Vandaag uitzonderlijk zonnig en relatief warm weer in Hue City. Ik loop hier echter de laatste dagen een beetje verloren. Het mondaine, stadse leven houdt weinig bekoring in voor mij, ik vind hier niet de opwinding die ik ervaar in de volle natuur. Het menselijk lawaai verzinkt in het niets bij de zich altijd opnieuw openbarende schoonheid van bomen, planten, rivieren, meren, bergen, dieren, insecten, wolkenformaties ...
Het ritme van de natuur, het werkelijke leven, is in deze altijd naar materiele zaken, geld en oppervlakkig vertier zoekende wereld van de stad, ver te zoeken. Ik gebruik het al te makkelijke en modieuze woord 'verveling' niet graag maar hier wordt het van toepassing. In de eeuwige zoektocht naar opwinding maakt de massa het eigen leven oersaai.
Als het mooie weer aanhoudt, vertrek ik morgen met minimum bagage naar de afgelegen Tien Vien Truc Lam pagoda. Mijn voorbije eindejaarsperiode, met bijhorend gevoel van leegte en eenzaamheid, wil ik geen tweede maal meemaken. Het lijkt me wel iets om het begin van het maanjaar onder een stille boom te vieren. Te luisteren naar de wind en de vogels, het schreeuwerige lawaai overlatend aan de massa. Het is quasi potsierlijk te merken hoe jonge Vietnamese vrouwen hopeloos zitten te wachten op jonge, blanke goden terwijl deze laatsten enkel uit zijn op snel en goedkoop vertier. Waarom schrijf ik dit? Omdat ongeveer 80% van de Vietnamese bevolking jonger is dan 30 en vrouwen een meerderheid hierin vormen. Het massatoerisme, vooral wanneer het zich in groep beweegt, is slecht te pruimen. Samsara....het immer draaiende rad van geboorte en dood in een zelfzuchtige wereld van zelfpijniging. Er is een uitweg en die wil ik uittesten. Ik studeer elke dag in de Dhammapada. Dat houdt me staande.