Nog niet lang geleden heb ik een blogartikel geschreven met de mededeling dat ik eigenlijk liever helemaal geen woorden meer zou willen gebruiken, want dat ze nooit volledig uitdrukken wat je wil zeggen en makkelijker slaan dan zalven. Daar ik besefte dit toch niet te kunnen waarmaken en het artikel dus nogal tegenstrijdig zou overkomen, heb ik het verwijderd. Dat doe ik wel eens vaker. Of ik breng later veranderingen aan in reeds gepubliceerde teksten. Daar ik echter een sterke drang voel mezelf zowel verbaal als beeldend te uiten, vaak gevoed door lange periodes waarin ik spirituele vriendschappen mis, besloot ik verder te blijven doen met wat ik als 'gekregen' talenten beschouw. Of is het een 'lerarenroeping'? Een beetje pretentieloos in de voetsporen lopend van mijn grote voorbeeld Thich Nhat Hanh, die meer dan 100 boeken en talloze gedichten zou geschreven hebben naast zijn calligrafisch werk.
Ik zie mezelf nog altijd (en waarschijnlijk tot aan mijn laatste adem) als bezig aan een lange studieronde. Toch hoop ik ooit een stille zenboeddhist te kunnen worden. Of moet ik helemaal niets worden? Geen 'homeless buddhist traveller, noch een 'Thu Phap master' of een 'buddhist artist'. Allemaal etiketten die mijn ego op zichzelf kleeft?

In verband hiermee las ik in het schitterende boek 'Boeddhistische psychologie' van Robert Hartzema de volgende klare passage:
"Essentiele waarheden zijn niet in woorden te vatten. Bijzondere inzichten of ervaringen gaan elke vorm van expressie te boven. Dat wat je vertelt of uitdrukt, is altijd anders en vaak vlakker dan de eigenlijke ervaring. Of als je iets vertelt, heb je er later spijt van. Daarom kun je vaak beter je mond houden. Niet alleen kun je toch niet uitdrukken wat je ervaren hebt, maar het lijkt wel of de ervaring door erover te vertellen, vervlakt, de smaak vertroebelt, de geur verdwijnt. Ervaring wordt een gedachte en een verhaal, maar een gedachte is geen ervaring."

Ik heb nog veel te leren, heel veel.