Met Vesak (Vaisakha in het Sanskriet), ook wel " the thrice-sacred day" genoemd, herdenkt men tijdens de volle maan van de maand mei zowel de geboorte, de verlichting als het heengaan (Parinirvana) van de Boeddha. Blijkbaar zouden deze drie gebeurtenissen zich op hetzelfde tijdstip van het jaar voorgedaan hebben. Voor alle boeddhisten in de wereld is dit begrijpelijk een belangrijke dag maar in de boeddhistische landen van Azie wordt dit wel heel nadrukkelijk gevierd.

Na het afgelopen cultuurfestival, dat binnen het stadsbeeld van Hue tijdelijk maar prominent aanwezig was, worden deze dagen vooral de belangrijke lanen, straten en bruggen danig opgefleurd met de vijf kleuren van de internationale boeddhistische vlag (blauw, geel, rood, wit en oranje) afgewisseld met de nationale rode vlag met gele ster. Met duizenden flapperen ze in de tropische bries en dat brengt Vietnam mogelijk wat dat betreft tijdelijk op dezelfde hoogte als Thailand (hoogstwaarschijnlijk het meest bevlagde land ter wereld).
Maar je ziet niet enkel vlaggen, ook ontelbare lampions in dezelfde vijf kleuren en roze lotusbloemen in alle formaten, gemaakt uit een zijdeachtige kunststof. Van deze laatste drijven er reuzegrote exemplaren op "Perfume river", de stroom die het typische aangezicht van de stad bepaald en het historisch centrum met de citadel scheidt van het toeristisch centrum met de meeste hotels en restaurants.

Terwijl Duc mij gisteren met zijn 'motorbike' doorheen de ochtendspits naar de Quy Thien pagoda reed, had ik aan twee ogen niet voldoende. Alhoewel ik best van kleuren kan genieten, een overdaad toevoegen aan een beperkte ruimte die al uit zichzelf over een bepaald kleurpalet beschikt, komt naar mijn smaak dicht in de buurt van wat we vroeger een 'bollenwinkel' noemde. Een samenraapsel van kleursnoepjes waarin niet meteen een patroon of een visie te bespeuren valt. De Vietnamese neiging om veel belang te hechten aan het uiterlijke, vooral in de zin dat de dingen goed moeten ogen, kan in het geval van Vesak wel eens aan zijn betekenis voorbijgaan. De Boeddha hechte weinig belang aan uiterlijkheden en rituelen. Toen zijn leven tot het eindstadium kwam en hij op het punt stond het Nirvana in te treden, waren er enkele monniken die kritiek hadden op een afwezige monnik. Ze verweten deze geen passend respect te betonen voor de meester en niet met de anderen mee te willen rouwen. Deze monnik verkoos echter in eenzame afzondering te mediteren en op deze wijze de leringen van de Boeddha te verinnerlijken. De Boeddha, gelegen op zijn rechter zijde onder de Sala bomen, keurde het gedrag van deze monnik als zijnde correct. "Wie mij ziet, ziet de Dharma. Wie de Dharma ziet, ziet mij." Zijn persoon was niet belangrijk, wel de leer. Overigens, de 'Tathagata' had 45 jaar door Noord-India getrokken om deze leer te verkondigen enkel gehuld in een kleed gemaakt van aaneengenaaide lappen stof. Deze werden safraan-geel gekleurd omwille van de ontsmettende werking van de kleurstof. In de beginperiode van deze lange rondreis, die altijd te voet werd afgelegd, werden deze stukken stof nog gerecupereerd van stoffen waarin lijken gewikkeld waren alvorens ze gecremeerd werden. Later, toen de sangha meer gevestigd geraakte, werden de stoffen geschonken door lekenaanhangers.

Aangekomen aan Quy Thien pagoda was mijn verbazing groot toen we door een nieuwe poort binnenreden. Speciaal voor de viering van Vesak heeft men een mooie constructie opgetrokken, volledig uit bamboestokken gemaakt. En ook hier overal vlaggen, lampions, baniers...Wat me echter werkelijk deugd deed was de bijzonder hartelijke ontvangst door de abt en de aanwezige novicen.
Al is het hier momenteel redelijk druk, want men blijft maar nieuwe versieringen aanbrengen, voel ik de rust in mijn hart en geest langzaam terugkeren. Mijn reactie op de voeding moet ik in het oog blijven houden want het aanbod blijft uiteraard hetzelfde. Momenteel blijkt de jeuk voorlopig enkel veroorzaakt door (veel) insectenbeten. Hierdoor is zitmeditatie praktisch onmogelijk en bijgevolg beperk ik mij tot veel wandel-mediteren.
Deze namiddag omstreeks 14u brak er een hevig tropisch onweder los boven Hue, met algehele stroomonderbreking. Het is nu bijna 22u en het natuurgeweld is, alhoewel gekalmeerd, nog niet opgehouden. Even vreesde ik voor het vele werk dat de novicen in het maken en aanbrengen van de versieringen hadden gestoken, maar dat blijkt mee te vallen. Of de lampen nog allemaal functioneren zal afwachten worden. De uiteindelijke verlichting bereiken is geen gemakkelijke zaak. Zelfs de Boeddha had daar een 'queeste' van 7 jaren voor nodig.