Het leven in Vietnam verloopt zijn dagdagelijkse gangetje, niet echt mijn ding maar dat weten jullie zo langzamerhand al wel. Ik verwacht ook geen constante opwinding, mijn reis doorheen het Oosten kent zo zijn hoogtes en laagtes. Het leven is hier, enkele culturele verschillen niet in aanmerking genomen, niet zo verschillend van elders. Somtijds brengt het pad ons vooruit, somtijds laat het ons ter plaatse trappelen. Daar hebben we zelf ook een hand in. Moe van het rondreizen, wil ik me wel eens tijdelijk 'settelen'. Gewoonweg leven met en in het ritme van de plaatselijke bevolking, ervaren wat het 'gewone' leven hier in zich houdt. De weersomstandigheden, nog altijd koud en nat, verplichten mij daar enigszins toe maar ook een onbestemd gevoel van 'verankering'. We zijn allen mensen, moeten soms even rusten. Al betekent dat ook wel eens 'roesten', sluimeren, rondhangen, wat brallen... Ik ken dit, heb het al meer meegemaakt tijdens mijn reis: het gevoel niet voor-of achteruit te gaan maar me bewegingsloos, -als door een onzichtbare magneet aangezogen-, ter plaatse te voelen aanmodderen. Is dit slecht? Ik denk het niet. Het geeft me een beeld van het leven dat vele mensen tussen hun geboorte en dood lijden. Sluimerlevens waarin niets beweegt, niet goed noch slecht, maar tevens geen enkel inzicht verder opleverend. Het soort leven dat ontzettend vele mensen zichzelf opleggen uit angst voor het onzekere.

Gelukkig genoeg heb ik mezelf verplicht in een levenswijze die me af en toe dwingt om te bewegen. Eenmaal het visum, de verblijfsvergunning, verlopen, heb ik geen andere keuze dan weer in beweging te komen. Inpakken en wegwezen. "Probeer minstens eenmaal per maand naar een plaats te gaan die je nog nooit bezocht hebt" is een wijze raadgeving van Tenzin Gyatsu, de 14de Dalai Lama. Het helpt je om niet te verdrinken in een 'mindless' bestaan van gewoontepatronen waardoor je nimmer in de staat van inzichtrijk bewustzijn geraakt. Je leeft dan niet, je wordt geleefd. Daar pas ik voor (op).

Zondag 5/2.
Daar het onstabiele weer me belet om voor enige dagen naar de Tien Vien Truc Lam pagoda te gaan (moet trouwens binnen 10 dagen mijn visumverlenging aanvragen in het centrum van de stad), tracht ik regelmatig dagtrips naar andere en beter bereikbare pagodas te maken ( voor de eerste dien ik zelfs een boottocht te ondernemen). Ben dus de afgelopen dagen naar de Thu Quan Tu Dam pagoda in het centrum en de Huyen Tran Cong Chua Temple buiten de stad geweest. Beiden zeer mooie en rustige plaatsen, een verademing. Vandaag ben ik met Duc naar de verder afgelegen Huyen Khong Son Thuong pagoda gereden want het regende een zeldzame keer niet. Deze pagoda in de bergen had ik reeds afgelopen zomer bezocht maar toen was het zo bloedheet dat ik er weinig van gezien heb. Je kan er echter een tekening van terugvinden, een heel eind terug op deze blog. Dit klooster is bijzonder mooi gelegen, de uitgestrekte tuinen staan vol kleur- en geurrijke bloemen en in de gebouwen hangen tientallen waardevolle Thu Phap werken en schilderijen (sommige daarvan deden zelfs denken aan mijn meer 'wilde' schildersperiode). Uit meerdere zaken kon ik opmaken dat dit creatieve werk vermoedelijk van de hand van een en dezelfde monnik is. Leerzaam!
Het Vietnamese Mahayana boeddhisme is veel toleranter dan het strenge Theravada boeddhisme in Thailand. Kunst en poezie krijgen een plaats in de kloosters en daar vind je dan ook het betere werk.