Overmorgen, 23/5, keer ik terug naar Vientiane in Laos. Ik heb mijn vliegtickets daarvoor op zak. In de Laotiaanse hoofdstad wil ik, via de Thaise ambassade aldaar, opnieuw een lange-termijn visum aanvragen. Het is mijn bedoeling om omstreeks begin juni even wederom te gaan relaxen in de 'home-stay' van mijn Belgische vrienden in Udonthani. Later wil doorreizen naar Khorat (Nakhon Ratchasima) en opnieuw een poging wagen om te kunnen verblijven in het Thai Plum Village van mijn leraar. Er is veel dat ik moet verwerken en waarover ik me grondig moet bezinnen. Op dit ogenblik geloof ik, meer dan ooit, dat enkel de grote spirituele wereldleraars in staat zijn om een nieuwe 'koude oorlog' en bewapeningswedloop te counteren. De immer uitdeinende spiraal van materialistisch egoisme, die alles en iedereen in deze globaliserende wereld meesleurt, blijkt anders moeilijk te counteren.

Maar zo boven, zo beneden. We kunnen onmogelijk iets veranderen aan het grote plaatje, al zeker niet zolang we geen inzicht krijgen in al die kleine en grote tekortkomingen in ons persoonlijk bestaan. De mensheid is een ketting waarin we allen onlosmakelijk verbonden zijn en dus maar zo sterk als elke schakel die daarvan deel uitmaakt. Het vraagt moed en eerlijkheid om dit van jezelf in te zien en nederig te kunnen toegeven. Ons grote ego staat dit vaak in de weg.

Was het Mahatma Ghandi die ooit stelde: "Er is voldoende op deze aarde om te voorzien in onze menselijke behoeftes, echter niet in onze begeertes."?