Er heerst een hittegolf over Zuidoost Thailand en dat bezorgt me moeilijke dagen. Ik voel me constant moe en stijf maar vervelender is een stevige uitbraak van fameus jeukende contact-eczema over het gehele lichaam. Dit belet me goed te slapen op het bloedhete 'dormterras' en maakt het mediteren voor mij bijna onmogelijk. Insecten allerhande kruipen over je, vliegen in je oren, ogen of neus. Ontelbare kleine zwarte miertjes vormen een onbeheersbare verschrikking.
Ik heb het besluit genomen het klooster deze namiddag te verlaten en naar een degelijke behandeling van de brandende huiduitslag op zoek te gaan. Het klinkt luxueus maar ik ben aan enige nachten met airconditioning toe. Tevens ben ik naar een apotheek gegaan voor een anti-histamine en een cortisonezalf. Mogelijk dringt een bezoek aan een dermatoloog zich nogmaals op.
Ik vind mijn tijdelijke opgave spijtig maar leg me neer bij mijn leeftijd die beperkingen begint in te houden. Omdat ik leef op 'almsvoeding' vind ik het ongehoord in het klooster te verblijven zolang ik mij niet ten volle aan mijn praktijkbeoefening kan wijden. Volgens de 'guestmonk' blijf ik ten alle tijden welkom en dat zal ik in gedachten houden zolang ik in Thailand blijf.

Uit een reactie op mijn laatste artikel kon ik opmaken dat ik me somtijds nog steeds te radicaal uitdruk. Ook dat betreur ik. Ik wil geenszins mensen voor het hoofd stoten. Enige tijd geleden heb ik besloten mijn blogartikels compacter te houden en dat kan leiden tot ogenschijnlijk ongenuanceerde uitspraken.
Het is echter ook een feit dat het boeddhisme, en het Thais Theravada specifiek, enkele aparte standpunten inhoudt met betrekking tot leven, lijden en sterven.
Zo herinneren we er ons bij elke vroege ochtendchanting aan dat ons lichaam samengesteld is uit 32 onzuiverheden en dat veroudering en sterven eenieders zekere lot is. Dagelijks mediteren en reflecteren we over ons levenseinde. Dit kan, zonder enige inbedding in het grotere geheel van de leer, extreem overkomen. Daar moet ik voor opletten. Onze Westerse mentaliteit (die ik nooit wil minimaliseren) is erg gesteld op een jeugdige en energieke dynamiek ('zit daar niet te niksen, doe iets'!) en een pragmatische, wetenschappelijke benadering. We voelen ons snel kritisch aangesproken wanneer we de, vaak tegenstrijdig overkomende, Oosterse wijsheden niet ten volle kunnen begrijpen.

De moeilijkheid bestaat erin dat de meest fundamentele leringen van het boeddhisme niet verstandelijk maar enkel door ervaring en inzicht bevattelijk  kunnen worden. Deze blog kan en wil daar geen forum voor pretenderen te zijn. Dit en geen enkel ander medium is daarvoor toereikend.
Mogelijk moet ik er toch maar over denken in het vervolg louter over mijn reisbelevingen te schrijven. Het is inderdaad zo dat niemand, indien men daar niet om vraagt, lessen wil krijgen. Laat het me duidelijk worden dat ik als leraar op pensioen ben. Natuurlijk kom ik onderweg goede vriendschappen tegen, waar een goede interactie en uitwisseling van ideeen mee mogelijk is, maar een ware Kalyanamitta ( een spiritueel 'voedende' vriend, een leraar van het goede en het ware) ontmoeten, is buiten de kloostermuren bijzonder moeilijk. Ook dit klinkt, uit zijn verband genomen, redelijk radicaal maar in de Dhammapada lees je de woorden van de Boeddha: "There is no true fellowship possible with the ignorant".