. Zowel volgens de Tao, als de Boeddha's leer, gaat de ultieme waarheid (the Ultimate Truth, de Dharma of absolute natuurwet) boven elk menselijk bevattingsvermogen. Geen enkele conceptuele begrenzing noch menselijk denkvermogen kan de universele waarheid bevatten. Alle religieuze 'dogma's' en wetenschappelijke bevindingen kunnen hierin niet anders dan te kort schieten. Ons sterfelijk brein kan dit niet aan. Een simpel voorbeeld: de natuur biedt ons voedsel en schoonheidservaringen maar kan ook vernietigend uitpakken.. Morgen kan de zon schijnen, overmorgen kan het stormen. Is dit goed of kwaad? Een slang kan ons bijten en vergiftigen maar ze is tevens het symbool, kruipend rond de beker, voor geneeskunde en medicijnen. In de oorsprong der dingen bestaan concepten als 'goed' en 'kwaad' niet. Dus draai ze maar gerust om en neutraliseer ze bijgevolg. Wie vertrouwd is met de Tao Teh Ching zal deze volkomen normale tegenstellingen herkennen. Als een zogenaamde waarheid niet in twee richtingen klopt, mag je ze best wantrouwen. In onze westerse optiek wordt van een dokter verwacht dat hij zijn patient geneest, in een oosterse gedachtegang, dat hij zijn patient gezond houdt.

Daar de aderdruk binnenin mijn ogen te hoog dreigt te worden (glaucoom), mede verergerd door een langdurig verblijf in de tropen, moet ik dagelijks oogdruppeltjes indoen. No big deal. Het probleem situeert zich op een ander niveau: deze druppels zijn niet goedkoop en hebben (zoals de meeste medicijnen en voedingswaren) een beperkte houdbaarheidsdatum van enkele jaren. Tot mijn voormalige ergernis, want onbegrip, blijken medicijnen financieel interessante producten te zijn. De medisch-farmaceutische lobby vertegenwoordigt wereldwijd een grote macht. Jarenlang heeft deze lobby generische, en dus goedkopere, aidsremmers afgeblokt richting Afrika. Voor een apotheek in Azie is mijn medicijn een risico-product. Blijft men zitten met een verlopen stock, dan is dit verlieslatend. Dit kan me nog eens, geheel on-boeddhistisch, op stang jagen. Het heeft Christine (van  STC Home Stay) en mij dagen gekost om aan de bewuste druppeltjes te geraken. Het mag niet mogelijk zijn dat men geld wil verdienen 'op de kap' van medisch hulpbehoevenden.
De eerlijkheid gebiedt mij hieraan toe te voegen dat we de bewuste druppeltjes uiteindelijk aan een eerlijke prijs hebben gevonden in een Thaise Staatskliniek. Maar dat verliep niet zonder moeite. Thailand beschikt over een meer dan behoorlijke gezondheidszorg, echter net als bij ons doorloop je die niet zonder langs een hele papierwinkel te moeten lopen. Hoe die gezondheidszorg, momenteel ten voordele van eenieder in het land, er is gekomen? Daar wil ik me liever niet over uitspreken. Politiek is niet mijn ding en ik blijf te gast in dit mooie land. Uiteraard wil ik me ook niet uitspreken over diegenen die medicijnen nog veel harder nodig hebben dan ik. Daar buig ik me sowieso voor. Maar zonder de oogdruppeltjes zou ik blind kunnen worden.

Mijn verlengd verblijf bij Tony, Christine, Jet en Kiwi loopt op zijn eind. Thai Plum Village heeft niets meer van zich laten horen en volgens hun website sluiten ze ook nog eens de deuren tussen 23/1 en 13/2. Na een vriendelijk verblijf van bijna 14 dagen in STC Home Stay,  vandaag afgerond met een op uitnodiging bijgewoond traditioneel Thai huwelijksfeest, besluit ik overmorgen terug naar Ubon en Wat Pah Nanachat te trekken. Het is mooi geweest. En waar of waarachtig. Allemaal meegenomen onderweg.

Verwacht echter niet in dit bericht de essenties van mijn laatste ervaringen te lezen. De voorbije dagen heb ik veel geschreven op deze blog. De meeste artikels heb ik nochtans in concepten laten staan. Een enkel, en door internet-verbindingsproblemen onderbroken, bericht heb ik even gepubliceerd en weer afgevoerd. Natuurlijk heb ik veel meegemaakt. Mijn driedaags contact met de boeiende Zwitser, Jean Hippolyte, was zonder meer waardig om over te schrijven maar daarom nog niet om te publiceren.
Een 'mindful' levend mens kan in een ogenblik waarnemen waar andere toeristen hun apparaten-met-handleiding voor nodig hebben. Tijdens een ochtendmeditatie, voor zonsopgang, mocht ik een vlucht vleermuizen horen en zien voorbijtrekken. Gebrand op mijn zintuigen. Een amateurfotograaf zou zijn camera moeten gaan zoeken terwijl ik stond te genieten.

Alhoewel... Christine heeft me leren werken met een memory-stick. Daarop heeft ze enkele van mijn favoriete films opgeslagen. Gisteren keek ik op dit bescheiden laptopje naar 'Ba Mua' (Three Seasons, Tony Bui), een zeldzaam Vietnamees pareltje. Ik had deze film destijds in Belgie voor de eerste maal gezien maar toen wel met ondertiteling. Nu moest ik mij behelpen met mijn uiterst beperkte kennis van de Vietnamese taal. Het stoorde mij niet, integendeel ik werd opnieuw tot tranen toe bewogen. Mogelijk een medicijn dat in geen enkele apotheek te vinden is.
Fijn detail: de brug waarover de 'cyclo driver' rijdt in een van de openingsscenes is de beroemde Truong Tien brug over Perfume River in Hue. Indertijd in Belgie had ik er geen idee van later zelf vele malen over deze brug te zullen wandelen.
Wie tevens graag een visuele achtergrond, of decor, bij mijn avonturen in Vietnam wil zien, kan ik deze film warm aanbevelen. De hele atmosfeer, van stadsbeelden tot zichten op het platteland, is levensecht en komt voor mij heel herkenbaar over. Dit kan je zo niet vastleggen met een fototoestel.

Als de 'mind' ok is, loopt het hart gesmeerd. Als het hart ok is, loopt de mind gesmeerd.
Maar eigenlijk heb ik deze dagen nog wat olie tekort.