Vietnam maakt zich op voor het 'Tet-festival', het begin van het maanjaar volgens de Vietnamese kalender. De bewegingen van de maan betekenen, in dit van oudsher boeddhistisch georienteerd land, nog altijd belangrijke dagen. Maar in tegenstelling tot ons eenmalig Nieuwjaar, viert men dit hier vele dagen lang, voor en na de exacte datum van 23/1/12. Vandaag werden er overal tafels met offergaven buitengezet en verbrandde men op elke straathoek papier en oude rommel. Restaurants werden nagenoeg onbetreedbaar omdat men lange feesttafels had klaargezet zodat het personeel samen, familiegewijs, kon genieten van een gedeelde maaltijd. Het Huda-bier ( een combinatie van plaatselijk gebrouwen gerstenat en Deense biertechnologie) stroomde rijkelijk. Op de locale plaats waar ik, gewoontegetrouw, graag mijn maaltijden nuttig, werd ik echter uitgenodigd om aan de tafel bij te schuiven als een volwaardig familielid. Ik word niet meer beschouwd als een toerist, een reguliere klant, maar als een regelrechte autochtoon. Het doet me deugd.

De Vietnamezen vieren Tet als geen ander. Eindelijk krijgt Hue City de sfeer en allures, compleet met straatverlichting, koopstalletjes en animatie, die we rond de kerstperiode in Belgie gewend zijn. Oanh leidde me daarbij gisterenavond rond de sfeervolle esplanade langsheen Perfume River. Ze is een waardige vriendin die me inwijdt in de plaatselijke gebruiken en culturele gewoontes. Echter alles dient te verlopen in kletsnat regenweer en dat is niet altijd eenvoudig. We passen ons aan, kunnen niet anders. Mijn opgelopen bronchitis, en de bijhorende antibiotica, hebben mijn maag serieus naar de 'knoppen' geholpen maar voor elk probleem bestaat er een oplossing.

Daar omstreeks 23 tot 26 januari iedereen naar de familie trekt en nagenoeg elk restaurant sluit, zoek ik mijn Tet-viering door te maken in de Tien Vien Truc Lam Pagoda. Daar zal omstreeks deze tijd ook veel volk naartoe trekken want men wil, net als wij, het nieuwe jaar ingaan met vele goede voornemens. Of ik daar nog bereikbaar ben, weet ik niet. Dat ik de juiste medicijnen meeneem weet ik wel. Het grootste geneesmiddel zal echter de rust en stilte zijn die er heerst rondom deze afgelegen plek. Het wordt me steeds duidelijker, ik krijg het alsmaar moeilijker met het menselijk gekonkel. Wij zijn de grootste veroorzakers van ons eigen lijden.
Silence yourself. Life is dear to all.