Vandaag mijn derde dag in 'STC Home Stay Bed and Breakfast' in de omgeving van Udonthani. Dit heb ik me nog geen moment beklaagd want het is in alle opzichten een uitstekend verblijf. Niet enkel de prachtige houten bungalow in traditioneel Thaise stijl, ook de rust, de mooie natuur en de bijzonder vriendelijke en gedienstige eigenaars, die er niets aan gelegen laten om mijn verblijf zo aangenaam mogelijk te laten verlopen, doen me met volle teugen genieten.

Op het terras van de bungalow heb ik de beschikking over een grote ronde tafel waaraan ik kan werken en op dit ogenblik dus ook dit artikel schrijf. Maar er staat tevens een soort ligbank die uitermate geschikt is voor zitmeditatie. Daar neem ik dan ook ruimschoots de gelegenheid toe. De bungalow, hier weliswaar met een interieur dat alle comfort verschaft, doet me enigszins denken aan de grotere houten hutten van voorname Thaise woudmonniken (bv. de 'kuti' van Ajahn Kevali, de abt van Wat Pah Nanachat ). Uiteraard hebben die niet dezelfde luxe en slapen zelfs de heel oude monniken binnen die traditie nog op een simpel matje, direct op de houten vloer. Zij beschikken meestal ook niet over een eigen badkamer en al zeker niet over een ligbad met stromend warm water. Nu heb ik deze luxe niet bepaald nodig, ben ze ook niet gewend en maak er maar uiterst beperkt gebruik van. De tv heb ik nog niet aangezet en een snelle douche volstaat, maar ik kan moeilijk anders dan te slapen in het grote, zachte bed.

Eten doe ik in het hoofdhuis, tevens de woning van Tony en Christine, een onderhoudend Belgisch koppel van mijn generatie. Tony is bovendien een geschoold kok die ervan geniet zijn klanten te verwennen met met liefde gemaakt voedsel. Tussendoor voeren we menig goed gesprek, afwisselend in het Nederlands en het Engels om Gosia, een jonge Poolse en op dit ogenblik naast mezelf de enige vaste klant, niet uit te sluiten. Gisteren in de vroege ochtend heeft Christine ons samen naar twee naburige en bezienswaardige tempels gevoerd. Na de 'alms'-ronde van de monniken en de maaltijd met de lokale bevolking in de grote hal van de Ban Tad tempel ( thuisbasis van de inmiddels overleden maar zeer populaire Ajahn Ta Bua), begon Gosia mij steeds meer vragen te stellen over het boeddhisme. Haar interesse was duidelijk aangewakkerd en eenmaal terug in ons gastverblijf ontspon er zich een intens gesprek over het onderwerp. Ik heb haar een van mijn boeken gegeven, recent aangeschaft in Vientiane bleek dit voor mij iets te licht uit te vallen. Zeker geen slecht werk maar vooral bedoeld als eerste kennismaking met de leer van Gautama Sakyamuni. Gosia vond dit juist daarom best geschikt. Een klein gewicht minder in mijn alsmaar zwaarder wordend koffer.

Sinds mijn laatste verblijf in Wat Pah Nanachat onderhoud ik met Boris Divjak, een Kroaat die leeft en werkt in Senegal, een vriendelijk mail-verkeer. Annex aan zijn laatste bericht, stuurde hij mij een video met een 'dhammatalk' van Ajahn Brahm over het kerstgebeuren. Deze Engelse monnik is opgeleid door en in de traditie van Ajahn Cha en is momenteel abt van een gelieerd klooster in Engeland of Amerika, dat weet ik niet zo juist. Hij staat echter bekend als een uitmuntend causeur met een sterk talent voor humoristische accenten. Het thema: "Xmas, time of consumerism, versus the Gift of Nothing" is dan ook doorspekt met zeer vermakelijke anekdotes. Kort samengevat gaat het openingsverhaaltje als volgt: een non leeft in een grot en bemerkt na haar alms-ronde dat er een muis een gaatje heeft geknaagd in haar extra okerkleurige pij. Zij bedenkt dat het misschien geen slecht idee is om een kat aan te schaffen en krijgt er eentje van de behulpzame mensen uit het naburige dorp. Al snel vindt ze het wat vervelend om steeds om melk te moeten bedelen en vraagt of men geen koe op overschot heeft. Ook die krijgt ze maar dit beest heeft dagelijks gras nodig. Bijgevolg vraagt ze naar een lapje grond en later naar een jong kereltje met een moeilijk karakter, die zij, in ruil voor het onderhoud van de weide, goede manieren kan aanleren. Maar een jong kereltje tezamen met een non in een grot past niet en dus vraagt ze naar een hutje op de weide. Dat moet echter gebouwd worden door werklieden en die hebben haar instructies nodig. Wanneer ze echter een dorpeling, die haar om psychologische bijstand vraagt, moet afwimpelen vanwege geen tijd, begint het haar te dagen. Ze heeft nu werklieden die een hut moeten bouwen voor de jongen die de weide onderhoudt om te koe te voeden die melk verschaft aan de kat die de muis moet weghouden. Terwijl het dichtnaaien van het gaatje in haar kleed enkel 10 minuutjes zou vragen en ze daardoor overschot van tijd zou hebben voor diegenen die haar aandacht echt nodig hebben. Een exemplarisch gegeven voor de wijze waarop onze moderne samenleving functioneert.
Ajahn Brahm houdt vervolgens een geanimeerd pleidooi voor meer eenvoud. In confrontatie met de uitspraak van een overtuigd katholiek: "Nothing is better than God" antwoordt hij resoluut "Exactly!"

Waarom ik dit aanhaal? Toen ik indertijd al mijn bezittingen weggaf en louter het strikt noodzakelijke wilde meenemen, lukte het me nog behoorlijk de bagage zo licht mogelijk te houden. Gaandeweg schafte ik me echter een extra T-shirt aan. Het is toch makkelijker om niet al na twee dagen aan je 'laundry' te moeten denken. Enkele gelamineerde tekeningen en wat extra kopie's om hier en daar uit te delen...dat kan geen probleem zijn. Het snoerloos scheerapparaatje, dat mijn schedel comfortabel blank moet houden, begint somtijds vreemd te sputteren...dan schaffen we veiligheidshalve maar een extra machientje aan. Een warme sjaal, gekregen van mijn Vietnamese adoptiedochter, zeer welkom bij de huidige Aziatische koude. En boeken... - metgezellen voor eenzame dagen-, daar kan ik helemaal moeilijk aan weerstaan. Begint het duidelijk te worden?

Ik kan nog verder gaan. Ben vertrokken zonder laptop, cd-speler met hoofdtelefoon, elektronisch woordenboek Engels-Vietnamees en vice versa, zonder fototoestel (aangehaald in orde van aanschaf)... En zonder batterijen om die hele rimram operationeel te houden. Deze dagen sleur ik dit alles overal rond. Ajahn Brahm draagt zijn monniken geregeld op om van de ene 'kuti' naar de andere te verhuizen, zonder gebruik van stootkar of kruiwagen. Zo leren ze te beseffen hoe makkelijk zelfs zij dingen vergaren. Dat vind ik wijs.

"Vroeger werden bergen nog als heilige plekken beschouwd. Ze trokken heilige mensen aan die er wilden mediteren. Toen kwam er een ondernemingsgezinde die er zijn nationale vlag plantte. Vervolgens bouwde de volgende er een restaurant en joeg alle heilige mensen weg." Deze dagen is het een vuilnisbelt geworden waarop ze rijke toeristen, tegen harde valuta, in een draagstoel naar boven dragen. Zelf getuige van geweest in de Himalayas, voor mij nochtans nog altijd een van de meest sacrale plaatsen ter wereld. Less is more. Mogelijk is 'Nothing substantial', onder de vorm van gemeende aandacht voor elkaar, meer waard dan een duur cadeau.
Laat me voorlopig toch maar even genieten van de aangeboden luxe en vriendelijke verwenning. De meerkost zweet ik later wel terug uit. Ondertussen blijf ik wachten op een bevestiging van het Thai Plum Village maar blijkbaar zitten de monniken niet vaak (of graag) aan de computer. Dat begrijp ik.