Flexibiliteit mag dan al een modieus woord geworden zijn in onze westerse samenleving, ook vanuit een boeddhistische gezichtshoek heeft dit begrip zijn betekenis. Hier wordt het echter licht anders ingekleurd. Niets is sowieso vaststaand of immer blijvend en wanneer we ons te strak vastklampen aan onze wensen, verwachtingen en toekomstdromen, zal dit hoogstwaarschijnlijk op een teleurstelling uitlopen. Ik had plannen voor mijn eindejaar maar ze zijn anders verlopen. Achteraf bekeken niets om te betreuren.

De twee Franse kindjes, Timothy (6) en Lena (8), ontpopten zich als ware schatjes. Zelden heb ik zoveel oprechte attentie en kinderlijke warmte mogen ondervinden (buiten dan van mijn eigen kinderen wel te verstaan). Ze hadden zo'n vanzelfsprekend en beleefd 'naturel', een ongekunstelde openheid die nooit opdringerig overkwam. Maar ook de ouders -kan het anders?- zijn bijzonder fijne, gevoelige en vriendelijke mensen. Beide volwassenen, zowel als hun kinderen, waren opvallend mooie mensen, wat voor mij de bevestiging inhoudt dat ware schoonheid van binnenuit naar buiten toe straalt. Gemeende vriendelijkheid maakt mensen mooi. Met vader en moeder heb ik tezamen en apart waardevolle gesprekken kunnen voeren. Mijn momenteel beperkte kennis van de Franse taal stond dit nooit in de weg. Ik deed mijn best, dat deden deze mensen uit Lyon ook. Indien nodig schakelde we vlot over op het Engels. Met de kindjes ging dat uiteraard niet maar vooral Lena verstond goed dat het Frans mijn moedertaal niet is. Niettemin konden we vlot converseren. En eigenlijk verbaasde ik mezelf tevens met wat je, indien noodzakelijk, terug uit je latent geheugen kan opvissen. Het is vooral een kwestie van langzaam te spreken en weloverwogen je woorden te kiezen.

Timothy bleek een passie voor tekenen te hebben en kwam me regelmatig met een stukje papier vergezellen. Ik kon hem daarbij volledig vertrouwen, want zelfs al was mijn tafelruimte beperkt en is mijn werk nogal kwetsbaar, hij hield daar vanzelfsprekend rekening mee. Onderwijl drukte hij, in zijn kinderlijke eenvoud, voortdurend zijn appreciatie voor mijn werk uit. Het was geenszins mijn bedoeling hem te overdonderen maar, spijtig genoeg, vertelde hij me zichzelf nooit   tot zoveel geduld in staat te achten. Natuurlijk niet Timothy, geduld is iets wat een mens moet leren want niemand wordt ermee geboren. Toen ik hem diets maakte dat ik hem mijn speciale aquarelpotloden niet kon laten gebruiken, vond hij dat heel normaal.

De avond voor oudjaar besloot ik mijn tekening met extra inspanning af te werken en er een kwaliteitscopie van te laten maken. Dat leek me een gepast geschenkje voor beide kindjes. Samen met wat eenvoudig snoepgoed en twee setjes kleurpotloden uit de plaatselijke supermarkt, zou ik hen iets terug kunnen schenken van hetgeen zij mij geschonken hadden. Daar wilde ik hen op oudejaarsavond mee plezieren.

Maandagmiddag 31/12 was mijn tekening inderdaad af maar ik had er geen rekening mee gehouden dat de Thai eveneens ons westers nieuwjaar massaal vieren. De fotozaak was reeds om 15u gesloten en dus was mijn inderhaast ritje met de tuk-tuk een maat voor niets. Echter niet getreurd, ik had nog twee goede afdrukken van eerder tekenwerk, eveneens gemaakt in het hotel. Bij mijn terugkeer werd ik door het Frans koppel uitgenodigd om omstreeks middernacht op hun grote gezinskamer een goed glas Franse wijn te komen drinken. De ideale gelegenheid om mijn cadeautjes te overhandigen. Het werd een heel fijne gebeurtenis, afgesloten met een overdonderend vuurwerk in het park van Ubon. Heel indrukwekkend vanop het terras van ons hotel. De Amerikaanse kerstmuziek was een feit, de overdadige feestelijkheden en bijhorende consumptie bleven achterwege. Het bleef allemaal behoorlijk rustig en ingetogen. Na middernacht, omstreeks 1u, kreeg ik een deugddoend telefoontje van mijn schoonbroer vanuit Chang Mai.

Op nieuwjaarsdag hebben de ouders van Timothy en Lena me nog eens apart genomen en speciaal bedankt. Volgens hen had ik hun kinderen iets bijzonders gegeven, iets dat ze niet licht zullen vergeten. Heb hun geantwoord dat dit wederzijds was. De spontane kus van de jongen en de blik in de ogen van het meisje, toen ze bij ons afscheid extra achterom keek, waren sprekend. We hebben geen email-adressen uitgewisseld. Afscheid is afscheid, zo wil ik het houden.

Ondertussen heb ik ook een speciale vriendschapsband gesmeed met de 27-jarige Duitser Sven en zijn een jaar oudere Thaise vriendin Joy. Ook met hen heb ik  intense gesprekken kunnen voeren op het terras van het Sri Isan Hotel. Vandaag was ik uitgenodigd bij de familie van Joy op het platteland rond Ubon City, ongeveer een uur rijden vanuit het centrum van de stad. Ook hier had ik speciale geschenken mee naartoe genomen. Ik werd ontvangen als een Europese V.I.P. Een traditionele Thaise paalwoning in een natuurlijk kader dat je jezelf nauwelijks perfecter kan voorstellen. De tuin rondom het huis is, met zijn verscheidenheid aan bloemen, planten en bomen, een lust voor het oog. Familiewarmte en eenvoudig maar lekker Thais eten, zoals je het in geen enkel restaurant kan vinden. Thailand op zijn mooist en puurst. De stilte en vredige kalmte van de natuur deden me meermaals terugdenken aan Sri Lanka. Hier heersten tevredenheid en aanvaarding met het leven zoals het is. Zowel Sven als Joy (een Engels klinkende nickname zoals vele Thaise jongeren dat verkiezen) behandelden mij als hun vader. Het koppel blijkt erg gelukkig en heeft een dochtertje van 7. Sven gedroeg zich heel ontspannen en deelde zijn humor met de lokale bevolking. Een nonkel van Joy reed me 's avonds laat terug naar mijn hotel, hierbij een stevige omweg makend. Hij moest nog ongeveer 100km tot bij hem thuis. Wederom een ontwapenende ervaring.

Volgende maandag ga ik terug naar Wat Pah Nanachat. De Europese kerstvakantie zit er dan op en dat maakt mogelijk plaats vrij voor mij om er enkele weken te verblijven. We moeten voortdurend keuzes maken en ik denk er ditmaal zeker geen slechte te hebben gemaakt. Echter terug in mijn hotel kwam een zekere droefheid opzetten. Het recent stroever verlopen contact met mijn zoon blijft me parten spelen. Ik besef daar mijn aandeel in gehad te hebben. Het leven kent voortdurend hoogtes en laagtes die constant fluctueren. In verband hiermee, en omwille van het nieuwe jaar ( het jaar van de slang, mijn Chinees sterrenbeeld), wil ik graag nog twee citaten aanhalen. En ik weet het, hiermee val ik nog maar eens in herhaling. De herhaling die kinderen nodig hebben om iets te leren. De zogenaamde volwassenen daarom niet minder.

"Al ons waarnemen, ervaren, voelen, denken en manier van leven is doortrokken van verleden-heden-toekomst als een onzichtbare onderliggende matrix die het bewustzijn zich heeft eigengemaakt om met de onvoorspelbaarheid van tijd en de oneindige leegte van het Zijn om te kunnen gaan, en een ogenschijnlijk vaste basis -het ik- te creeren. Wat we ook ervaren, het is doortrokken van oorzaak en gevolg, en het voortdurend vergelijken met hoe het was en hoe het zou kunnen zijn. Van daaruit ontstaat een continue bezorgdheid: gaat het beter of gaat het slechter?
Ons hele leven wordt bepaald door angst en bezorgdheid over winst of verlies, beroemdheid of verguizing, rijkdom of armoede, succes of mislukking. Dat betekent dat je continu bezig bent met het verleden (dat volstrekt voorbij is en opgelost in ruimte) of de toekomst (die nergens te vinden is en altijd anders uitpakt dan je hoopt of denkt). Daardoor ben je zelden aanwezig in het heden. En op het moment dat je wel in het heden bent, maak je van het heden een denkbeeld, een gedachte, een oordeel, een mening. Zelfs het 'nu' is een denkbeeld..."

Uit 'Naakt Zien' door Padmasambhava. Bewerkt en vertaald door Robert Hartzema. Uitgeverij Karnak, Nederland.

"De begeerte spruit voort uit een instinctieve drang die het leven voortdurend wil herscheppen, beheersen en consolideren. Quasi onmogelijk ze te overwinnen, ze is slechts in toom te houden door gerichte mindfulness (het voelen opkomen en vervolgens weer verdwijnen van die gedachten en denkbeelden die de begeerte 'triggeren') en meditatie (o.a. op de 32 onzuiverheden van het lichaam).
Van de drie basisoorzaken van het lijden, de onwetendheid, de kwaadwilligheid en de begeerte, is de laatste het diepst verankerd in onze menselijke natuur.

Uit het basisconcept voor 'Perfume River', Ivo Claes, Ubon Ratchatani 6/1/'13.

Terwijl ik dit schrijf dropt een minibusje 12 gepensioneerde Franse toeristen af in het hotel. Ze nemen ogenblikkelijk en redelijk arrogant de hele lobby in beslag. Ach ja, dit is het leven. Mogelijk ontdek ik daar morgen ook enkele interessante mensen tussen.